To Μήνυμα

Θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι ένα έργο όταν φέυγει από τα χέρια του δημιουργού του, αποκτά δική του προσωπικότητα, δική του ταυτότητα, συμφωνα με τα οποία χαράσεται η πορεία του. Και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του έργου να ακολουθεί αυτόνομη καριέρα, την οποία εν ονόματι οποιασδήποτε πατρότητας δεν έχετε δικαίωμα να σταματήσετε, είδάλλως το ίδιο δικαίωμα έχει και το κράτος έν ίδει λογοκρισίας .....

Αυτά τα λίγα και σπουδαία λέει ο Π.Σιδηρόπουλος, και τα αναφέρω για την μεγάλη κουβέντα που γίνεται περί της πειρατείας στη μουσική. Και τα έλεγε πολύ πριν ανακαλυφθεί το Μρ3...

ΥΓ: Τα έλεγε ο φίλος μου ο Σάββας,όχι εσύ Σαββούκο(!), αλλά κανείς δεν τον άκουγε.. Τον περνούσαμε για τρελό, αλλά τελικά ήταν χιλιόμετρα μπροστά από εμάς τους "σώφρονες".

ΥΓ2: Η γκόμενα σου ειναι χαζή και εσύ μοιάζεις με τσόντα, υπαλληλάκος δηλαδή της τάξης 3+80....Όπα, κριμα το παιδί, ότι κάτσει και ότι ερθεί.........

ΥΓ3: Τhis is blasphemy, this is madness....No, this is FRAGAAAAAAA $$$ !!!

Το τελευταίο αντίο

Τρέμοντας μη ζήσει μόνος του ως τα 80, μελαγχολούσε στο παράθυρο, σα να ‘χε μείνει πάνω σ’ ένα τρένο, μία στάση πέρα απ’ τον προορισμό του.. Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου.. Μακρινή αγάπη.. Ολέθρια.. Που τώρα δε ζω παρά για να σ’ αναστήσω.. Μα να που τα λόγια δε φτάνουν πια. Τα λόγια είναι φενάκη.. Κι η αλήθεια, εσύ.. Εσύ.. Μένεις να μ’ οδηγείς με τη σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό, το χάος μου.. Που φρόντισες να το γεμίσεις με τη φωνή σου. Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου; Μακρινή.. Μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη.. Μακρινή.. Μακρινή, που είσαι τώρα; Μ’ άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα. Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στη σκιά.. Πώς να πω ότι όλα αυτά είναι ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στην πηγή σου; Θέλω να ‘ρθω να σε βρω! Είσαι γλυκιά και σ’ αγαπάω! Μονάχα όταν έρχεσαι να φοράς τα ρούχα που μ’ αυτά σε γνώρισα.. Έτσι σ’ αγάπησα.. Έτσι σε πίστεψα.. Σ’ αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική. Μετά, απόκτησες μια κρούστα ασάφειας. Απ’ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια. Σ’ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από τη γη, καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή.. Και όλα μετά τα σβήνει.. Μη ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά. Δεν υπάρχουν. Μα κι αν υπήρχαν, δε θα ξέραμε γι’ αυτά.. Δε θα ξέραμε.. Δεν έχω άλλα δάκρυα.. Μισώ το γράψιμο που είναι εκτόνωση. Μου δίνει την αίσθηση πως κάνω το χρέος μου απέναντι σου. Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη.. Για πάντα χαμένη.. Είναι να κλαίω για σένα.. Να κλαίω.. Να κλαίω.. Κι όταν δε το μπορώ.. Αρρωσταίνω..

Στίχοι: Βασίλης Βασιλικός
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Αφήγηση: Γιώργος Κιμούλης

Ομορφιά

Σήμερα, συνειδητοποίησα κάτι το οποίο κλωθογυρνούσε στο μυαλό μου πολύ καιρό τώρα. Τυγχάνει λοιπόν να κάνω μια διπλωματική στο νοσοκομείο και έρχομαι κάθε μέρα σε επαφή με γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικούς υπαλλήλους, καθαρίστριες και ασθενείς. Τόσο καιρό είχα μια αίσθηση ότι κάθε άνθρωπος που συναντάω εκεί μέσα έχει μια ανεξήγητη ομορφιά, μια γοητεία που σε κάνει να τον ερωτευθείς παράφορα. Να τον ερωτευτείς, έστω για μερικά δευτερόλεπτα. Να τον ερωτευτείς αδιαφορώντας για το φύλο του, την ηλικία του, την θέση του. Να τον ερωτευτείς μόνο και μόνο για τον τρόπο με τον οποίο σου μιλάει και για τον τρόπο που σου συμπεριφέρεται. Σήμερα κατάλαβα το γιατι…

Βλέπω άτομα κουρασμένα, που όμως το βλέμμα τους έχει την καθαρότητα της ευχαρίστησης. Βλέπω άτομα με τις πιζάμες τους, ταλαιπωρημένα, φρεσκοεγχειρισμένα, να χαμογελάν σαν να διασκεδάζουν. Βλέπω ηλικιωμένους να αποκαλούνται από το προσωπικό «κούκλα μου» ή «καλέ μου» και ξαφνικά να αναζωογονούνται. Βλέπω γιατρούς που μέσα στον πανικό τους, μου χτυπάνε φιλικά την πλάτη, δίνοντας μου έτσι απίστευτη δύναμη.

Πάνω από όλα όμως, κατανόησα μέσα σε όλα αυτά που είδα, τι δύναμη έχει ένα απλό χαμόγελο και μια καλή κουβέντα. Κατάλαβα ότι για να δεσμεύσεις ηθικά έναν άνθρωπο, με την καλή έννοια πάντα, αρκεί ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που ο άλλος θα το θυμάται, αν όχι για όλη του τη ζωή, τουλάχιστον όσο καιρό οι ζωές και οι δουλειές σας διασταυρώνονται.

Και κάπως έτσι ερωτεύεσαι, σε ερωτεύονται, αγαπάς και σε αγαπάνε. Και έτσι μαθαίνεις τι πάει να πει ζωή και πως έχει βρει το δρόμο της μέσα από τους θανάτους. Χαμογελώντας…

ΥΓ: Είδα και το θάνατο στο νοσοκομείο. Αλλά νομίζω ότι μου χαμογελούσε και αυτός. Ας είναι, αν δε φιλιώσουμε μαζί του, θα τον φοβόμαστε μια ζωή. Και θα πεθαίνουμε μια ζωή, μέχρι να πεθάνουμε…

Όποιος έχει τη μύγα, Μιγιάτοβιτς

Predrag Peđa Mijatović... Ψάξτε το όνομα αυτό στο ιντερνετ, και ανακαλύψτε τον δικό σας μικρό θεούλη... I rest my case

Σήμερα για πρώτη φορά παρακολούθησα μία συγκέντρωση της ομάδας. Από περιέργεια, επειδή μου είπε η μάνα μου, επειδή δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω, δεν ξέρω! Είδα εκεί τα παιδιά που είχα στην αγέλη. Μεγάλωσαν... Μ' έπιασε ένα πράγμα ανεξήγητο! Νοσταλγία, μελαγχολία, συγκίνηση ούτε που μπορώ να το πω με σιγουριά! Τα μικρούλια που έπαιζα μαζί τους, τα έπιανα από το χέρι και τα κανάκευα για να μη κλαίνε όταν χτυπούσαν, τώρα παίζουν μόνα τους, δε θέλουν να σε πιάσουν από το χέρι και όταν χτυπάνε απλά συνεχίζουν αυτό που κάνανε. Απαντούν σε ερωτήσεις, δε τις κάνουνε. Σε βοηθάνε, δε τα βοηθάς. Αντιστράφηκαν τόσο πολύ οι ρόλοι που μπερδεύτηκα! Βγήκα έξω από την αίθουσα γιατί ένοιωθα ότι δεν είχα πλέον θέση ανάμεσα τους. Είχαν μεγαλώσει και δε με είχαν ανάγκη! Και τότε, αντί να στεναχωρηθώ περισσότερο, κατά έναν περίεργο τρόπο για μένα, χάρηκα! Η μελαγχολία έφυγε και χαμογέλασα! Όταν έχεις να κάνεις με παιδιά, ανοίγεις έναν κόσμο παραμυθένιο, διαλέγουν το δικό τους παραμύθι κι εσύ το ζεις μαζί τους! Γεμίζεις μόνο από ένα τους χαμόγελο! Μακάρι όλα τους να χαμογελούν πάντα κι ας μη μ' έχουν πια ανάγκη! Κι εγώ θα ζω μέσα στα παραμύθια τους όποτε κι όταν το θελήσουν! Μπορεί να μη καταλάβετε τι είναι αυτό που έγραψα, να το θεωρήσετε χαζό και να το προσπεράσετε. Δυστυχώς δε μπορώ και να το εξηγήσω! Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτό που προσπαθώ να περιγράψω και μάλλον δε τα καταφέρνω, είναι ένα συναίσθημα ξεχωριστό, μοναδικό! Τα "παιδιά μου" μεγάλωσαν...

Carnivorous

Μόλις καταβρόχθησα μια μπριζόλα μοσχαρίσια με τα χέρια παρακαλώ... Είχα να το κάνω από και εγώ δεν ξέρω πότε. Γενικά δεν το έκανα στη ζωή μου (το να τρώω κρέας με τα χέρια). Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε μοσχαρίσια έτρωγα ποτέ. Έφαγα και μόνος μου στην κουζίνα, χωρίς ΤV, χωρίς ράδιο, χωρίς PC, χωρίς τίποτα! Μόνος μου, με το πρωτόγονο αίσθημα του κορεσμού της πείνας. Και έκανα και μερικές σκέψεις ανάμεσα στον ήχο που έκαναν οι μασέλες μου όπως μασούσα... Είχα καιρό να συνδιάσω φαγητό με σκέψη. Μία από τις σκέψεις μου ήταν το πως κάποτε ο άνθρωπος κυνηγούσε για να φάει, ενώ τώρα έφτανε ένα τήλ και τσούπ ήρθε η παραγγελία! Τι χαώδης διαφορά, αλλά τι κοινό το αποτέλεσμα, της ικανοποίησης της πείνας. Τελικά πόσο απέχουμε από τον άνθρωπο-κυνηγό...; Καλή σας ημέρα

ΦΑΤΣΕΣ!

Ιδού ένα μικρούλι άλμπουμ!




Ξεκινάμε με ένα φιλάκι από το Κατερινάκι! Είναι μία αρχή για το αφιέρωμα που της ετοιμάζουμε! Α, ρε Σούλη.. Μας πήρες το καλύτερο κορίτσι.. ;-p

(Θάσος)








Συνεχίζουμε με το Χαρουλάκι - Καστοράκι!! Μια γλυκιά φατσούλα για όλες τις ώρες!

(Θάσος)










Αχ καημένο μου φοιτητιλίκι...



(Σέρρες)










Ο Θόδωρος μας δουλεύει και ο Απόστολος βαριέται!! Φιλιάάάάάάάάά!!!


(Άνω Κάτω)









Βαγγέλης ο τζουτζούκος!

(Μικρό)












Τεσσούλα μου δυνατά! Το καλοκαίρι δεν αργεί..


(Ιταλία)










Εεεεε, χωρίς Λυκόπουλα δε την παλεύουμε!!

(Γέρακας)









Ακέλα της συμφοράς;;; Χι χι χι!!

(Γέρακας)













Πολύ κούραση...

(Κομνηνά)


















ΘΕΛΩ ΥΠΟΔΟΜΗΗΗΗΗΗ!!!!


(Σταυρούπολη)













Φουσκίδιον!

(Σέρρες)










Ο Γιώργης και η Ειρήνη που μας λείπουν οικογενειακώς..!


(Κρήτη)








Αναστάσιμο, Σαββατιάτικο Εκλαίρ!
Ικανοποιημένοι?

Tι καλά...

Τι καλά που περάσαμε εχτές...Και δεν της φαινόταν της ημέρας...Ήρθε κόσμος στο μαγαζί, αργά και στο τέλος το κάναμε μπουζουξίδικο. Τελικά, δεν υπάρχουν μουσικά σύνορα, απλά άτομα και άνθρωποι που έχουν κέφι και θέλουν να περάσουν καλά. Δεν είναι αξιομνημόνευτο ότι τα ίδια άτομα "χτυπιούνται" με heavy metal και μετά από λόγο να χορεύουν Τερζή? Έχει την δικιά την δικιά της οντότητα η μουσική και άμα την αφήσεις να σε συνεπάρει, μπορεί να αλλάξει την μίζερη πραγματικότητα, ακόμα και αυτή ενός αδιάφορου νυχτοκάματου...βέβαια λίγο αλκοόλ βοηθάει πάντα :) Να περνάτε καλά φίλοι, που τα σπάσαμε εχτές.

ΥΓ: Στην φωτό, το ξαδερφάκι μου ο Γιαννάκης, πάνω σε ενα πυροσβεστικό όχημα στην Ξάνθη

ΥΓ2: Θενκς Ρούλα και Βούλη, γιατί χωρίς την παρέα σας, δε θα πάλευα τις πρώτες 2 ώρες

300

Είδαμε και τους 300, την πολυδιαφημιζόμενη και πολυπροωθημένη ταινία, που βασίζεται στο κομικ του Φρανκ Μίλερ... Καλή ήταν, αλλά τόσο πρόλογο που φάγαμε περιμέναμε σημεία και τέρατα... Δηλαδή, τέρατα είχε, αλλά τέρατα στην κυριολεξία. Τέσπα, πέρασε και αυτό...Α, πήγα μαζί με το φίλο μου το Βασιλάκη, μεγάλο παλικάρι, ναι! Με πληροφόρησε ότι σε όλο τον κόσμο η ταινία βγαίνει στις 9-3 αλλά στην Ελλάδα μια μέρα νωρίτερα, για να μας τιμήσουν, τρομάρα μας.... Αυτά για σήμερα, καλή μας νύχτα...

ΥΓ: Με χάλασαν οι αμερικάνικες πολεμικές κραυγές που έβγαζαν οι Σπαρτιάτες...Πάλι καλά που δεν είχαν και πολυβόλα μαζί τους

ΥΓ2: Από παιδί, πάντα ήμουν με τους Αθηναίους, δεν ξέρω γιατί αλλά μου πήγαινε πιο πολύ η Δημοκρατία τους ....CYAAAAAaaa

Αυτή η νύχτα μένει

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα και 'γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ' άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου 'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Για κάποιον που του αρέσει να ταξιδεύει..

kalws sas vrhka :)

Καλώς σας βρήκα ... θα τα λέμε συχνά. Τάσος

" Φίλος ή Εχθρός"

Άνθρωποι είμαστε,λογικό, και ως γνωστόν θέλουμε κι έχουμε φίλους.Φίλους τους οποίους πολλές φορές δεν τους δίνουμε και τη σημασία που πρέπει,δεν τους δίνουμε την αξία που με τόση λαχτάρα περιμένουν και ανυπομονούν να την εκφράσουμε.(Σημείο 1ο).
Γιατί?Γιατί δεν τους δίνουμε κάθε φορά αυτό που μας ζητάνε?Αυτό που θέλουμε να τους δώσουμε γιατί αυτό θέλουμε κι εμείς, μόνο που το καταλαβαίνουμε αργά,πιο αργά από ότι θα έπρεπε μιας και είναι φίλοι μας.Αλλά ο φίλος δεν θυμώνει, δεν κρατάει κακία.Ο φίλος θα είναι εκεί, θα μας περιμένει και θα μας αγκαλιάσει πριν του το ζητήσουμε.Αυτός είναι φίλος?Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω αν αξίζει ή όχι , αυτό είναι δύσκολο και υποκειμενικό.
Είμαστε λίγο εγωιστές,μήπως είμαστε και εγωκεντρικοί,αυταρχικοί σε πολλά που δεν θα έπρεπε,απόλυτοι,ναι ναι απόλυτοι αυτό είναι , ναι ναι το βρήκα.Γιατί?
Τι κάνετε κάθε μέρα, συνέχεια?Μήπως δεν δίνετε μεγάλη σημασία σε αυτά που κάνετε?Συζητάτε!!!!Αυτό κάνετε και πολύ καλά το κάνετε.Με τους φίλους σας συζητάτε και πάλι δεν το κάνετε όπως αρμόζει !!Λέω εγώ τώρα.
Πολλές φορές με το φιλαράκι σας μιλάτε και περιμένετε , απλά περιμένετε την ερώτηση που θέλετε "Τι έχεις?Δεν φαίνεσαι καλά."Κάνετε λάθος που περιμένετε την ερωτησούλα που θα σας κάνει να πείτε αυτό που σας ενόχλησε.(Σημείο 2ο = Σημείο 1ο)(Είστε ίδιοι,στην ίδια μοίρα σε διαφορετικό χρόνο)Μεγάλο λάθος.Ο φίλος μπορεί να ακούσει τα πάντα, να δεχθεί τα πάντα και να κάνει τα πάντα για εσάς, αλλά εσείς περιμένετε.
Αφού κάνετε την εισαγωγή σας θα αρχίσει το φιλαράκι σας να συμμετέχει δυναμικά δίνοντας σας συμβουλές προσπαθώντας να σας ηρεμήσει με λογάκια που θα σας κάνουν να νιώσετε πολύ καλύτερα από πριν.Την δέχεστε την συμπαράσταση του,τον ευχαριστείτε και πιθανόν να τον αγκαλιάσετε.
Τι θα κάνατε όμως αν δεν σας έλεγε πράγματα που δεν θα σας ήταν τόσο αρεστά?Θα τον ευχαριστούσατε?Θα τον αγκαλιάζατε ?Φυσικά και όχι.Θα λέγετε "Μα τι μου λέει?Συμβουλή του ζήτησα όχι να με κάνει χώμα,θα μου πει ότι έχω λάθος!"
Και πάλι κάνετε λάθος, θα σας πει ότι κάνετε και λάθος, δεν θα είναι πάντα με το μέρος σας, δεν θα ακούτε πάντα αυτά που θέλετε,αυτά που θα σας κάνουν να νιώσετε καλύτερα,αυτά που θα σας "ανεβάσουν" ψυχολογικά.Θα σας πει όμως πως τα βλέπει τα πράγματα αυτός, έξω από τον χορό χωρίς να επηρεάζετε από το πως έχει η κατάσταση.Δεν είναι εχθρός,δεν θέλει το κακό σας.Σας δείχνει άλλη μια οπτική γωνία για σας, μπορεί να μην την είχατε δει , μπορεί ακόμα να μην την είχατε φανταστεί,δεν κάνετε λάθος.Πολλές φορές μέσα στον χαμό χανόμαστε κι εμείς και κάποιος πρέπει να μας τραβήξει έξω.Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως πρέπει να δεχόμαστε περισσότερα από όσα μας αρέσουν και πολλά από αυτά που δεν αφήνουμε να μας δείξουν,μήπως θα ήταν καλύτερα να χαλαρώσουμε λίγο τις σχέσεις μας με τους φίλους μας,ε?Να δεχτούμε και την κακία τους.
Δεν μπορεί να είναι όλα κακίες,ίσως να ακούγονται σαν κακίες αλλά δεν είναι, να ψάξουμε λίγο βαθύτερα?Καλά θα ήταν.Κι αν ακούμε συνέχεια τέτοια λόγια ας δούμε λίγο και εμάς,την συμπεριφορά μας,τις αντιδράσεις μας,το πως κρίνουμε τα πράγματα.
Και ρε παιδιά αν είναι όντως κακίες ε εντάξει δεν είμαστε όλοι "καλοί", μα όλοι "τέλειοι" δεν γίνεται.Τι κάνουμε τότε τους αγνοούμε, και αν συνεχίσουν τους σπάμε στο ξύλο και το θέμα λύθηκε σε χρόνο DT!!Το χάρισμα που έχουμε να επικοινωνούμε για να λύνουμε τις διαφορές μας είναι ότι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει, αλλά εμείς τι κάνουμε?Θάβουμε ,κλαψουρίζουμε και παραπονιόμαστε διαρκώς μέχρι να μας πει κάποιος STOP, και τότε πάλι κάποιος θα γίνει κακός.Ε άντε και γαμηθείτε στο φινάλε, μάθετε τι θέλετε και μην ρίχνετε το φταίξιμο σε άλλους, μόνο τις εύκολες λύσεις βλέπετε.Δεν ζεις μόνος σου, είμαι κι εγώ εδώ και σου φωνάζω, κοίτα με, μίλα μου όποτε θέλεις,πες μου ότι θέλεις.Μόνο μην με απομακρύνεις από σένα, αν θέλω φεύγω και μόνος μου, αλλά δεν θέλω.