Α butterfly's trail....

I left my windowpane open

I was waiting for something to come in

But I did not expect such a stunning butterfly

Swimming in such a summertime's heat


I observed her for hours and days

Copied down all her special moves and ways

Mark the spots she liked the most

Hoped to be her favorite host


But she kept on flyng and flying around

Always looking for a higher ground

Until one day my shoulder became a landing strip

With lights in the burning night's spear


And then the oddest thing just came up

I touch her and my self was in a trap

I thought she would be eternal nailed to the ground

But down there only I could have been found


So I crawled and crawled for 7 nights time

No take off, I now for sure can decide

I leaned beside her and fall asleep

With her ego wings laying on my hips


The crack of dawn found me wounded seriously

She was stuck on my windowpane demanding to leave

I stood like hypnotized and open it wide

Whether was right or wrong I cannot decide


She stood for a while then flew away

Never looking back, and nothing more to say

Only a bit sadder for a while

Heading for a paradise where the hitmen will be

Enslaving insects with a small fee



She only left me her odoriferousness and her wingdust

Symbols of the prolonging ego lust

Libras don't like making love, she said

They only like to play around with butterflies

Waiting for the morning dusk.


PS: Απαραίτητο soundtrack,A Perfect Circle- "3 Libras" από το album "Μer de Norms"

Ανασκόπηση

Πήγαμε Γιάννενα λοιπόν! Τρομερή πόλη τα Γιάννενα! Ομορφιά και διασκέδαση, πολυκοσμία και απομόνωση. Χρώματα φοβερά και μουσικές που για κάποιο λόγο εκεί ακούγονται διαφορετικές! Αν ήταν λιγάκι πιο κοντά σίγουρα θα την επισκεπτόμασταν συχνότερα! Ένα ακόμη καινούριο είναι πως άντεξα τον Σάββα 7μιση ώρες πήγαινε και 6 ώρες έλα στο λεωφορείο! Χι, χι, χι.. Μη θυμώνεις πλάκα κάνω! Είναι ότι καλύτερο το ταξίδι με παρέα!

Και Σέρρες καλά ήταν. Αν εξαιρέσεις την τραγική ζέστη και τα μαθήματα, όλα καλά ήταν. Συγνώμη ρε Χαρουλάκι που σε άφησα.. Δεν έμεινε όμως και πολύ! Μια βδομαδούλα κι έρχεσαι!

Καλά πήγαμε, καλά ήρθαμε, με κάποιες παράπλευρες απώλειες βέβαια αλλά τι να κάνουμε, όλα μες στη ζωή είναι! Ευχαριστούμε την Κατερίνα που μας άντεξε 4 μέρες και την Χαρούλα που κι αυτή μας άντεξε άλλες τόσες!

Και για να μη ρωτάτε, δε πήγαμε πουθενά αλλού! Οι άλλες πόλεις θα κάνουν καιρό να μας δουν! Επιστρέφουμε με εντυπώσεις από Σαμοθράκη! Τώρα που πήραμε φόρα..!!

Υ.Γ.: Σούλη ένα "καλή επιτυχία" ούτε που μας είπες! Φτου σου! :-p

Υ.Γ.₂: Σαββού, το σχόλιό σου κάντο κατ’ ευθείαν post!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

???

Δεν μιλάω, ακούω και επεξεργάζομαι...Ακούω και επεξεργάζομαι τις χιλιάδες φωνές που κάθε τόσο μου απευθύνονται. Μου απευθύνονται με ύφος και με στόμφο γίγαντα. Γίγαντα με πόδια πήλινα. Πήλινα σαν την κούπα που έπινα καφέ προχτές. Προχτές που συνειδητοποίησα ότι είμαι ασυνείδητος. Ασυνείδητος σαν τον οδηγό που παρατάει το θύμα του καταμεσής στην άσφαλτο και συνεχίζει το ταξίδι. Το ταξίδι που άρχισα φαίνεται να έχει χάσει το δρόμο του. Το δρόμο που φώτιζε στις αρχές, μα όσο η ζωή κυλούσε έχανε το φώς του. Το φως που με τόση απελπισία πασχίζω να κρατήσω ζωντανό. Ζωντανό σε μία πορεία που μας πάει με κουτσά βήματα προς την καταστροφή. Μια καταστροφή που την ξέρουμε και την βλέπουμε, αλλά γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη μεριά. Από την μεριά που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή όμως μέσα στην ανυπαρξία και ατολμία. Μια ατολμία που πάντα θα φαίνεται σε μερικούς ως το μεγαλύτερο ανδραγάθημα. Ανδραγάθημα καθημερινό, σαν το κουβάλημα των ψώνιων από το σούπερ μάρκετ στο σπίτι. Το σπίτι που καθημερινά ρουφάει λίγο παραπάνω από τα δευτερόλεπτα που κυλάνε. Κυλάνε σαν την πέτρα στον ανήφορο που κάποτε θα ξεμείνει από ενέργεια. Την ενέργεια που ποτέ δεν καταφέραμε να ανακτήσουμε απο το σύμπαν. Ένα σύμπαν που κυκλικά αναρροφάται μέσα στην μαυρη τρύπα της βαρύτητας του. Της βαρύτητας που έχουν τα λόγια που ακούω και επεξεργάζομαι, αλλά ποτέ δε θα τα καταλάβω και ούτε θα τα κατανοήσω......

ΥΓ. Thnx στην Κωνσταντίνα για το soundtrack, στους παππούδες για το γεύμα, στο Μουργέλα για το γέλιο, στην Ειρήνη για την φωτόγραφία.

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").


ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ