Πτυχίο; Τί είναι αυτο;;

Ανοίγω λοιπόν μια ωραία πρωία τον υπολογιστάκο και μπαίνω στο ίντερνετ. «Για να δούμε», σκέφτομαι, «βγήκε το μάθημα που περιμένω;» Μπαίνω στο site του τρελού ΤΕΙ μας, βάζω κωδικούς και κάνω είσοδο στην ηλεκτρονική γραμματεία ( γιατί η ηλεκτρονική γραμματεία μας μάρανε τρομάρα μας!). Πατάω πάνω στο μάθημα και τι εμφανίζεται; 4,6… Και το ξανακοιτάω. 4,6… Και πάλι το κοιτάω μπας και αλλάξει. Αλλά εκείνο τίποτα. Παραμένει 4,6… Και αρχίζω να παίρνω ανάποδες. Και τα νεύρα γίνονται κρόσσια. Και φυσικά ξεσπάω στην Ηλιάνα και την Κατερίνα.. Λες κι αυτές μου φταίγανε που κόπηκα για ακόμη μία φορά σε ένα μάθημα που το δίνω ξανά και ξανά και ξανά από το 3^ο εξάμηνο. (σημείωση: έχω φτάσει αισίως το 10^ο εξάμηνο και ακόμη χρωστάω 2 μαθήματα του ίδιου καθηγητή από το 3^ο εξάμηνο) Και μπορεί κάποιος να μου πει, (ακόμη μια σημείωση: τα μαθήματα αυτού του καθηγητή, τα χρωστάνε μαζί με μένα πάνω από 700 άτομα από διάφορα εξάμηνα) ποιος είναι αυτός ο μαλάκας και ο κάθε μαλάκας που εμποδίζει το μέλλον του κάθε νέου για ένα κωλόχαρτο; Και ρε πούστη, ένας γαμημένος βοηθός λογιστή θα βγω από το γαμώ-ΤΕΙ σας, ούτε γιατρός να σφάξω κανέναν, ούτε μηχανικός να πέσει κανένα ταβάνι στα κεφάλια σας. Όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι, μη ξεχνιόμαστε! Ρε μαλάκα, τα δικά σου παιδιά θα ήθελες να στα ταλαιπωρεί ένα αρχίδι για ένα γαμημένο πτυχίο; Λες και έχουμε και άπειρες επιλογές στην αγορά εργασίας. Ναααα μάτσο περιμένουν οι δουλειές! Έλεος! ΜΑΛΑΚΑ! Για ένα πτυχίο κι έναν αρχικαριόλη, κατάντησα να μιλάω σα νταλικέρης.. Συγνώμη για το λεξιλόγιο. Ήθελα κάπως να εκτονωθώ. Όχι ότι το 4,6 θα αλλάξει.. Αλλά έτσι.. Για το γαμώτο..

Γαμοθράκη

Είπα να ποσταρω έτσι για πλάκα, μιας και είμαι ο μόνος που ποστάρω σε αυτό το μπλόγκ...(δεν σας χάλασε όμως, γιατί είμαι ο καλυτερότερος από όλους)....Τα νέα μας λοιπόν:

1. Ήρθαν οι νέοι και επιτέλους χαλαρώσαμε
2. Ξαναέγινα οδηγός και οδηγάω μια τρελή καμιονέτα
3. Επιτέλους ξαναήρθε το Ινετ

Επί του παρόντος ακούω το τελευταίο σιντι του Σεμπάστιαν Μπαχ, που είναι τρελή βρωμοροκιά-Αμερικανια, από αυτό που μας έλειπε τόσο καιρό ντε....Κάνει και ο νεκρός ο Αξελ, ναι ο γιου κουντ μπι μαιν κάτι 2ρα και 1α φωνητικα και ακούγεταιιιιι τοοοοσο ωραία το γαμημένο ...... Μπακ του δε γκουντ ντειζ......

Κυριακή σήμερα και θα ψήσουμε στο ΝΑΣΣΘ και θα περάσουμε πολύ καλά....γουστάρω θητεία με τα 1000 (Στρατόκαυλος;). Άντε και την Τρίτη άδεια, να την κοπανήσουμε απο το μπουρδ....λο. Τόσο καλα......

Υ.Γ: ΓαμοΘράκη έπρεπε να το λένε το νησι....ΛοΛ....
Υ.Γ2: Να πήξετε νέοι

Ματαιοδοξία

Ματαιοδοξία

Ένας καθρέπτης που αστράφτει,

Αντανακλά την γύμνια της ψυχής σου,

Της νιότης σου κομμάτια αρπάζοντας

Θεμέλια στοιβάζει στον πύργο της ηδονής ενός αποκλεισμένου.

Χωρίς ντρόπή του δίνεσαι απλόχερα

Ρίχνοντας μαζί την πανοπλία σου και τη ασπίδα

Μεθυσμένη εισέρχεσαι σε ένα πόλεμο σκληρό

Μαχόμενη το τέρας το ξύλινο που αλλαλάζει.

Όλο ρωτάς με στόμφο το γυαλί «Η ομορφότερη ποιά να’ ναι;»

Σάμπως και δεν ξέρεις την απάντηση απ’ τα πρώτα

Όλο εκφράσεις και κορμοστασιά αλλάζοντας

Σε μία απέλπιδα προσπάθεια την μοναξιά σου να του κρύψεις.

Αγγίζοντας και πλάθοντας από ασπρόμαυρες εικόνες ήχους

Κολυμπάς στα κρύα μαρμάρινα πατώματα

Βουτώντας σε ένα θλιμμένο και λάγνο ωκεανό

Ενώ φοβάσαι μήπως τις αμαρτίες σου ξεπλύνει.

Και όσο τα αδηφάγα μάτια του κατόπτρου τρέφονται με δέρμα και σκιά

Ξεκινάς τον έρωτα τον μοναχικό με το ερμαφρόδιτο το κτήνος

Που μιά σε βιάζει δίχως κραυγή να μπορείς να αρθρώσεις

Μια το σοδομίζεις με τ’ αγγιγμά σου μόνο.

Σαν τυλιχτείς ένα γύρο γύρω του, μόνο τότε θα σιγάσει

Το κλάμα σου να ακουστεί θα αφήσει δυνατά

Μιας ηδονής ανάμνηση και μέλλουσας δημιουργίας

ο ήχος θα αναδυθεί μέσα απ’ τα αναφηλιτά σου.

Η ώρα θα σημάνει τότε, το είδωλο να απαντήσει

Να ορίσει των πάντων ομορφότερη ότι είσαι

Όχι όμως δίχως το κτήνος μέσα σου

Σπόρο και απόδειξη της έκθεσής σου στο φώς το στιγμιαίο.

Και συ με μιάς θα το κομματιάσεις

Με μια ματιά, δυό κεραυνούς μέσα από τις κόρες

Για να τραβήξεις απ’τα κομματιασμένα σπλάχνα του

Της απόγνωσής σου την αιτία.

Τι μένει μετά, εκτός από τον μοιραίο ύπνό;

Τίποτα, συ και το τέρας ανάμεσα στα στήθη και στα όνειρά σου

Παιδί πιά και όργανο πειθήνιο

Στη χαραυγή της νέας μέρας.

Τρεις φωτογραφίες του έρωτα....

Αρνήσαι να τον αφήσεις να φύγει
Λες και το λεωφορείο στον θάνατο θα τον πάρει
Αφήνεις το κλάμα να στάξει στην άσφαλτο
Απλώνοντας τα χέρια που όλο ξεμακραίνουν

Θυμάσαι πριν 2 μέρες που είχες κολλήσει
Όπως κατεβαίνατε τις σκάλες του Μετρό
Έρεε ο έρωτας στο κρύο μέταλλο
Φυτεύοντας λουλούδια στο πλατίσκαλο

Έτρεξες πίσω απο τις ρόδες του φευγιού
Μέχρι να χάσεις τη μυρωδιά του στο σκοτάδι
Την στιγμή άρπαξες και την έχωσες στο σακίδιο σου
Περιμένωντας το αύριο, του άυριο, ώ άυριο...

Και καθώς σε άφηναν οι δυνάμεις σου στη μέση
Έπεσες να ξαποστάσεις σε εκείνο του πόθου το κρεβάτι
Που με στοργή περίσσεια είχε σαν σήμερα στεγάσει
Τη φωτογραφία του έρωτα σε ασπρόμαυρο φόντο

Το περίμενα ότι θα σε ξαναβρώ, έστω με άλλη μορφή
Με άλλο σχήμα και βλέμμα που κοιτάζει σταθερά
Στοβαγόνι της απόγνωσης με τα τοπία να τρέχουν
Πάνω από την κόχη του βιβλίου που κρατάς

Έυχομαι να δένουν τα λόγια του βιβλίου με τα τοπία που τρέχουν
Και ότι για εκείνο δάκρυσες, στον επόμενο σταθμό να περιμένει
Κρατώντας όλη τη αγωνία και το δάκρυ σου
Με στοργή να στα ξανακλείσει στου στήθους σου το κέντρο.