Μετά από πολύ καιρό ένα πόστ. Αλλάξαμε στρατόπεδο, αλλάξαμε ρυθμούς, ειδικότητες...Χαμός στο ίσωμα, που λέει και η μάνα μου η ηρωίδα. Αλλά αυτό το κείμενο είναι για άλλα πράματα...
Πάντα ένιωθα ότι μου έλειπε κάτι ως άνθρωπος... Κάτι που θα ήθελα να το είχα, αλλά ποτέ δε θα το αποκτήσω. Όχι, μην πάει ο νους σας στο κακό, δεν είναι ούτε λεφτά, ούτε γυναίκες ούτε άλλα υλικά αγαθά. Είναι εκείνο το προτέρημα να μπορείς να διαβάζεις τους ανθρώπους από ένα βλέμμα, να καταλαβαίνεις τα πάντα από μία ματιά, μιά κουβέντα, ένα νεύμα (μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο). Να εισχωρείς τόσο βαθειά στην ψυχή τους, όσο χρειάζεται για να μάθεις το τι συμβαίνει χωρίς να απαιτείται το ελάχιστο...Προχτές μου συνέβη ξανά και ειλικρινά τρόμαξα. Τρόμαξα, γιατί δεν μπορώ να το πράξω εγώ...Γιατί δεν τολμώ ή δεν προσπαθώ να το ασκήσω! Νιώθω το είναι μου να γυμνώνεται και εγώ να είμαι τόσο μικρός και ανήμπορος, ώστε με δυσκολία να προσπαθώ να αρθρώσω κουβέντα.
Ζηλεύω λοιπόν....Ζηλεύω όταν κάποιος το κάνει σε εμένα ενώ εγώ πρέπει να "μελετήσω τις γραφές" να "διηλήσω τον κώνωπα" για να να βγάλω ένα γαμημένο συμπέρασμα, που στην τελική είναι και λάθος! Ζηλεύω όταν κάποιος με γνωρίζει καλύτερα από εμένα, χωρίς να έχει γνωρίσει πρακτικά εμένα (Ζηλεύω με την έννοια του θαυμάζω και όχι του φθονώ). Πότε θα μάθω να βλέπω με την ψυχή και όχι με τα ωραία "πράσινα" μου μάτια; Και ως πότε θα αφήνω την πόρτα του μυαλού μου ανοικτή; Άντε πέράστε να δούμε τι θα καταλάβετε!
PS: Nέο άλμπουμ από τους M. Lanegan και I. Campbell-Sunday at Devil Dirt...Για κάτι τέτοια ζεστά βράδια!
