Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Πορεία

Σηκώνω τον καθρέπτη μου...
Λίγο παραπάνω...
Αντί για δρόμο να βλέπω ουρανό,
Να ανασαίνω τα σύννεφα
Καθώς γεμίζουν με όνειρα
την ντροπή του να είσαι άνθρωπος
Το μεγαλείο της καταστροφής σου
Και τον πόνο της αναγέννησης
Την ελπίδα του ήλιου που ξεπροβάλλει
Από την γκρίζα θάλασσα
Κάθε λιγότερη αυγή
Που πάει το ρολόι προς το θάνατο
Ρίχνοντας το σκιάχτρο ολοένα πιότερο
στο χέρσο χωράφι που δεν τρέφει τον εαυτό του
και όμως, σε χωρίζει απο την ελευθερία και αγγίζει
τον ουρανό προκαλώντας σε να βγάλεις τη στολή
του παλιάτσου που συντοφευεί τις μονοφθαλμες ηδονές
ενός αγώνα που χάθηκε πριν αρχίσει...
Κάποτε ήσουν αισιόδοξος, πως σε άλλαξε έτσι μία νύχτα(;)