Kalo taksidi...

NO MORE

Βυθισμένες άγκυρες

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μη ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μη φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω
τι μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Ερώτηση;

Μπορούν τελικά οι λέξεις να αποδώσουν την αξία μιας στιγμής σιωπής; Ή μήπως όλα αυτά που λένε για την σιωπή είναι μπαρούφες; Σε προηγούμενο μου post τα "έβαλα" με τα νούμερα. Σε αυτό είπα να τα βάλω με τις λέξεις.. Αλλά λέω να μη το κάνω.. Θα παρεξηγηθώ.. Απλά δε μπορώ να καταλάβω κατά πόσο οι λέξεις μπορούν να σου εξασφαλίσουν την αλήθεια. Κατά πόσο ισχύει κάτι, μόνο και μόνο επειδή κάποιος σου λέει πως έτσι είναι. Κι από 'κει και πέρα πόσο διατεθειμένος είσαι να αφήσεις τον εαυτό σου να τα πιστέψει όλα αυτά. Έναν προβληματισμό ήθελα να εκφράσω, αλλά μάλλον και πάλι δε τα κατάφερα.. Πφφφφ... Καληνύχτα..

Καλή σου νύχτα

Με μάτια σπασμένα θλιμμένου παιδιού
Στέκεις εκεί στο κατώφλι του νου
Και οι αναμνήσεις που κρύβω βαθιά
Δεν ξέρω αν είναι κάτι που έχω
Ή κάτι που έχασα πια...

Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...

Ό,τι θυμάσαι, λένε μέσα σου ζει
Ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή
Πικρή σαν το γέλιο μεθυσμένου τρελού
Κάποιου πρεζάκια αρχαγγέλου
Στο βράχο του Λυκαβηττού

Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...

Τι ώρα πήγε ποιος έχει φωτιά
Μίλα μου, είναι η σιωπή πιο βαριά
Πιο βαριά κι απ' τα φώτα
Πιο βαριά κι απ' τους καπνούς
Κι ένα κουρέλι τραγούδησε το τελευταίο του μπλουζ

Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...

Στοίχοι, μουσική: Χρήστος Θηβαίος

Καλή σου νύχτα λοιπόν..

Μια ωραία μέρα!

Χθες ήταν μια πραγματικά καλή μέρα! Δε μπορώ να προσδιορίσω τι ήταν ακριβώς αυτό που την έκανε τόσο καλή.. Ή ίσως και να μπορώ.. Ήταν κάτι απλό: μια καλή παρέα! Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας με τη Χαρούλα στην πολυκοσμία της Κυριακής, χαζέψαμε τον κόσμο που περνούσε και σχολιάζαμε (εννοείται) τους πάντες, μας μάζεψε ο Σαββούλης και πήγαμε Γαλάνη. Στρώσαμε κουβερτούλα, αράξαμε δίπλα στο ποτάμι με μπύρες και σπόρια και χαθήκαμε. Χαθήκαμε ανάμεσα σε κουβέντες που κάναμε συνέχεια, αλλά δεν τις είχαμε προσέξει ποτέ. Λες και το τοπίο τις έκανε μοναδικές! Λες και το ποτάμι, τα δέντρα, τα βουνά μιλούσαν στον καθένα μας ξεχωριστά. Κι εκεί, ανάμεσα στ’ άδεια κουτάκια, τα τσόφλια και τα αποτσίγαρα, κατάλαβα πόσο ευτυχισμένη ένοιωθα. Που ήμουν σ’ εκείνο το μέρος, μαζί με αυτούς τους ανθρώπους! Και συνειδητοποίησα ότι τελικά, τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δεν αποκτούνται με χρήματα! Είναι και θα συνεχίσουν να είναι εκεί χωρίς να ζητάνε αντάλλαγμα! Τέλειο συναίσθημα! Πήραμε και το Κατερινάκι τηλέφωνο να τη βάλουμε σε ανοιχτή ακρόαση, αλλά ο μικρός Φρόυντ δούλευε και δεν απαντούσε. Μόνο αυτή μας έλειπε.. Δε πειράζει, την επόμενη θα πάμε όλοι μαζί! Τέλεια σου λέω!

Υ.Γ. Σούλη μη ζηλεύεις, θα σε πάρουμε κι εσένα μαζί μας!

Κάποτε....

...Κάποτε όταν κοιμόμουν, δεν ήθελα κανένα φωτάκι ανοικτό, ούτε καν το stand by του PC μου, τώρα κοιμάμαι και με τα led του switch ανοικτά να λάμπουν σαν κακή φωτεινή επιγραφή! Κάποτε είχα ένα κινητό και αυτό το έκλεινα όταν κοιμόμουν, τώρα έχω 2 και τα έχω και τα δύο ανοικτά και σε πλήρη ήχο! Κάποτε ξυπνούσα και μία φωνή από το ράδιο μου έφτανε για να μου κάνει παρέα, τώρα έχω το internet, την TV, το Ράδιο, το E της Ελευθεροτυπίας και πάλι αισθάνομαι μοναξιά...Κάποτε είχα 100 τραγούδια στη συλλογή μου και τα ήξερα όλα απέξω όντας πραγματικά ευτυχισμένος, τώρα έχω 150 giga μουσικής και δεν ξέρω τι να ακούσω και με τι να διασκεδάσω... Κάποτε αισθανόμουν σίγουρος για το μέλλον μου, τις προοπτικές μου, τα θέλω και τα πιστεύω μου, τώρα μια ανασφάλεια πλανάται πάνω από το κεφάλι μου...Κάποτε είχα μια αίσθηση ότι μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, αρχίζοντας από τα πιό απλά πράγματα και χρησιμοποιώντας τις πιό απλές συνταγές, τώρα η πολυπλοκότητα της ίδιας της ύπαρξης μου με κάνει να σηκώνω τα χέρια μου ψηλά....Κάποτε γνωρισα μιά λίμνη, που ήθελε να 'ναι θάλασσα...και κάθε που βραδιάζει την τρώει το μαράζι........

ΥΓ1: Κάποτε είχαμε τον Σάββα στο blog, που την κοπάνησε, κάποτε είχαμε και την Κλαίρη...