Όχι, δε θα μιλήσω για το τραγούδι των fool's garden (χαζόκηπος;). Θα μιλήσω για μία ταινία απλή, βατή και κατανοητή που μέσα από την απλότητά της κερδίζει το θεατή και τον κάνει να σκεφτεί λιγάκι παραπέρα, όσο χρειάζεται για να μην χαλάσει το βράδυ του.
"Η λεμονιά" λοιπόν, ένα έργο περί της σχέσεως παλαιστινίων και ισραηλινών (τα πεζά αρχικά γράμματα είναι επιτηδευμένη απαξίωση της εθνικότητας γενικώς και όχι λάθος). Το στόρυ βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Υπουργός άμυνας του ισραήλ μετακομίζει σε έπαυλη στη Δυτική Όχθη όπου συνορεύει με τον κήπο χήρας παλαιστίνιας όπου κυριαρχούν οι λεμονιές που της άφησε ο πατέρας της. Οι λεμονιές υποτίθεται ότι κρίνονται απειλή για την ασφάλεια του υπουργού και πρέπει να κοπούν. Η χήρα προσφεύγει στη δικαιοσύνη και όλα γυρίζουν γύρω από αυτό.
Στην πραγματικότητα το έργο λίγη σχέση έχει με την διένεξη στη Δυτική Οχθη. Περισσότερο χτυπάει στις διενέξεις μεταξύ των ανθρώπων. Εξαργυρώνει ουσιαστικά ένα φυλετικό-εθνικό παράλογο μίσος, σε μία βουβή αντιπαράθεση δύο ανθρώπων που ουσιαστικά δε μιλάνε ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο. Στον περίγυρο υφίστανται πολλοί χαρακτήρες που αντικατοπτρίζουν πτυχές κάθε κοινωνίας. Αυτούς που μπορούν αλλά δεν θέλουν να κάνουν κάτι για να αλλάξει ο κόσμος, αυτούς που θέλουν αλλά δεν μπορούν, αυτούς που χρησιμοποιούν ευκαιρίες περιστασιακά για να αυτοαναδειχτούν, αυτούς που ασυνείδητα αποστασιοποιούνται γιατί το πρόβλημα έχει φύγει από τις πλάτες τους και εθελοτυφλούν.
Η ταινία είναι αργή σχετικά, στατική, με κατά στιγμές ωραία φωτογραφία. Ενώ μετακινείται στο χώρο (Ραμάλα, Ιερουσαλήμ, Ουάσιγκτον), κοιτάζει στο μικρόκοσμο των ατόμων χωρίς να δίνει βήμα στις "χωροταξικές" ανησυχίες κανενός. Μόνο το τείχος που υψώνεται περήφανο γύρω από την παλαιστίνη και το επιβλητικό ανώτατο δικαστήριο δεσπόζουν ως εικόνες, πέρα από τα σπίτια των εναγομένων.
Τελικά, παρασύρει τον θεατή σε μία βουβή θλίψη για την κατάντια στην οποία περιέρχεται η κοινωνία και οι σχέσεις των ανθρώπων. Η κοινωνία μπορεί να βρίσκεται στο ισραήλ, αλλά καθρεφτίζεται άνετα στο κάτοπτρο κάθε μοντέρνας χώρας. Η κάθαρση δε θα έρθει σε καμία στιγμή.
ΥΓ: Την ταινια την είδα μαζί με το Κατερινάκι, στο θερινό κινηματογράφο Ναταλι στη Θεσσαλονίκη.
ΥΓ2: Τα ναρκωτικά που πήραμε ήταν: ΤΧC- Κομπόστα, Puschifer- Momma Sed (Tandimonium Mix)
