Πέμπτη 26 Απριλίου 2007

Μπασκετάκι, η επιστροφή


Πήγαμε, είδαμε και απήλθαμε... Καλά ήταν τα ματσάκια. Από γνωστούς ήταν ο Σπανούλης, ο Σχορτσιανίτης, ο Παπαλουκάς.....Ε, καλά, μπορεί και να μην ήτανε... Αλλά ήταν σίγουρα ο Γαντάς, Ο Φίγκο (ναι, αυτός ήταν) , ο Σάτυρος, Ο Μπίβις, ο Φόρης, ο Σφούλ, ο Βάιος και πολλοί άλλοι παικταράδες. Τελικός απολογισμός: λίγο νικήσαμε, λίγο χάσαμε και λιγάκι κάναμε χαβαλέ! Τελικά είναι να έχεις τον πρωταθλητισμό μέσα σου. Χάθηκα στην μετριότητα της ομάδας. Εκτός από μερικές εκλάμψεις, έμεινα μακρυά από τον καλό μου εαυτο. Στο τέλος παίξαμε και διπλό με το σύστημα 2-1-2 (2 ήταν άμυνα, 1 στο κέντρο και 2 επίθεση για να ρολλάρει η ομάδα) Τρελό παιχνίδάκι, αλλά μας καθάρισε ο Σάτυρος στην λήξη με ένα φοβερό τρίποντο! Άντε και του χρόνου στο ΝΒΑ.

Mpasket....


Παω για μπασκετ και ενώ ετοιμάζομαι έχω βάλει και το Φάιναλ ΚαουντΝταουν (καινούρια μανία αυτή-αγγλικά με ελληνικούς χαρακτήρες και όχι το ανάποδο)...Λέω να καρφώσω σήμερα, έστω και πνευματικά γιατί αλτικά προσόντα δεν είχα ποτέ μου....αυτά από το μέτωπο....θα επιστρέψω με σκορ, συμμετέχοντες και καλούδια...

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Νούμερα, η απάντηση


Δε νομίζω ότι χρειάζεται να δαιμονοποιήσουμε τα νούμερα, τους αριθμούς καλύτερα. Είναι μια έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να ονομάσει το ακατάλυπτο (=Θεός), να ποσοτικοποιήσει το άπειρο, να δώσει όνομα και υπόσταση σε καθημερινές εκφάνσεις τις ζωής. Τα νούμερα, οι αριθμοί καλύτερα, είναι μια διεθνής γλώσσα που αντιστέκεται στο φαινόμενο της Βαβέλ. Όπως η δημιουργία της γλώσσα αναδείχτηκε μέσα από την ανάγκη για επικοινωνία με κοινό κώδικα (δηλ η καρέκλα, να σημαίνει κάτι γνωστό και με αυτή τη λέξη να σχηματίζεις μια ασαφή εικόνα, αλλά λίγο πολύ κοινή όταν την ακούς-αλλο η καρέκλα στο καφενείο και άλλο αυτή του διευθυντή), έτσι και οι αριθμοί δημιουργήθηκαν για αυτή την ανάγκη. Η μάλλον, για την εξέλιξη αυτής της ανάγκης ( το ότι μια καρέκλα είναι μεγάλη είναι μια περιγραφή, αλλά ότι είναι 1.5 μέτρο σε ύψος είναι μια σαφέστερη εικόνα).

Από την άλλη, πολλά φαινόμενα θα ήταν ανούσια δίχως την παρουσία αριθμών. Η μετάδοση της γνώσης και της τεχνογνωσίας θα ήταν αδύνατη χωρίς ένα ισχυρό μαθηματικό υπόβαθρο να την στηρίξει. Ακόμα, ακόμα και αυτός ο "καλός" η "κακός" μαθητής δεν θα ήξερε πόσο καλός η κακός είναι, χωρίς μία ταυτότητα αριθμητική. Παρόλα αυτά, το λάθος δεν είναι στους αριθμούς καθαυτούς, παρά στον τρόπο χρήσης τους.

Και εξηγούμαι: Ο αριθμός είναι μία έκφανση ενός φαινομένου. Ποσοτικοποιούμε ότι καταλαβαίνουμε και ότι είναι δυνατόν. Η καλοσύνη, η εξυπνάδα, η θέληση δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν με αριθμούς (δε δέχομαι το IQ ως μέτρο εξυπνάδας), τουλάχιστον όχι ακόμα. Είναι ορισμένα φαινόμενα τα οποία είναι αρκετά πέρα από την αντίληψή μας, τα οποία η πρόσδοση μιας κλίμακας είναι μέγιστο ολίσθημα. Επομένως, το θέμα είναι κανείς να μάθει να σκέφτεται πέρα από αυτά που μπορεί να δει με την πρώτη ματιά, πέρα από τον πρώτο αριθμό που πολύ εύκολα θα αντικρίσει.

Είναι τα θλιβερά αποτελέσματα της Καρτεσιανής Λογικής αγαπητή μου. Της λογικής αυτής που με τόσο εύκολο τρόπο έχει θέσει τα θεμέλια του "δυτικού" τρόπου σκέψης. Τα πάντα κατακερματίζονται για να γίνουν κατανοητά, τα πάντα σε σημεία και συντεταγμένες, τα νούμερα και εδώ παίζουν βασικό ρόλο. Αλλά όπως είπαν και πολλοί φιλόσοφοι, το όλον είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μερών. Με άλλα λόγια, για να δούμε την πλήρη εικόνα χρειαζόμαστε πολλούς αριθμούς παραπάνω, από ότι δυνάμεθα να κατανοήσουμε ή να ανακαλύψουμε.

Για τους παραπάνω λόγους, ας αφήσουμε τα νούμερα, τους αριθμούς καλύτερα, να κάνουν την δουλειά τους. Αλλά ας πιάσουμε τους "ανθρώπους" που τόσο έυκολα "κοινωνούν" αυτά τα νούμερα και βάζουν ετικέτες και ταμπέλες, όπως πολύ εύγλωττα περιέγραψες. Στο κάτω κάτω, οι αρχαίοι έλληνες, δεν είχαν αριθμούς, παρά γράμματα...

Δευτέρα 23 Απριλίου 2007

Νούμερα ρεεεεε!!




Τα πάντα έχουν σχέση με νούμερα. Η ηλικία, η ώρα, οι μέρες, η δουλειά, οι σχέσεις, η καταξίωση, η ελευθερία.. Και, ηθελημένα ή αθέλητα, τα έχουμε κατατάξει σε κατηγορίες. Ανάλογα με την έκταση, την σοβαρότητα, την κοινωνική υπόσταση και φυσικά τον αριθμό! Άνθρωποι διαχωρίζουν ανθρώπους κοιτάζοντας μόνο τους αριθμούς.. Τα παιδιά στη γειτονία δε θα σε παίξουν αν είσαι μικρότερος από εκείνους. Επειδή σου λείπουν 2 χρόνια, αυτόματα σε κάνουν να μη ξέρεις να κλωτσάς την μπάλα όπως αυτοί, ακόμη κι αν είσαι ένας μικρός Ροναλντίνιο. Στο σχολείο οι αριθμοί σ’ ένα κομμάτι χαρτί σε κάνουν αγαπητό και ταυτόχρονα μισητό. Με το 10 είσαι ο αγαπημένος του δασκάλου αλλά ο "σπασίκλας" του συμμαθητή με το 7. Και ποιος ασχολείται τώρα με τα 7αρια όταν έχει μπροστά του ολοστρόγγυλα 10αρια; Μπορεί να είσαι ο πιο τρυφερός άνθρωπος πάνω στον πλανήτη, αλλά κανείς δε το προσέχει αν είσαι 1,60 και 75 κιλά.. Δε σε παίρνουν στη δουλειά χωρίς 1,2,3…10,20 χρόνια προϋπηρεσία. Η όρεξη, το μεράκι, η πίστη, η προσπάθεια δε μετράνε. Όταν βγάζεις 600€ το μήνα δεν είσαι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά με 2600€ γίνεσαι περιζήτητος! Ακόμη κι αν τα 600 ήταν ντόμπρα και "δεδουλευμένα".. Ακόμη κι όταν φεύγεις πάλι με νούμερα σε θυμούνται. Τόσο χρονών, με τόσα σπίτια, με τόσες δουλειές, με τόσα δάνεια, με τόσα αυτοκίνητα, με τόσα χρέη, με τόσα κέρδη, με τόσα, με τόσα.. Τα νούμερα είναι αυτά που μετράνε τελικά? 11235813213455.. Ευτυχώς που πότε δε τα πήγα καλά μαζί τους!

Δευτέρα 16 Απριλίου 2007

Καρεκλοκένταυροι και Τυπολάτρες

Σίγουρα έχουμε πρόβλημα σε αυτή τη χώρα, και μάλιστα μεγάλο. Είμαι και εγώ μέρος του προβλήματος όσο δεν αντιδρώ και συμβιβάζομαι με τις πρακτικές του και τις μεθόδους του. Το πρόβλημα είναι το ότι ενδιαφερόμαστε παραπάνω για τους τύπους και τα προσχήματα, ενώ αδιαφορούμε για το πραγματικό μέγεθος και την ουσία της εκάστοτε υπόθεσης. Ίσως υπεργενικεύω καταστάσεις, αλλά έτσι νιώθω. Βλέπω ένα μεγάλο γραφειοκρατικό τέρας να έχει απλωθεί και να εγείρονται περισσότερες αντιδράσεις για το ότι χάθηκε ένα χαρτί, παρά για το ότι χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας. ΄Ενας λανθάνων καθωσπρεπισμός, ως ωραιοφανής μανδύας, και ένας ποταμός σαπίλας κυλάει κάτω από αυτόν, σιγοτρώγοντας τα θεμέλια της ύπαρξης μας.

Οι καρεκλοκένταυροι, όλα αυτά τα γαλαζοπρασινοκοκκινοκιτριναστοδιαλοπια παιδιά, είναι οι "τίμιοι" φύλακες και προστάτες του κάστρου της φιγούρας. Ξέρουνε τι τρέχει πίσω από τα τείχη αλλά κωφεύουν και το παίζουν τοποτηρητές ενός έργου τέχνης. Και τραβάνε και άλλους μαζί τους, φίλους, γνωστούς, άτομα που πουλιούνται για να ζούνε σε μία ψευδαίσθηση μαζί με άλλους. Και τελικά είναι τόσοι πολλοί και τόσο καλά οργανωμένοι, που τελικά πιστεύεις το ωραίο ψέμα τους και γίνεσαι τροχός της άμαξας τους. Εύγε.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2007

Πάσχα (το)

Τέλος με τα κατσίκια και τις οινοποσίες! Μια χαρά φάγαμε, μια χαρά ήπιαμε και τώρα τα κεφάλια μέσα! Επιτέλους τελείωσε κι η πρακτική! Κατερίνα δε το γιορτάσαμε όμως όπως λέγαμε.. Δε πειράζει, δε χάνουμε εμείς!! Οι διακοπές του Πάσχα ήταν λιγάκι μυστήριες. Σα να μη τις κατάλαβα, σα να ήρθαν και να έφυγαν έτσι! Αλλά ας μην είμαι αχάριστη, χθες αναπλήρωσα όλο τον χαμένο ύπνο του εξαμήνου!!!! Μας έκανε και καλό καιρό! Τι καλά! Λιαζόμασταν αραχτές στον καφέ κι ο ήλιος γέμιζε τις μπαταρίες! Καλά ήταν.. Ή έστω σχεδόν καλά..

Όσο αφορά τα δυσάρεστα.. Μακάρι να ήταν αλλιώς.. Μακάρι να ‘ταν όλοι τους καλά και να περνούσαν ακόμη ένα Πάσχα με τις οικογένειές τους.. Μακάρι, μακάρι, μακάρι..

Να ‘μαστε όλοι καλά και του χρόνου το Πάσχα να το γιορτάσουμε με υγεία! Και να μη μιζερίαζουμε.. Να ‘μαστε ευτυχισμένοι κάθε μέρα που ξυπνάμε και βλέπουμε το φως της!

Υ.Γ. Σούλη χρόνια πολλά και πάλι! Πραγματικά ότι επιθυμείς!

Υ.Γ. Ξεχωριστό χρόνια πολλά για την Τεσσούλα μου! ;-)