Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Δε βαριέμαι, δε βαρέθηκα, ξέρω!!


Θα ΄θελα να ‘μουν σαν εσένα.. αυθόρμητη, χαρούμενη, να μη με νοιάζει αν οι άλλοι με γουστάρουν ή όχι..! Θα ‘θελα να ‘μουν σαν εσένα.. χαλαρή, ήρεμη, να ζω τη κάθε στιγμή, να μη στεναχωριέμαι για τα ασήμαντα, αλλά μόνο γι’ αυτά που με γεμίζουν πραγματικά..! Θα ‘θελα να ‘μουν σαν εσένα.. αστεία, τρυφερή και προστατευτική, πάντα δίπλα στους άλλους για οτιδήποτε, ένα σπάνιο στήριγμα..! Θα ‘θελα να ‘μουν σαν εσένα.. δυνατή και θωρακισμένη, να αντέχω τα χτυπήματα και να μπορώ να συνεχίζω..! Θα ‘θελα.. θα ‘θελα.. πολλά θα ‘θελα, αλλά.. είμαι αυτή που είμαι! Και όταν γίνομαι καλύτερη, είναι επειδή με βοηθάς εσύ.. κι εσύ.. κι εσύ.. κι εσύ, όσο κι αν νομίζεις ότι δε το κάνεις.. Είναι αυτή η ζωή που επέλεξα να κάνω και δε το μετανιώνω. Και ξέρω πως εσύ, θα είσαι εκεί για να βαδίσουμε μαζί, να γελάσουμε μαζί, να πονέσουμε μαζί, όλα μαζί! Κι αν είμαι στριμμένη τις περισσότερες φορές.. και γκρινιάρα.. ξέρω πως εσύ με ξέρεις και με δέχεσαι.. Και θα συνεχίσεις.. Γιατί κάπου εκεί στο τέλος της βραδιάς, ξέρω πως, όταν γυρίσω το κεφάλι μου, θα δω πάνω στο τραπέζι, πέντε ποτήρια κι όχι ένα.. :-)


Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

ΒΑΡΙΕΜΑΙ?ΒΑΡΕΘΗΚΑ?ΔΕΝ ΞΕΡΩ..

Δεν φτάνει ποτέ το κρασί της ζωής για τους δυο μας
και πως να μεθύσεις μονάχος με χείλη κλειστά
αυτό που δεν πρέπει το κάναμε πάλι δικό μας
κι αυτό που ποθούμε χαμένο με φώτα σβηστά...
Με δύο φωνές ξοδέψαμε όλες τις λέξεις
με τέσσερα χέρια τον έρωτα πλάσαμε εχθρό
τριγύρω πολλά σταυροδρόμια και πως να μαντέψεις
το δρόμο που φέρνει το χθες της αγάπης εδώ...

Ακόμα μετράω τις νύχτες Σαββάτου
που ζούσες το χάδι φωτιά
κυλάει η ζωή μου με ενδείξεις θανάτου
σε λάθος κατεύθυνση πια...
Στη λάσπη του χρόνου τα ίχνη σου σβήνουν
από τη σκουριά της σιωπής
τις νύχτες Σαββάτου εκεί που τα χάνω
νομίζω ξανά πως θα 'ρθεις"...