Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Κάθε τέλος και αρχή.....

Ναι ναι η πιο σοφή φράση που έχω ακουσει ποτε γιατί αν το καλο σκεφτείς για να έρθει ένα τέλος δεν μπορεί, θα σημαίνει ότι αυτόματα έρχεται μια νέα αρχή!!!!
Σκέφτομαι αυτό που μου λες παντα εσύ τσούχτρα "ολα για καλό γίνονται", ναι έχω αρχίσει να το πιστεύω! Έχεις δίκιο τελικά, έχει πλάκα τώρα που το σκέφτομαι, κάθε φορά που παρουσιάζεται ένα πρόβλημα το κάνουμε τόσο τραγικό που στη τελική χάνουμε το νόημα και ποιο είναι αυτό? Μα το να ζούμε τη κάθε μέρα, την κάθε στιγμή, το κάθε τι που περνάει μπροστά από τα μάτια μας και εμείς το αφήνουμε να φύγει!
Η αλήθεια είναι ότι έχω ανασυγκροτήσει τις σκέψεις μου,τα αισθήματα μου! Νομίζω πως μετά από ένα σημείο σκέφτεσαι με τη λογική και τς πράξεις...

Και όπως λέει και το άσμα "Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ'ΡΘΕΙ"

φιλάκιαααααα!

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011



Έρωτας;

Πάντα πίστευα ότι όταν υπάρχει έρωτας δεν υπάρχει λογική..Όταν όμως υπάρχει λογική, υπάρχει έρωτας; Όταν δηλαδή σταματάμε το συναίσθημα για να φιλτράρουμε τα πάντα στο μυαλό μας, τι γίνεται; Όταν πριν κάνουμε το οτιδήποτε, μπαίνουμε στη διαδικασία να το σκεφτούμε, είμαστε αληθινοί; Όταν δε λειτουργούμε αυθόρμητα τι γίνεται; Μπαίνουμε σε κόσμους ψεύτικους και ασφαλείς και περιμένουμε να ευτυχήσουμε..Αλλά ποιος είπε ότι με το να είσαι ασφαλής είσαι και ευτυχισμένος; Μπαίνεις σε ένα κλουβί πολύ όμορφα διακοσμημένο, που όμως δεν παύει να είναι κλουβί. Και όσο είσαι εκεί μέσα το μόνο που θέλεις είναι να βγεις, να ξεφύγεις..Αλλά και αν βγεις που θα πας; Έχεις συνηθίσει μέσα σ’ αυτό το κλουβί και το να βγεις έξω μοιάζει σαν εφιάλτης.. Όπως εκείνοι οι εφιάλτες που βλέπουμε συχνά..Γυμνοί μέσα σε ένα δάσος γεμάτο δέντρα, σκοτάδι και η όραση περιορισμένη..Να κρυώνεις, να φοβάσαι και να μην μπορείς να βρεις την έξοδο απ’ αυτό το σκοτεινό μέρος..Όμως τόσα πολλά συναισθήματα που νιώθεις ζωντανός! Παρόλο που υπάρχει ο κίνδυνος στο επόμενο μέτρο να πέσεις σε τρύπα εσύ νιώθεις τόσο ζωντανός..Γυμνός, φοβισμένος, τυφλός, αλλά τόσο ζωντανός..Κι ευτυχισμένος..Κάπως έτσι είναι ο έρωτας χωρίς λογική..Εγώ βγήκα από το κλουβί μου..Αλλά που είναι αυτό το δάσος..;

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Άγιος Λαυρέντιος - Η επιστροφή!


Μία τρελή από Ορεστιάδα, 2 τρελές από Ξάνθη, μία τρελή από Θεσσαλονίκη και μία τρελή από Τρίκαλα που μπορούν να συναντηθούν;;;; Μα στον Άγιο Λαυρέντιο φυσικά! Το “come back” έγινε το ΠΣΚ που μας πέρασε. «Δύο μέρες ακόμα στον Παράδεισο» λέγαμε χαζογελώντας και δε θα μπορούσαμε να πέσουμε περισσότερο μέσα! Και δεν ήταν και πάρα πολύ δύσκολο τελικά να το κανονίσουμε. Έφτασε μόνο να προτείνει η Νατάσσα μία ημερομηνία και να συμφωνήσουμε όλοι! Ή σχεδόν όλοι.. (για ‘σας χτυπάει η καμπάνα Νίκο και Σπύρο – Γιάννη!!)
Το χωριό ήταν ακριβώς έτσι όπως το θυμόμασταν: ομορφιά που σου κόβει την ανάσα και αυτή τη φορά ντύθηκε και στ’ άσπρα! Και φυσικά μόνο εμείς θα μπορούσαμε να το οργώσουμε όλο μέσα στο χιόνι! Μουσικές και εικόνες που σου θυμίζουν ότι την ποιότητα, δε χρειάζεται να τη ψάχνεις στα μεγάλα και φανταχτερά, αλλά στα μικρά και τα απλά.. Η διασκέδαση τόσο αυθεντική, τόσο έντονη, που σ’ έκανε να αναρωτιέσαι αν έχεις διασκεδάσει ποτέ με αυτόν τον τρόπο. Γεύσεις με ουσία όπου κι αν πηγαίναμε. Ακόμα κι ο καφές, είναι πιο νόστιμος εκεί πάνω ρε παιδιά!
Και φυσικά, δε μπορώ να μην αναφέρω για ακόμα μία φορά την ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Το πόσο «σπίτι» μας το νοιώθουμε όλοι αυτό το χωριό. Και τους ανθρώπους του οικογένεια μας.. Μπορεί να ακούγονται λίγο τραβηγμένα αυτά που γράφω, αλλά σας το ορκίζομαι, μόνο μια δοκιμή θα σας πείσει! Το χωριό άνοιξε την αγκαλιά του και μας έβαλε μέσα: μας τάισε, μας πότισε (και δε συμφέρουμε και στο ποτό τη τρέλα μας!), μας κοίμισε, μας κουβάλησε για ακόμα μία φορά στην «καρότσα» του και μας θύμισε πως έχουμε ανθρώπους εκεί που, ακόμα κι αν περάσει καιρός, αυτοί θα μας περιμένουν σαν να μας είχαν δει μόλις χθες..
Το ευχαριστώ είναι λίγο.. πολύ λίγο.. Γιατί όταν κάποιος σου προσφέρει ποιότητα ζωής, δεν υπάρχουν λόγια να τον ευχαριστήσεις!
Να ‘στε πάντα γεροί και δυνατοί για να μας αντέχετε! Αναμένουμε τον Μάρτη για να ξαναβρεθούμε! 3μηνη αντιβίωση, έτσι δεν είπε ο γιατρός ρε κορίτσια;
Εις το επανιδείν! Και είναι δέσμευση απ’ όλους μας!

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Άγιος Λαυρέντιος




Με τη μούρλα που κουβαλάμε η Kat κι εγώ, ξεκινήσαμε μία Τετάρτη πρωί και πήραμε τα βουνά και τα λαγκάδια. Εθελοντισμός στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου. Μαζί με άλλα 6 άτομα, θα καθαρίζαμε ένα καλντερίμι – μέχρι την Πέμπτη, δε ξέραμε καν πως μοιάζει αυτό το καλντερίμι!! - και θα μέναμε όλοι μαζί, 8 άγνωστοι, σε ένα σπίτι. Αρκετά διστακτικά ξεκινήσαμε, όχι πως δε θέλαμε να πάμε, απλά δε ξέραμε τι θα αντιμετωπίζαμε. Κι άντε, εγώ είμαι λιγάκι μαθημένη σε αυτά, η Kat μου άραγε, πως θα το έπαιρνε;;
Κανενός το μυαλό δε μπορούσε να χωρέσει τι θα γινόταν μετά την 4η μέρα που όχι απλά γνωριστήκαμε, αλλά παραγνωριστήκαμε όπως πολύ σωστά είπε η Νατάσσα!!.. Γίναμε μία οικογένεια, μία παρέα τόσο δεμένη που κανείς από εμάς δε μπορούσε να το φανταστεί! 8 διαφορετικοί άνθρωποι, μέσα σε ένα χωριό παραμύθι, ΖΗΣΑΜΕ! Η δουλειά, οι βόλτες, το φαί, το τσίπουρο, οι εικόνες, οι μουσικές, τα άλογα, η φύση, οι μυρωδιές, η φιλοξενία, οι άνθρωποι, όλα σε εκείνο τον τόπο μας έκαναν κι εμάς λίγο καλύτερο από αυτό που ήμασταν.
Μάθαμε από Γάλλους καθηγητές, ελληνικές μουσικές.
Μάθαμε από ανθρώπους της μεγαλούπολης, να ξεχωρίζουμε τον Τοξότη στον έναστρο ουρανό.
Μάθαμε τι πάει να πει αυθεντικότητα, μέσα σε ένα κόσμο ψεύτικο.
Μάθαμε πως ακόμα υπάρχει φιλοξενία και φιλότιμο.
Μάθαμε πως είναι να σου ανοίγει το σπίτι του ένας άγνωστος.
Μάθαμε πως είναι να περπατάς στο δρόμο και να σου λένε όλοι «καλημέρα!».
Μάθαμε πως είναι η ζωή χωρίς βενζινοκίνητο όχημα!! Και είναι τόσο ωραία!!
Μάθαμε όλα τα τσίπουρα του Πηλίου! (Αυτό κι αν ήταν γνώση!!!)
Μάθαμε πως παίζουν τα παιδιά στις πλατείες.
Μάθαμε πως είναι να ξυπνάς και να βλέπεις αντίκρυ σου χαμόγελα..
Μάθαμε πως είναι να χάνεσαι στο πράσινο και την ομορφιά ενός χωριού που δε περιγράφεται με λέξεις..
Μάθαμε πολλά..
Για όλα αυτά.. ευχαριστούμε..

Δημήτρη, Έλενα, Κατερίνα, Κωνσταντίνα, Λαυρέντη, Μυρσίνη, Ναταλία, Νατάσσα, Νίκο, Παντελή, Σπύρο, Χορτο – φάγοι και μη να ‘στε πάντα καλά! Καλή αντάμωση!!

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Κειμήλια..!!


Σήμερα το πρωί κι ενώ ήμουν βουτηγμένη στα νούμερα, χτυπάει το τηλέφωνο μου! Μια φωνή που κάτι μου θύμιζε αλλά δε μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι.. Σα να άνοιγα ένα συρτάρι, χρόνια κλειστό και από μέσα του να ξεπηδούσανε ήχοι και εικόνες από το παρελθόν.. Και με το άκουσμα του ονόματος της, τρελάθηκα από τη χαρά μου! Ήταν η Ν. Είχα να την δω πάνω από 8 χρόνια.. σίγουρα.. μπορεί και παραπάνω ούτε κι εγώ καλά καλά θυμάμαι! Παντρεύεται μου λέει! Και πριν καλά καταλάβω, βρέθηκε στο γραφείο, να στέκεται απέναντι μου με το ίδιο χαμόγελο που την είχα χαιρετήσει πριν χρόνια στον μακρύ χωματόδρομο κάτω στη θάλασσα.. Στο μαγικό μας εκείνο κουτί, που όλους μας χωρούσε και όλους μας προστάτευε.. Ένα κουτί με χρυσαφένια άμμο, μπλε θάλασσα κι εμάς να τρέχουμε ανάμεσα σε αγκάθια και καλαμιές με γυμνά πόδια.. Εκεί που το κρυφτό το βράδυ εξελισσόταν σε μεγάλο κυνήγι περιπέτειας, απίστευτων σεναρίων και γέλιων μέχρι δακρύων.. Εκεί που το κολύμπι μέχρι μία σχεδία 2x2, ήταν ολυμπιακό πρωτάθλημα! Εκεί που το μπιλιάρδο και το ποδοσφαιράκι σε ένα "κλαμπ", θύμιζαν αλήτικο στέκι σε αμερικάνικη ταινία. Εκεί που όλοι βγάζαμε τις ψυχές μας και τις ακουμπούσαμε χωρίς δισταγμό ο ένας στον άλλο.. Εκεί που δώσαμε τα πρώτα μας φιλιά, στις κούνιες κάτω από τον καθαρό ουρανό.. Εκεί που πάντα θα γυρνάμε ακόμη κι αν μας πιάνουν τα κλάματα.. Όπως σήμερα, που πέρασαν όλες αυτές οι σκηνές μπροστά από τα βουρκωμένα μάτια της Ν. Όλα αυτά θα είναι πάντα βαθειά χαραγμένα στις μνήμες όλων μας.. Και ακόμη κι αν κάποιος θέλει να τις διαγράψει – που δε νομίζω πως κάποιος από εμάς θέλει – δε πιστεύω πως θα τα καταφέρει ποτέ.. Παιδικά και εφηβικά χρόνια σε εκείνη τη θάλασσα είναι ένα κοινό μεγάλο κομμάτι στις ζωές και των 11.. Αυτό το κομμάτι λοιπόν, έκανε την Ν. μετά από τόσα χρόνια, να με καλέσει στον γάμο της! Σε έναν γάμο με καλεσμένους εμάς κι ακόμη λίγα άτομα.. Με το τραπέζι να γίνεται στην αυλή του σπιτιού της.. Αυτή η αυλή θα χωρέσει όλη τη θάλασσα!! Και όλα τα χρόνια που ο ένας στεκόταν άφοβα δίπλα στον άλλο.. Και τα χρόνια που, ακόμη κι αν είμαστε μακριά. Θα συνεχίσει ο ένας να στέκεται δίπλα στον άλλο.. Άλλωστε ήταν και το πρώτο τραγούδι που ακουγόταν από το σκονισμένο βινύλιο όταν φτάναμε στο "κλαμπ".. stand by me..
N. να είσαι πάντα ευτυχισμένη! Με το ίδιο χαμόγελο που σήμερα μου θύμισες!
Κι όσο για τους υπόλοιπους.. stand by me..

Από το κείμενο μπορεί να μη βγάλετε άκρη. Τα έγραφα έτσι όπως ακριβώς μου ερχόταν στο μυαλό. Είναι τόση η χαρά και τόσα τα συναισθήματα που με κατέκλεισαν σήμερα, που δε μπορώ να σκεφτώ και πολύ καθαρά. Ίσως το παραπάνω να είναι μία ωδή στο παρελθόν.. το καλύτερο.. το δικό μου..