Δρυμιά, 28-30/12/2007

Ξεκινήσαμε λοιπόν γύρω στις 4 την Παρασκευή. Φτάνοντας στη Δρυμιά, το θερμόμετρο έδειχνε 2 βαθμός και το σούπερ αμάξι του Gro μας προειδοποιούσε για πάγο. Όλοι σκεφτόμασταν ότι θα γυρίσουμε παγοκολώνες! Και με το που μπήκαμε στο καταφύγιο αισθανόμασταν σαν σε χαμάμ! Είχα λυσσάξει να φάμε πίτσα κ για να μη μ’ ακούνε μου κάνανε τη χάρη! Ξεκινήσαμε με ελαφρολαϊκά, μαύρο βαλέ και κρασιά. Ακολούθησε τρομερή πάρλα και τρελό γέλιο! Ειδικά όταν ο Gro μας έκανε το χταπόδι! Θεός! Ο Σαββούκος ήταν λιγάκι άρρωστος και κυκλοφορούσε 3 μέρες με πουλόβερ και κασκόλ στους 26 βαθμούς! Όλοι οι υπόλοιποι με φανελάκια! Ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε, τραγουδήσαμε! Βασικά η Κατ, η Χαρούλα κι εγώ τραγουδούσαμε κομμάτια από δεκαετία ’90 και οι άλλοι μας έβριζαν γιατί τους είχαμε πρήξει! Το Σάββατο επισκεφτήκαμε το Καρυόφυτο για έναν ωραιότατο ελληνικό καφέ, σπάσανε τα νεύρα του Σάββα από τα μουσικά λαμπάκια του δέντρου δίπλα στ’ αυτί του, ανακαλύψαμε την μαλακία που έκανε ο Gro με την κάμερα και επιστρέψαμε. Η διάθεση της Χαρούλας, μετά από κάποια σκαμπανεβάσματα, έστρωσε και καταφέραμε να στριμώξουμε την Κατ!!!!! Όχι που θα μας γλίτωνε! Το βράδυ με ραμί και παντομίμα (Gro σου τη φυλάω να ξέρεις!), συζητήσεις και φωνές. Την Κυριακή δυστυχώς την κοπανίσαμε νωρίς. Μας διώξανε γιατί λένε αναστατώσαμε όλο το χωριό με τις φωνές μας! Χου χου χου… Ας μην είχαμε τους άλλους που θα ερχόταν στις 3 και αμφιβάλλω αν θα κατεβαίναμε! Αλλά τους δείξαμε κι εμείς! Από το βουνό βρεθήκαμε στη θάλασσα και το σπίτι της Κατ για ένα τελευταίο φαγοπότι. Και κάπως έτσι ήταν το 3ήμερο. Δηλαδή στο περίπου γιατί αν κάτσω να τα γράψω όλα δε θα τελειώνω! Το κλου της εκδρομής ήταν η καλή παρέα! Όπου κι αν πας με καλή παρέα περνάς χάρμα! Γεμίσαμε τις μπαταρίες μας κι ήταν ωραία!!! Με τα βραβεία, τους 300, το twister, το άφθονο φαΐ (!), το στριπτίζ και πολλά, πολλά άλλα! Ραντεβού στο Πήλιο!

Αναζήτηση δότων Αιμοπεταλίων για 6χρονο αγοράκι με οξεία Λευχαιμία
ANΑΖΗΤΗΣΗ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΒ+

ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΧΕΠΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 6 ΕΤΩΝ
ΜΕ ΟΞΕΙΑ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ.

ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΓΙΑ ΔΟΤΕΣ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΩΝ. Η ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ
ΠΑΙΔΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΒ+ (ΡΕΖΟΥΣ ΘΕΤΙΚΟ).

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ
ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΤΣΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΤΟΥ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΧΕΠΑ (παιδο-ογκολογικό)

(2310 993506 & 2310 993944)

Αναδημοσιεύστε το όσοι μπορείτε

Herbaliser

Το λοιπόν, είδα μία αφίσα προχτές όπου έλεγε ότι θα έπαιζε στη Θεσσαλονίκη μας, το γνωστό Ηip Hop συγκρότημα των Herbaliser. Για τους μη γνώστες, είναι Άγγλοι με συμβόλαιο στην Ninja Tune Records που κατά κοινή ομολογία είναι από τους καλύτερους στο χώρο... Έτριβα τα μάτια μου, λέω πλακίτσα θα είναι....Και στο It's Only, που είναι ροκάδικο, τι δουλειά έχουν? Τέσπα, μετά από πολύ κόπο, το διασταύρωσα και στο ινετ (παραδόξως δυσκολεύτηκα γιατί δεν ήταν ανακοινωμένο σχεδόν πουθενά-περίεργο)...

Πήραμε τα τηλεφωνακια μας, ψήθηκε ο Στελιος απο Ξάνθη, ήρθε ο Τεό ο Γρανίτσας και ο Εμίλ με τον αδερφό του και τον ψηλό. Οι 2 πρώτοι και εγώ πήγαμε από τις 10 +30 για να προλάβουμ ε θέση και άποψη... Στην αρχή έπαιζε ένα παλλικαράκι πολύ ωραία πράματα, μέχρι τις 12....Εντομεταξύ είχε σκάσει η υπόλοιπη παρέα και ο ένας από τους 2 χερμπαλιστές...Και εδώ μας ζώνουν τα φίδια...διότι οι χερμπαλιστές είναι 2, ο ένας είναι μουσικός και ο άλλος Dj...E, αυτός που έσκασε ήταν μόνο ο μουσικός, άνοιξε και το λάπτοπ του και άραξε να πίνει ουίσκια...

Εν το μεταξύ, σειρά πήρε ένα άλλο παλικάρι, ωραίος και αυτός με πιό ανεβασμένη μουσική...Κατά τη μία, πιάνει δουλεία ο μεγάλος, o Jake Wherry, o οποίος με συνοπτικές διαδικασίες κατάφερε να αδειάσει το μαγαζι...Ο Ollie Teeba φυσικά, ο Dj του group, δεν ήρθε ποτέ...Τέσπα, αφού το μαγαζί είχε αρχίσει να αδειάζει επικίνδυνα, ο jake άρχισε να ανεβάζει ρυθμούς, μας έκανε να χορεψουμε και να πάρουμε και άλλη μπύρα...Και εκεί που όλα ήταν καλά, πέφτει ένα ουίσκι (από τα πολλά που έπινε) στο πισί του...Δράμα, πετσέτες, χαρτια....Τεσπά, στις 3, μας καληνύχτησε και την έκανε... Δεν έκανε ούτε ένα σκρατσάρισμα, οι αλλαγές του ήταν πιο κακές από 18χρονου και φαινόταν οτι δεν την παλευε...

Στη συνέχεια, έπαιξε και ένας τυπάκος μπίτια, αλλά είχαμε μείνει εμείς και εμείς και φυσικά την κάναμε...

ΥΓ: Γιατί στην Ελλαδίτσα έρχονται όλοι για αρπαχτές

ΥΓ2: Μπας και δεν προσεξα την αφίσα καλά και έλεγε ότι θα ήταν μόνο ο Jake? Αλλά στην αφίσα ήταν και οι 2, πρώτη μούρη

ΥΓ3: Μήπως το γεγονός δεν διαφημίστηκε αρκετά, με αποτέλεσμα και ο κόσμος να είναι ότι νάναι... Γιατί πολλοί από εκεί μέσα, φάνηκε ότι ήρθαν για την καθημερινή τους έξοδο...Χώρια που είχαι και άλλο hip hop event στην πόλη από γνωστό tribe...

ΥΓ4: Η παρέα πάντως ήταν καλή και για μία ωρίτσα, όπου ο χερμπαλιστής είχε κέφια, περάσαμε ωραία...Μακάρι να ήταν όλη η βραδυά έτσι...

E_mailz

Ok,
δεν έχω και τίποτα καλύτερο να κάνω και κάθομαι μπροστά στο Πισι μου για να έρθω σε επαφή με τον έξω κόσμο...Μπαίνω στα μέιλ μου, που λόγω ανωτέρας βίας έχω να τα δω 15 μέρες και έχω μείνει μαλάκας: You have 143 new mails...! Τι λέ ρε φίλε, είμαι τόσο δημοφιλής σκέφτομαι από μέσα μου? Μήπως τώρα που πήγα φαντάρος έλλειψα από όλους τόσο πολύ που με βομβαρδίζουν με e_mails για να δηλώσουν την συμπαράστασή τους στο πρόσωπό μου? Μήπως δεν μπορούν να συνηθίσουν στην ιδέα της φυσικής μου απουσίας και χρειάζονται να μου μιλάνε έστω και χωρίς να είμαι εκεί, με την ελπίδα να τους απαντήσω εν ευθέτω χρονικό διάστημα? Μήπως έγιναν τόσο συνταρακτικά γεγονότα που έπρεπε να τα μάθω και εγώ, για να αποφασίσουμε όλοι μαζί τον τρόπο δράσης?

Τίποτα από τα παραπάνω αγαπητοί μου....Μερικά mail για να σώσουμε μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας τα δάση, τις θάλασσες, τα βουνά και τα ζώα (εμάς ποιός θα μας σώσει αλήθεια), που αμα σπαταλούσαμε λιγότερο χρόνο στο πισι μας θα εξοικονομούσαμε την ενέργεια να σωθούν όλα τα παραπάνω. Άλλα πάλι με φοβερές φωτογραφίες: Με γυναίκες πανώριες από το μεικ απ και το φοτοσοπ, που έξω υπάρχουν δέκα φορές καλύτερες, αλλά είναι δύσκολο να πας να τις μιλήσεις, οπότε βλέπε στο πισι σου και παίζε το πουλάκι σου μοναχός και να σκέφτεσαι τι καλά που γ@μ@ς. Φωτογραφίες με φύση και ζωή που βρίσκεται μόνο μερικά λεπτά από το σπίτι μας, αλλά ποιος τρέχει στα βουνά με τέτοιο κρύο...Φωτογραφίες, φωτογραφίες, φωτογραφίες... Δαρκύβρεχτα κείμενα για το ότι δεν πρέπει να ξαναπιώ, να ξαναγαμήσω, να στραβώσω με την γκόμενά μου και τον κολλητό μου γιατί μπορεί αύριο να πεθάνουν και να μην τους ξαναδώ, για το πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, για το πως μπορείς να δεις τη ζωή με άλλο μάτι, αν γίνεις βουδιστής μοναχός με ορθόδοξες χριστιανικές καταβολές...

ΡΕ ΣΕΙΣ...δε χρειάζομαι τίποτα από αυτά, ούτε και εσείς....Προτιμώ ένα καλημέρα, γεία σου τι κάνεις, καιρό είχαμε να τα πούμε, είμαι καλά, μου έλλειψες....Σας πληροφορώ ότι η χαρά μου θα είναι αρκετή για να σωθούν τα δάση, να βρω γκόμενα, να φιλοσοφήσω τη ζωή και να κάνω ότι δεν μπόρεσα να κάνω μέχρι τώρα....

Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς:

Δρόμος

Πρωινό

Δύση

Περιπέτεια

Ταξίδι

Κουτί

Παραμύθι

Φως

Κύκλος

Δάσος

Ξυπνητήρι

Ποτάμι

Καράβι

Λουλούδι

Μουσική

Φτερό

Κοχύλι

Λοιπόν;

Τετραήμερο στα Γιάννενα..

Με αφορμή λοιπόν την ορκωμοσία του Νίκου και της Χριστίνας βρέθηκα και πάλι στα Γιάννενα, τα οποία είναι πανέμορφα, αλλά ειδικά τα Χριστούγεννα γίνονται μαγικά.. Λαμπάκια παντού! Σε κάθε γωνιά της πόλης! Στη Δωδώνης (κεντρικός δρόμος της πόλης) δεν υπήρχε δεντράκι να μην είναι τυλιγμένο με χιλιάδες φωτάκια πάνω του..!
Με συνταξιδιώτισσα την Ειρήνη και σχετικά εύκολο ταξίδι με πολύ κουβέντα για τα τελευταία νέα, έφτασα στο Sioulac (έμπνευση του Δημήτρη-αδερφός της Μάρως-από το DuLac και το επίθετό τους Σιούλα). Εκεί, λοιπόν, με περίμεναν η Χριστίνα και η Μάρω και ακολούθησε ένας Γολγοθάς μέχρι να αποφασίσουμε που θα πάμε.12 άτομα και ημέρα Σάββατο άντε να βρεις! Μετά από πολλά τηλέφωνα χωρίς αποτέλεσμα είπαμε να βγούμε έτσι χωρίς τραπέζι καταλήγoντας στο AuBar μαζί με όλη την παλιοπαρέα. Την επόμενη μέρα καφεδάκι στη Σύγκλητο και το βράδυ στο Jazz, μπυραρία όπου δούλευε η Στέλλα, φίλη του
Νίκου από το μεταπτυχιακό η οποία και μας περιποιήθηκε δεόντως!
Κι επιτέλους έφτασε η μέρα της ορκωμοσίας! Πρωί-πρωί λοιπόν σενιαριστήκαμε και πήγαμε στο πανεπιστήμιο. Η αίθουσα γεμάτη! ΦΠΨιώτες και ΦΠΨιώτισσες φορώντας τα καλά τους μπήκαν σε μια σειρά πάνω στην εξέδρα και περίμεναν να ακούσουν το όνομά τους. Όταν δε ο Αποστόλης (τσεβδός γραμματέας της σχολής) φώναξε «Χρισθτίνα Καπετανάκη» και «Νίκοσθ Κορκάσθ» όλοι σηκωθήκαμε και φωνάζαμε σαν τρελοί! Είχαμε και τζέρτζελο με πυροτεχνήματα αλλά δυστυχώς του Νίκου απέτυχαν! Γκαντέμη Κορκά!! Το βράδυ ακολούθησε φαγοπότι στη Στοά του Λούλη και μετά το αποκορύφωμα: Αβαντάζ!!! Ένα από τα πιο παρακμιακά μπουζουκσίδικα των Ιωαννίνων! Το βλέμμα του Νίκου από την ώρα που μπήκαμε ήταν τρομαγμένο, ο Θωμάς , ο αδερφός του, καραγούσταρε, η Μαρία αγριοκοιτούσε, η Χριστίνα ενώ στην αρχή έκανε τη δύσκολη, μπήκε γρήγορα στο ρυθμό, ο Αχιλλέας γελούσε πριν ακόμα μπούμε, ο Χρήστος είχε ξαναπάει (!), η Ειρήνη σχολίαζε τα πάντα και ο 15χρονος αδερφός της Χριστίνας που έκανε το λάθος να έρθει μαζί μας κοιτούσε το κενό! Μεγάλο σοκ! Αλλά και μεγάλη εμπειρία!! Ό, τι και να έγινε, γιατί τα ευτράπελα φυσικά δεν έλειψαν, εγώ πέρασα υπέροχα!Όπως και η Χριστίνα και ο Νίκος..Αυτό έχει σημασία..! Άντε και στα δικά μας..!

Υ.Γ: Άσχετο, αλλά θα κάνω Χριστούγεννα με το ναυτάκι μου!!! Γιούπιιιιιιιιι!!!!!

Οι Γενναιοι...

Μετάθεση για Σαμοθράκη κορίτσια...Θα δούμε και θα σας ενημερωσουμε λίαν συντόμως.....Α, και δεν είμαι οδηγος παρά αρμενιστής....

Πολεμικό Ναυτικό

Άιντε και ορκιστήκαμε πριν 4 ημέρες......Και τι καταλάβαμε? Σαν νερό πέρασαν οι 17 ημέρες της προπαίδευσης...Σα να μην έγινε τίποτα σπουδαίο...Και εδώ που τα λέμε δεν έγινε τίποτα σπουδαίο κυριολεκτικά...Εκπαίδευση για γέλια και για κλάματα μαζί! Η ασυνενόησία σε όλο της το μεγαλείο από τη μεριά των καραβανάδων και η απόλυτη αδιαφορία και ρέκλα από τη δική μας πλευρά. Μας κάνουμε και τους κάνουμε πλάκα... Όπως και να το δει κανείς είναι ένα τεράστιο χάσιμο χρόνου, το οποίο συμβαίνει γιατί απλά πρέπει να κινείται ένας τεράστιος οικονομικός οργανισμός γύρω του και να στηρίζονται από μεμονωμένες οικογένειες, χωριά και περιφέρειες, μέχρι εταιρίες και ολόκληρη η δημόσια κρατική μηχανή. Τίποτα παραπάνω δεν υφίσταται, κανένας λόγος να συντηρείται ένα τόσο μεγάλο στράτευμα με τόσο προσωπικό, εξοπλισμό και εγκαταστάσεις. Τέσπα, αυτές είναι διαπιστώσεις οι οποίες υπάρχουν από έξω ώς διαισθήσεις ή ως αναγνώσματα-περιγραφές, αλλά όταν το δει κανείς από κοντά, κατανοεί το γελίον το πράγματος και μειδιά κάτω από μουστάκια του (όπως θα έλεγε και μία φίλη μου, καλή της ώρα).

Αυτά τα ολίγα για την ώρα, περισσότερες εμπειρίες από το Πολεμικό Ναυτικό μετά την εκπαίδευση....

ΥΓ: Τραίλη νιώσε και κάνε κανένα ποστ της προκοπής.....Το ίδιο ισχύει και για εσένα Κατ.....Ο Σάββας θητεύει και δεν προσμετράται....

Το γράμμα

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια,
σα να 'ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια.
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας,
να ΄χω το νου μου αδειανό,
να ΄χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει,
δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει.
Θέλω να 'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε,
πως νιώθουμε παράφορα,
πως ζούμε έτσι αδιάφορα.

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια,
χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια.

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις,
να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις.
Έτσι θα σ' αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο,
σα μια γυναίκα μακρινή
που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια,
χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια..

Στίχοι, μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Άκου το τις Κυριακές. Ίσως κάποια στιγμή σταματήσεις να τις μισείς τόσο!

Κουβέντες..

..ξεκινούν πάντα εκ του ασφαλούς και ποτέ δε ξέρεις που θα καταλήξουν. Μπορούν από απλές να γίνουν σύνθετες. Ξεκινάς, για παράδειγμα, να συζητάς για τον καιρό, και πριν καλά καλά το καταλάβεις, καταλήγεις διαφωνείς για τον νέο νόμο-πλαίσιο. Σκοπός της κουβέντας, φυσικά, είναι η επικοινωνία. Από τη μία μπορεί να έχεις κάνει την ίδια κουβέντα άπειρες φορές και να μην έχεις καταφέρει να βγάλεις μια άκρη. Να μην καταφέρεις με λίγα λόγια να επικοινωνήσεις. Και από την άλλη, μπορεί με 2-3 απλές κουβέντες, να λύσεις τα πάντα! Μπορεί πάλι, να κάνεις συνεχώς τις ίδιες κουβέντες, μόνο και μόνο γιατί αυτό σε ανακουφίζει. Γιατί θέλεις απλά σε κάποιον να τα (ξανά)πεις. Υπάρχουν κουβέντες που γίνονται μόνο και μόνο για να περάσει η ώρα. Δεν είναι απαραιτήτως κακές. Ακόμη και αυτές κάποιο αποτέλεσμα φέρνουν στο τέλος. Επίσης έχουμε και τις ψεύτικες κουβέντες. Εκείνες, που, για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν δείχνουν ποιος πραγματικά είσαι. Τώρα γιατί τις κάνουμε αυτές τις κουβέντες; Ειλικρινά δεν ξέρω… Και το κακό είναι ότι πάντα θα τις κάνουμε. Έτσι απλά… Οι καλύτερες κουβέντες όμως, είναι εκείνες που κάνεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Γιατί είναι αληθινές. Καθαρές. Χωρίς υπεκφυγές. Όταν τον κοιτάς στα μάτια κι αυτός καταλαβαίνει τι και πως νοιώθεις. Γιατί τελικά οι κουβέντες δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ωραίο περιτύλιγμα. Η ουσία είναι αλλού. .

Αναμνήσεις

Η βδομάδα που μας πέρασε, ήταν βδομάδα αναμνήσεων. Πόσα πράγματα που είχαμε θαμμένα θυμηθήκαμε! Πήγαμε στο λύκειο με την Κατ. Τριγυρνούσαμε στον τόπο που απεχθανόμασταν τόσο εκείνα τα χρόνια και μ’ έπιασε μια νοσταλγία απίστευτη! Ζωντάνεψαν τόσες εικόνες που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Αθάνατα μαθητικά χρόνια ρε μάγκα! Μετά κατά τύχη έπεσα σε παλιούς συμμαθητές. Είδα καθηγητές. Λες και ήταν όλοι συντονισμένοι αυτή τη βδομάδα! Ακόμη και στη Θεσσαλονίκη πάνω σε καθηγήτρια μου έπεσα! Και το αποκορύφωμα: το χθεσινό βράδυ! Και τι δεν είπαμε! Και τι δε θυμηθήκαμε! Και γελάσαμε… Πω, πω… Η καλύτερή μου! Είχαμε και αρκετό καιρό να βρεθούμε οι 4 μας. Μπορεί και η τελευταία φορά να ήταν στη Σαμοθράκη… Καλέ στη Σαμοθράκη ήταν;;;; Τραγωδία… Είχα πάρα μα πάρα πολύ καιρό να περάσω τόσο καλά! Και μάλιστα να το διασκεδάσω τόσο ανατρέχοντας στο παρελθόν. Και τα καλύτερα έρχονται. Μου δώσατε πολύ δύναμη χθες. Σας ευχαριστώ που είστε οι αναμνήσεις μου…

Για ακόμη μία φορά..

Και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ..Να αποχαιρετιόμαστε για εκατοστή φορά με αγκαλιές, φιλιά και ένα σφίξιμο στο στομάχι.Αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά, πολύ διαφορετικά..Έφυγες εσύ, όχι εγώ.Και μάλιστα ήταν 1000 φορές πιο επώδυνο..

Αλλά ας τα πάρουμε απ'την αρχή..Από τις 19 Απριλίου 2006 που ξεκίνησαν όλα.Για ένα τάβλι βγήκαμε και καταλήξαμε να είμαστε μαζί κοντά 1μιση χρόνο.Ενάμιση χρόνο με πολλά σκαμπανεβάσματα, τσακωμούς, καβγάδες, αλλά και με πολύ πάθος, τρέλα και έρωτα..Από τις πρώτες κιόλας μέρες μας άρχισαν οι αποχαιρετισμοί.Πρώτα εσύ για Θεσσαλονίκη, μετά για Γαλλία, μετά εγώ για Γιάννενα, μετά πάλι εγώ για Γιάννενα και ξανά και ξανά και με το που μας τελείωσαν τα Γιάννενα φεύγεις εσύ οριστικά από Ξάνθη..Λες και μας καταράστηκε κάποιος να μην μπορούμε να συνυπάρξουμε σ' ένα μέρος για πάνω από ένα μήνα!Και τώρα ήρθε και το αποκορύφωμα: ο στρατός!Που σημαίνει ότι το πόσο καιρό θα κάνουμε να ιδωθούμε θα εξαρτάται από τα κέφια του στρατηγού, του λοχία, του αξιωματικού ή και εγώ δεν ξέρω ποιου!Τέλεια..

Αλλά επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς εγώ από σήμερα κιόλας θα αρχίσω να μισώ ό,τι έχει σχέση με τον ελληνικό στρατό, θα σταματήσω τις πολεμικές ταινίες (και την Αλίκη στο ναυτικό!), θα φάω για ακόμη μία φορά τα λεφτά μου στα εισιτήρια και στις κάρτες και θα κάψω ακόμη περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα για να μιλάω στο κινητό, που εν τω μεταξύ θα έχει γίνει προέκταση του χεριού μου!Έτσι για να γουστάρουμε!

Τελικά όμως όλα αυτά θα σβήνουν κάθε φορά που θα βλέπω τα μούτρα σου να μου χαμογελάνε..Και αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή..Σ'αγαπάω..Να ΄ξερες πόσο θα μου λείψεις..Για ακόμη μία φορά..

4 ήμερο στην Αλιστράτη

Να μαστε πάλι... Οι τελευταίες διακοπές πριν γίνω άντρας (πριν πάω φαντάρος δλδ, μην χανόμαστε, έλα λιγοοο που λέει και ο Σωτηράκης)! Στην Αλιστράτη νομού Σερρών, 50 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης των Σερρών και 20 περίπου δυτικά της Δράμας! Ένα πολύ όμορφο χωριό ξακουστό για το σπήλαιό του....Με το Κατερινάκι μου και τον Πούντακλα! Και κάπως έτσι έχει η ιστορία.

1 μέρα: Εκκίνηση από τα ΚΤΕΛ Θεσ/νίκης όπου παρέλαβα το Κατερινάκι και βουρ για Αλιστράτη. Μετά απο 2 παρά ώρες, φτάσαμε στο χωριό και βρήκαμε έυκολα το Αρχοντικό Μποζίκη(www.hotelboziki.gr) , όπου και διαμέναμε. Αφού αφήσαμε τα πράματα πήγαμε να εξερευνήσουμε το χωριό και φυσικά για φαι στην ταβέρνα "ο Βόσπορος" στην κεντρική οδό του χωριού...Γευτήκαμε μοσχαρίσια μπριζόλα, φιλετάκι κοτόπουλο, τυροσαλάτα, πικάντικη και δεν ήπιαμε, καθότι λαμβάναμε αντιβίωση. Ένας υπέροχος ύπνος στη συνέχεια για να μας φύγει η κούραση και το βράδυ ποτάκι στη Δράμα και στο Άβατον, ένα μαγαζί όπου ούτε και εγώ ο 3 μεγιστος Dj δεν κατάλαβα τι μουσική μπορούσε να παίζει (ένα κράμα από ελληνικά έντεχνα, ρέγκε, τζαζ και ότι ναναι γενικά)


2η μέρα: Εγερτήριο για πρωινό στον ξενώνα. Επίσκεψη στο απαράμιλης ομορφιάς σπήλαιο της Αλιστράτης και ξενάγηση για μία ώρα περίπου. Είδαμε πολλούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες, και μεταξύ αυτών το " Φτερό του Αγγέλου" την "Μέδουσα" το " Κοράλλι" και άλλα. Είμασταν και λίγοι στο γκρούπ, αλλά η ξεναγός βαριότανε και δε μας τα είπε όλα... Στη συνέχει κατάβαση-πεζοπορία στο φαράγγι του Αγγίτη, που είναι ακριβώς πίσω από το σπήλαιο. Φαί στην ταβέρνα του Πέτρου του Τεράστιου στην Αλιστράτη (Μπρίζόλα στη Γάστρα, Τασ-Κεμπάπ, Παντζάρι, Φλωρίνης γεμιστές μελιτζανοσαλάτα). Ξενοδοχείο για γέμισμα μπαραρίας και στις Σέρρες το βράδυ για ποτάκι σε ροκάδικο της πόλης, με αυστηρά κλασσικό ροκ στο πρόγραμμα και με παίξιμο βίντεο κλιπ...Δεν με χάλασε

3η μέρα: Εγερτήριο για πρωινό στον ξενώνα. Επίσκεψη στην πόλη της Δράμας, όπου περπατήσαμε στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας το οποίο είναι γεμάτο φυσικά νερά (πηγές). Στη συνέχεια, ξενάγηση στο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης, όπου είμασταν οι μόνοι επισκέπτες εκείνη την ώρα και ο φύλακας δεν πίστευε στα μάτια του (ή δεν έχει πολύ κίνηση ή ήθελε να κλείσει και του την σπάσαμε). Βόλτα μέχρι το σπήλαιο του Αγγίτη, στο δρόμο μετά την Προσοτσάνη και προς τα σύνορα. Διαφορετικό σπήλαιο, όπου περνάει ο ποταμός από μέσα του. Όχι τόσο εντυπωσιακό όσο της Αλιστράτης, αλλά αξίζει τον κόπο να το δεί κανείς. Στην επιστροφή στοπ στην Προσοτσάνη, και φαί στο τσιπουράδικο του "Βασιλέα", στο στενό μετά την πλατεία και πριν τον πλάτανο του χωριού. Θεός ο ιδιοκτήτης, ένας 23 χρονος, όπου μας έβαλε και ακούγαμε Σ. Μάλαμα καθόλη την βρώση (σουτζουκάκια, τηγανιά, πικάντικη, πατατοσαλάτα, φέτα ψητή και λευκό κρασί), κάθισε στο τραπέζι μας και τελικά κλείσαμε το μαγαζι και μας κέρασε και καφέ σε γνωστή καφετέρια του χωριού. Επιστροφή κομμάτια στο ξενοδοχείο όπου κοιμηθήκαμε από τις 11.

4η μέρα: Εγερτήριο για πρωινό στον ξενώνα. Επίσκεψη στην πόλη των Σερρών και καφέ και ταβλάκι σε ήσυχο καφέ (galea) στην αγορά. Βόλτα μέχρι το χιονοδρομικό του Λαιλιά υπό καταρακτώδη βροχη....Το χιονοδρομικό κλειστό, αλλα η διαδρομή μας αντάμειψε, καθότι το φθινοπωρινό τοπίο που διασχίσαμε ήταν ο ορισμός της "φύσης", με τις αντιθέσεις στα χρώματα των φυλλοβόλων από τα αειθαλή δέντρα να είναι χάρμα οφθαλμού. Επιστροφή για φαί στο εστιατόριο "Κομπολόι"αριστερά της πλατείας Ελευθερίας των Σερρών...Γεμιστά, Χοιρινό με πράσο, χωριάτικη και μπυρίτσα, έδεσαν με το χειμωνιατικο καιρό της ημέρας. Καφέ στο "Coffee Play" και επιστροφή στο ξενοδοχείο

5η μέρα: Επιστροφή στην Θεσσαλονίκη από την παλιά Εθνική οδό. Στάση στο Λέοντα της Αμφίπολης και στον Ι.Ν. Αγίας Μαρίνας στη Ρεντίνα...Ναμαστε καλά να το ξανακάνουμε...

Τι μας έφτιαξε: Που 2 φορές χάσαμε τα πορτοφόλια μας, και τις 2 μας τα επιστρέψαν άθικτα, με 150 ευρώ το καθένα...ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όχι ζώα...Το δωρεάν μουσείο....Ο σειρηνούλης, ένα παιδάκι με μανία στα κινητα, τα άρπαζε μόλις τα έβλεπε....Η Α.Ε Προσοτσάνης που εριξε 3 στην Δόξα μέσα στη Δράμα.....Αιντε ομαδάρα....

Τι μας χάλασε: Οι τιμές στα σπήλαια (7 και 6€ αντίστοιχα Αλιστράτη-Αγγίτης-το άτομο), ο καραγκιόζης που παρά την παράκληση του ξεναγού, έβγαζε φωτο με φλάς στο σπήλαιο-Μαλάκα Ελληνάρα-.

Χρονικό στίγμα: 26-30 Οκτωβρίου 2007....

ΥΓ: Μύρισε χωριό ρε γμτ και ήταν πολύ ωραία......

Του Τάσου (και της Κατερίνας)

Δυναμικός, έξυπνος, μυστήριος. Ένας άνθρωπος που σίγουρα δε ξεχνάς ακόμη κι αν τον συναντήσεις μονάχα μία φορά. Έστω και αυτές τις λίγες φορές κατάφερνε και μου έφτιαχνε το κέφι! Μουσικόφιλος. Τρομερά τα κομμάτια που προτείνει, δεν υπήρχε ούτε ένα που να μη μου άρεσε. Μία πάστα ανθρώπου που δύσκολα συναντάς στις μέρες μας. Είδος υπό εξαφάνιση θα τολμήσω να πω! Ένας bloger που θα τον ήθελαν πολλοί κι εγώ ήμουν τυχερή που έγραφε στο δικό μας. Ένας αυθεντικός φοιτητής. Ένας ιδανικός φίλος. Ίσως ο ίδιος να στραβώσει που γράφω γι’ αυτόν, αλλά δε πειράζει, θα του περάσει! Σάμπως θα είναι το πρώτο που δε θα του αρέσει;! Κι ίσως θα ‘ταν καλύτερα αν η Κατ έγραφε αυτό το post, αλλά ήθελα πολύ να το κάνω. Λοιπόν, “ναυτάκι του Αιγαίου” καλή θητεία και καλός πολίτης! Όλα είναι ένα παιχνίδι και για σένα μόλις αρχίζει ένα. Παίξε και γέλα όσο πιο πολύ μπορείς! Ακόμη κι αν αυτό σου φαίνεται παράλογο! Σε περιμένει η βάση σου να επιστρέψεις! Καλή συνέχεια!

Μπόρες

Υπάρχουν μπόρες που περνάνε γρήγορα. Ξεσπούν κατ’ ευθείαν, κατεβάζουν ότι έχουν και δεν έχουν και σταματάνε. Υπάρχουν και κάποιες μπόρες όμως, που κρατάνε πολύ περισσότερο. Αρχίζουνε και δε λένε να σταματήσουνε με τίποτα. Και βρέχει, βρέχει, βρέχει… Και παντού νερά σε δρόμους και πεζοδρόμια. Και καλά, αν σε πετύχουν στη διαδρομή για το σπίτι, δε σε πολύ-νοιάζει. Φτάνεις σπίτι και αλλάζεις ρούχα. Αν σε πετύχουν πάλι λιγάκι μακρύτερα από αυτό, απλά μένεις με τα βρεγμένα πάνω σου για περισσότερη ώρα. Κι ίσως να αρπάξεις κανένα ελαφρύ κρυολόγημα. Το δύσκολο είναι όταν είσαι μακριά από τον προορισμό σου. Τότε τι κάνεις; Πρέπει να περιμένεις να σταματήσει για να μπορέσεις να φτάσεις εκεί που θέλεις. Αλλιώς θα πρέπει να βραχείς ως το κόκαλο. Πρέπει δηλαδή να διαλέξεις. Βασικός παράγοντας βέβαια είναι και ο χρόνος. Κατά πόσο τον κυνηγάς ή σε κυνηγάει. Και κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να γίνεις μουσκίδι για να ‘σαι συνεπής. Κι έτσι λοιπόν οι μπόρες, που σίγουρα έρχονται και φεύγουν, αλλιώς δε θα ‘ταν μπόρες, σε βάζουν σε διλήμματα. Κι εσύ πρέπει να αντιδράσεις γρήγορα κι έξυπνα για να τα βγάλεις πέρα μαζί τους. Γρήγορα κι έξυπνα… Αλλά όπως και να ‘χει, πάντα μετά τη μπόρα, ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο ομορφαίνει τον, καθαρό πια, ουρανό. Όσο κι αν κράτησε αυτή. Γιατί, μπόρα είναι και περνάει…

Άρχισαν τα όργανα

Μάλλον δεν άρχισαν, αλλά συνεχίζονται! Πήρε μπρός η γαλάζια μηχανή και ποιός την πιάνει. Έχει 10 μέρες τους ανανεώσατε την "εντολή" σας και τα πρώτα δείγματα ήρθαν και στρογγιλοκάθησαν στις εφημερίδες μας, στο ράδιο στην ΤV, στο διαδίκτυο. Τα πήρατε χαμπάρι ή ακόμα γλεντάτε τη νίκη? Έχουμε και λέμε:

1. Το ασφαλιστικό: Επεξεργάζονται νέα όρια στα 70 παρά χρονάκια.Θέλουν να μειώσουν τις συντάξεις υπολογίζοντάς τες όχι στα τελευταία 5 χρόνια, αλλά επί του συνόλου της σταδιοδρομίας μας. Το ότι οι μισθοί είναι από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη και ότι αυτό θα καταρακώσει τις ήδη χαμηλές συντάξεις, ούτε λόγος.
2. Παιδεία: Ήδη εφαρμόζεται το μέτρο για τους αιώνιους φοιτητές, έστειλαν τελεσίγραφα λέει μερικά πανεπιστήμια σε αυτούς αν θέλουν να συνεχίσουν ή να διακόψουν σπουδές. Δεν λέω αν συμφωνώ ή όχι με το όριο ηλικίας, απλά το αναφέρω ως την αρχή.
3. Δημόσια Τάξη: Άρχισε ο "Ναυαρχος" να δείχνει τις αρετές του. Αύξηση της "ορατής" αστυνόμευσης(περιπολίες δλδ) λέει, γιατί χρειάζεται εδώ που τα λέμε. Οι "αναρχικοί" γίναν πολλοί και έρχονται και πορείες και καταλήψεις. Επίσης αστυνόμευση στις πυρόπληκτες, καθότι οι αγροφύλακες είναι ανάπηροι και ανίκανοι, χρειάζονται και μπάτσοι.
4. Παιδεία 2: Πάει και το βιβλίο της Ιστορίας. Αυτό ήταν, προς τέρψη του Λάος, καθότι μέσα σε ένα μήνα το έβγαλαν σκάρτο με συνοπτικές. Back to the "rightwing" future.
5. Εσωτερικά: Πάνε να θάψουν το πόρισμα Ζορμπά, για τα ομόλογα, ανακυρήσσοντάς το μή σύνομο. Όχι, που θα το αφήνατε κοράκια μου.

ΥΓ: Για να θίξω και την άλλη παράταξη, έβλεπα μία ομιλία στην Βουλή, πριν κανα 6μηνο, του Χ.Καστανίδη.Κατέκρινε το γεγονός ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης καυχιόταν για την δημιουργία νέων φυλακών. Και είπε, στο περίπου "Καυχιέστε για τις νέες φυλακές, ναι θα είναι χρήσιμες για να μπουν τα στελέχη σας μέσα, μετά την αποκάλυψη των σκανδάλων". Μπράβο ρε, το βρήκες. Σωστή αντιπολίτευση, καθόλου λαϊκίστικη, με επιχειρήματα 5χρονου παιδιού.

ΥΓ2: Ο Λάος κάθισε στο κέντρο της Βουλής.Και ο μποξέρ χάρηκε και για αυτό. Άντε βρε, βγάλτε και το σταυρό και βάλτε ένα ΗΛΙΟ στο logo της παράταξης (να την κάνει ο Θεός) σας.

Εκλογο-απολογισμός

Να την και η τιμημένη ώρα του απολογισμου...Τι καταφέραμε, τι καταφέραν, που αποτύχαμε, που αποτύχαν, τι μας περιμένει, τι τους περιμένει! Πόσα απίδια βάνει ο σάκος, τι θα φάμε σήμερα, τι χρώμα βρακί φοράω, και άλλα πολλά

Τι καταφέραμε: Καταφέραμε να βγάλουμε ξανά μιά κυβέρνηση που ταλανίστηκε από σκάνδαλα (χωρίς καν να έχει ένα όνομα σαν το Σκανδαλίδη για να δικαιολογηθεί), που άφησε τη μισή Ελλάδα να καεί, που έκανε το δεξιό κράτος ομώνυμο της απαγόρευσης. Καταφέραμε να καταποντήσουμε την "Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη" . Καταφέραμε να βγάλουμε ακροδεξιά στοιχεία στη Βουλή μετά από πολλά χρόνια (άρχισε η ιστορική μνήμη να ξεθωριάζει). Καταφέραμε να ανεβάσουμε τα "αριστερά" κοινοβουλευτικά κόμματα κατά πολύ (έστω και ως ψήφο διαμαρτυρίας). Καταφέραμε να κρατήσουμε τον Παπαθεμελή εκτός βουλής (Δόξα τω Θεώ), όπως επίσης τον Αkis και την Μαριέττα( ...και ρώτα τον Αρσένη τι σε περιμένει), τον Λιάγκα και την Έφη Σαρρή. Καταφέραμε να τους χαρίσουμε μια εύθραυστη αυτοδυναμία.

Τι καταφέραν: Κατάφεραν να βγούνε με το στανιό, αφού εκμεταλλεύτηκαν την ολιγορία της "Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης" και την βραχίβια μνήμη του ελληνικού λαού. Κατάφεραν ένα νέο υπουργικό σχήμα "μη μου άπτου" με νέους υφυπουργούς και νέο πραίτωρα το δικό τους Akis. Κατάφεραν να δείξουν ότι εκεί στην "Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη" σκέφτονταν τις εκλογές ενωμένοι και δυνατοί, τόσο που σε λίγο χρονικό διάστημα θα κάνουν και άλλες εκλογές γιατί έτσι τους αρέσει. Κατάφεραν οι ακροδεξιοί με αριστεροδέξια ανθρωποχριστιανική-βιβλιοπώλικη πολιτική του λαϊκισμού να μπούνε στη βουλή. Οι κοινοβουλευτικοί αριστεροί κατάφεραν ξανά να μην είναι και πολύ ευχαριστημένοι με τα ποσοστά τους και σκέφτονται επαναδιάσπαση.

Που Αποτύχαμε: Εκλέξαμε αυτοδύναμη κυβέρνηση και δεν τους δώσαμε το μήνυμα που έπρεπε. Δεν πήραμε χαμπάρι τον εκλογικό νόμο που τα έκανε όλα μακελειό, εισάγωντας στη βουλή όποιον ναναι, μέ ότι ποσοστό ναναι και μία κυβέρνηση, που άμα υπολογίσουμε την αποχή πήρε περίπου 25% των ψήφων. Γίναμε πιο αριστεροί και πιο δεξιοί ταυτόχρονα. Εκλέξαμε ξανά τον Βύρωνα αλλά δεν έγινε υπουργός (και ποιός θα δίνει τροφή στις σατυρικές εκπομπές).

Που Αποτύχαν: Στο γεγονός ότι έχουν οριακή αυτοδυναμία και ο Antonis είναι μέσα στη βουλή, με ειδικότητα να ρίχνει τέτοιες κυβερνήσεις. Η "Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη" απέτυχε παντού. Οι υπόλοιποι είναι ήδη αποτυχημένοι και δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν: Οι Ρώσοι είναι όπως ήταν το 1920, ο Ξύριζα βλέπει τους οικολόγους να έρχονται και χάνει και το μοναδικό του "ιδεολογικό"προπύργιο, ο Λάος δεν μπορεί πλέον να πουλήσει βιβλία και θα αναγκαστεί να μείνει με το μισθό του βουλευτή.

Τι μας περιμένει: Εκλογές σε κανα 2 χρόνια (το πολύ). Νέοι φόροι, νέα νομοσχέδια για το ασφαλιστικό, την παιδεία.......(τόσα χρόνια δεν βαρεθήκαμε να ακούμε τα ίδια;). Η αγροφυλακή θα αναβαθμιστεί σε αγρον-ηγόραζε. Μπορεί να ξαναέρθει και η Άμπερ Σμίθ να ξαναδεί τον Αris, ως υπουργό τουρισμού και να της ανατεθεί η διαφημιστική καμπάνια: Come to Greece, θα τον βγάλω να τον δείς (τον πολιτισμό, έτσι;). Α, και ένα επικείμενο συνέδριο της ΜΔΔ (Μεγάλη Δημοκρατική Διάσπαση). Και άλλος εύσωμος αρχηγός, μαφία θα είναι φαίνεται.

Τι τους περιμένει: Άγχος γιατί πιό κάτω αυτοδυναμία δεν έχει. Άγχος γιατί αν διαιρέσεις το 38% δια 2 δεν βγαίνει. Άγχος γιατί η ιδεολογία στην αριστερά έχει πάει περίπατο. Άγχος για να δείξουμε σε όλους ότι δεν είμαστε και τόσο δεξιοί όπως μας λένε. Αλλά, από την άλλη, σιγά το άγχος, άλλοι ζουν με 700 ευρώ....

Πόσα απίδια βάνει ο σάκος: 69, σύμφωνα με μετεκλογικές δημοσκοπήσεις

Τι θα φάμε σήμερα: Ότι περίσεψε από εχτές.

Τι χρώμα βρακί φοράω: Come and see for your self...

Εκλογίτσες!

Έχω μπουχτίσει από τα προεκλογικά νταβαντούρια! Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς ακούς πολιτικούς ν’ αγορεύουν. Και κόσμος μαζεμένος να τους ακούει και να τους επευφημεί! Έχει γεμίσει ο τόπος μπλα μπλα, φούσκες, υποσχέσεις και άθλιες αφίσες! Φτάνει! Και δε μπορώ να καταλάβω, αφού ο κόσμος είναι τόσο δυσαρεστημένος, πως γίνεται να βγαίνουν πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι. Μπορεί κανείς να μου το εξηγήσει αυτό; Λες και μετά την Κυριακή θα αλλάξει η Ελλάδα.. Ε, ρεεεεεε…

Τι θα ψηφίσω

ΕΦΦΕ aka Ένωση Φραπεδοφόρων Φοιτητών Ελλάδος. Σε δυο μηνάκια πάυω να είμαι φοιτητής αλλά μέχρι να παύσω, ορίστε η πρότασή μου για τις εκλογές. Εκτυπώστε το παρακάτω και δώστε το όπου και σε όποιους θέλετε. Ας το βάλουμε όλοι μέσα στο φάκελο και στην κάλπη και ας αναρωτιούνται ποιο είναι το νέο κόμμα, με σήμα το Γάιδαρο. Μερικές προτάσεις να γράψουμε από την πίσω πλευρά

ΕΦΦΕ: Είμαστε οι πρώτοι μετά από τους καλύτερους.
Δεν καίμε δάση, καίμε μυαλά.
Όσο μας χτυπάτε, φουσκώνουμε.
Εμείς είμαστε γαϊδούρια και το δείχνουμε.
Είμαστε ΕΦΦΕτζήδες και γουστάρουμε.


Η συνέχεια δική σας. Εγώ θα την κάνω την μαλακία.

Tapirokraniwsh

Ναι ρε σεις...είπα ότι γράφω διπλωματική και θα ασχοληθώ με το βλόγ όταν κάτσει καλό θεματάκι. Και χόπ νατο. Διαβάζω για τα καμώματα της Φώφης και της Βούλας...Την πρώτη τη γείωσε ο Άρειος Πάγος και δεν μπαίνει στο επικρατείας. Τη δεύτερη, της είχαν υποσχεθεί λέει υψηλή θέση στο επικρατείας και την βάλανε 5η, ενώ ήθελε 4η και πάνω. Και ερωτώ: Δε σας επέλεξε ο ελληνικός λαός να υπηρετήσετε την τοπική αυτοδιοίκηση; Δε σας ΤΙΜΗΣΕ μάλλον με την ψήφο του; Που πάτε τώρα; Η μία με το τόσο μεγάλο όνομα λόγω του αειμνηστου πατέρα της και η άλλη γιατί σκόνταψη η καημένη η μαύρη και νίκησε, ρίχνοντας και το σλόγκαν...Δεν ντρέπεστε καθόλου; Όλα για την καρέκλα; Μπήκατε στην τοπική δηλαδή για να μην μείνετε άνεργες ή ως κράχτες μάλλον. Και τώρα που μυριστήκατε άλλο ή μεγαλύτερο τυράκι, στα @@ που δεν έχετε κιόλας (ούτε και μεταφορικά) ο λαουτζίκος. Και τολμάτε και διαμαρτύρεστε από πάνω για αδικία.

Πρόταση: Η μία να αλλάξει όνομα και η άλλη να δώσει πίσω το μετάλλιο. Και να πάτε από εκεί που ήρθατε κορίτσια. Προτιμώ την άλλη στην Ολλανδία ή το Βέλγιο, που υποσχέθηκε πίπες για ψήφους. Τουλάχιστον θα έκανε πίπες στο λαό και όχι σε κάποιον άλλο...Σχάθκα.

Υ.Γ Η φωτό άσχετη.....αλλά μαρέσει...Κατ_κουμπάκι

Το καλοκαίρι θα ‘ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί
Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή
Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό
Να σε κοιτάξει ο ήλιος – Να σε κοιτάξει ο ήλιος

Θα σαι για λίγο το αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς
Θα σε φυλάει από γύρω στρατός σπαστικοί συγγενείς
Θα μισανοίγεις τα πόδια σου και θα τα κλείνεις ξανά
Κάνοντας πως δε ξέρεις - Κάνοντας πως δε ξέρεις

Κι ύστερα πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί
Κι ύστερα πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική

Το καλοκαίρι θα ‘ρθει και στη θάλασσα θα επιστραφείς
Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς
Κι όταν θα βγάζεις για λίγο σε μια σου βουτιά το μαγιό
Θα ‘σαι στον κόσμο η μόνη - Θα ‘σαι στον κόσμο η μόνη

Θα ‘σαι για λίγο ο έρωτας που δε ζήσει κανείς
Θα ‘σαι το σώμα σου μόνο κι αυτό θα το ξέρουμε εμείς
Που μας γυρίζεις την πλάτη σου πάντα την ίδια στιγμή
Που βασιλεύει ο ήλιος - Που βασιλεύει ο ήλιος

Κι έρχεται πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί
Κι έρχονται πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Μουσική - Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς

Δεκαπενταύγουστος

Είναι κάποια όνειρα που δε θέλεις να ξυπνήσεις. Που εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ! Ταξιδεύεις μέσα σ’ αυτά και νιώθεις ευτυχισμένος. Γιατί είναι κάτι δικό σου και το ζεις όπως θέλεις εσύ. Μ’ αυτούς που θέλεις εσύ. Όπου το θέλεις εσύ. Το ζεις, το νιώθεις στα μύχια της ψυχής σου! Και μετά… ξυπνάς! Δεν έχει όμως και τόση σημασία που ξύπνησες. Σημασία έχει που το έζησες. Έστω και για λίγο. Έστω κι αν δεν κράτησε όσο θα ήθελες. Καλύτερα από το να μη το ζήσεις καθόλου! Έτσι δεν είναι;

Σημείωση

Και κάπως έτσι κατέληξα να μιλάω στον εαυτό μου.. Με τον savvouko φαντάρο και τον lord να κάνει διακοπές! Έτσι κι εγώ θα μπορέσω να κλαφτώ όσο θέλω χωρίς να με κοροϊδέψουν!!! Τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα! Κάτι ήθελα να πω τώρα εγώ γι’ αυτό ξεκίνησα να γράφω αλλά το ξέχασα.. Πω πω, κάτι πρέπει να κάνω με την επιλεκτική μου μνήμη! Τι ήταν; Α, ναι! Έβλεπα τις προάλλες τον Νικόλα να παίζει στο πάτωμα με κάτι μπάλες, παπάκια κι άλλα διάφορα καινούρια πράγματα που του είχαν πάρει.. Άφηνε το ένα κι έπιανε το άλλο. Κι έσκαγε στα γέλια όταν έκανες παιχνίδια με το δικό του παιχνίδι! Αλλά τα παλιά του παιχνίδια ούτε που τα κοίταζε. Κάπως έτσι νομίζω λειτουργούμε ακόμα. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Όταν έρχεται κάτι καινούριο στη ζωή μας, ενθουσιαζόμαστε κι ασχολούμαστε περισσότερο μαζί του απ’ ότι με ότι υπήρχε μέχρι τη στιγμή της εισβολής των νέων δεδομένων. Κι ίσως καμιά φορά να πέφταμε και με τα μούτρα. Και πέφτοντας σε κάτι με τα μούτρα σε κάνει καμιά φορά να μην βλέπεις αντικειμενικά και λογικά κάποια πράγματα. Και καμιά φορά σε κάνει να αδικείς αυτό που είχες, παρότι μπορεί αυτό να ήταν 1,000 φορές καλύτερο από αυτό που σου δώσανε τώρα.. Γιατί καμιά φορά επίσης μας πασάρουν και πράγματα που, σε κάποια άλλη στιγμή, λιγότερο ευάλωτη, δε θα τους δίναμε καμία μα καμία σημασία! Το θέμα είναι να μπορέσεις να κρίνεις αν αυτό το καινούριο στη ζωή σου αξίζει ή όχι. Έστω κατά προσέγγιση, όχι απόλυτα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να κρατήσεις τον εαυτό σου θωρακισμένο και αρνητικό σε νέα γεγονότα και καταστάσεις. Απλά μπορείς να τα φέρεις κάπως στα μέτρα σου χωρίς να σε φέρουν εκείνα στα δικά τους. Τι κάθομαι και λέω μεσημεριάτικα! Προσοχή στους νέους εισβολείς χωρίς να υψώνεις τοίχους μπροστά σου! Σε περιμένω!

Καλη σου Νυχτα

Οχι ακριβως οτι λεει το τραγουδι, αν και θα ηταν ομορφο , γλυκο και φανταστικο για μενα αλλα δεν...
Φευγω το πρωι , δεν ειναι συγνωμη , δεν απολογουμαι για κατι , δεν ζηταω κατι.
Θα ηθελα να μην χασω τιποτα , αλλα δεν εχω μαθει να κερδιζω.
Χαιρετισματα και πολλα φιλια με σφιχτες αγκαλιτσες σε ολους σας, ελπιζω να σας ληψω , αλλα δεν....Με συγχωρειτε αν ημουν σκληρος στα λογια μου , αν οι κινησεις μου δεν αρεσαν , και αν ο τροπος δεν αρμοζε των περιστασεων , οτι γκρεμισα και οτι αφησα , οτι διαψευσα και οτι εκαψα , οποιον στεναχωρησα και οποιον κρεμασα , Sorry!!! αλλα δεν το ηθελα.

Φιλακια σε ολους .Δεν ειναι τελεσιγραφο , αφου κανεις δεν γραφει σε αυτο το blog τι να κανω.
Τασο , δεν σε ειδα , δεν πειραζει καλα να περνας και καλες διακοπες ( αν το δεις πριν γυρησεις).

Σαμοθράκη

Δε μπορώ να ανεβάσω φωτογραφίες! Η σύνδεσή μου είναι για τα μπάζα! Τα νεύρα μου...

....Να Μαστε Παλι ....ΕΔΩ.!

Λαλαλα,λαλαλα,λαλαλα(να μια προταση που ηθελες)


Η συνεχεια δεν αποτελει τιποτα το σοβαρο ,τιποτα ουσιωδες (ενω τα προηγουμενα αποτελουσαν, λεμε τωρα ) χα, αλλα κατι πιο απλο απο μια βαρεμαρα που με εχει κακτηση τις τελευταιες μερες που περασαν, τις μερες που κανονικα θα επρεπε να μετραω και να τις ζω, αλλα δεν.... απλ δεν.Δεν υπαρχει καποιος κυριως λογος που γραφω σημερα εδω μαζι σας, δεν υπαρχει καποιο αισθημα που θα με κανει παλι να γραφω τις σκεψεις μου, σκεψεις που δεν συνδεονται με κανεναν τροπο.Αλλα τι να κανεις, κανεις δεν ειναι τελειος ουτε μπορει να ανταπεξελθει σε τιποτα χωρις μια βοηθεια να το πω , ενα σκουντηγμα τελος παντων , για να μην πω καμια μαλακια και γινει λογος κυριων!!!!ΧΕΧΕΧΕ δεν μπορω παντως να καταλαβω ενα πραγμα, μια πορεια, συγκεκριμενη βεβαια.Δεν θα ειχε και πολυ νοημα αν ηταν πιο απλα τα πραγματα.Μαλακια παντως να θες να πεις κατι και να μην βρισκεις τα λογια , τον τροπο , ουτε καν το αισθημα που σου προκαλει αυτην την αναγκη.Δεν ξερω τι πω , ενα ξερω μονο , η Ελενη Λουκα δεν θα κανει καλακαιρινες εμφανισεις.ΧΑΧΧΑΧΓελας κουφαλα!

Αστην να λεει , εκεινη μονο ξεριε και μεσα της θα κλαιει, αστην να λεει.

Λενε για μενα οι ομορφες .....Αιντε ρε λελε ρε.


Σας ευχομαι καλη συνεχεια , και κατι πιο ομορφο απο αυτο.φιλια πολλα σε ολους.

...ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΩ...

Καραμητροοοοοοοοο, που πα ρε?ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.
Συνεχιζοντας λοιπον η καθημερηνοτητα καθε ανθρωπου αλλαζει αλλα κανεις δεν το αντιλαμβανεται καθως εχει απορροφηθει απο ασχετα μεσα, τροπους , ανθρωπους και πλανοδιους που προσπαθουν να τον καταβαλουν, το παραδοξο ειναι οτι αφου εισαι κυριος του κορμιου που σε κουβαλαει και δεν εισαι απλα ενα κουφαρι, εισαι κυριος αυτο και του μυαλου που το εξουσιαζει καθως και των επιλογων σου ,αντιδρασεων και πραξεων κυριως, καταφερνουν και σε κερδιζουν χωρις καμια αντισταση απο σενα!!!!
Ετσι δεν γινεται, θα ελεγε καποιος οτι ολα ειναι επιλογες μας, οτι πολλες φορες λειτουργοθμε υποσυνηδητα (λαθακι) , χαζομαρες λεω εγω.Ζουμε και λειτουργουμε εκ του ασφαλους , να το αποδειξω.Ποτε τελευταια φορα κινηθηκατε με τον φοβο της αποτυχιας ? Με την πιθανοτητα να σας απορριψουν?

Ζουμε και ακολουθουμε αλλους και οχι αυτα που πρεπει , ισως να ακολουθουμε στιγμες κι οχι ανθρωπους , ναι μεσα στις στιγμες ειναι και δημιουργουνται απο ανθρωπους , αλλα οχι.
Μπορεις αραγε να κανεις την αλλαγη και να μην συμβιβαζεσαι με αυτα που γινονται , μην αντιδρας με τον τροπο που αυριο θα πεις μαλακια.Να εισαι αυτο που εισαι και ολοι θα σε γουσταρουνε , δεν θα φοβουνται να σου μιλησουν.

Κάπως Έτσι Το Κάνω

Λεγεωνάριος χρόνια και χρόνια

μόνος κι ασήμαντος, παλιοσειρά

θεριά Γαλάτες με λιώσαν στη φάπα

Καταταχτείτε μας λέγαν παλιά

Και θα πάρετε ένα κλήρο -χωραφάκι γόνιμο

μια Γαλάτισσα για σκλάβα και συσσίτιο μόνιμο

Από το φόρα, φόρα αυτό το κράνος

τα μαλλάκια μου σκορπίσανε στη γη

Οι πατάτες μπλουμ και τα φασόλια βάρκες

ξεφτίλα Καίσαρα, να σ' είχα μια στιγμή

Και θα πάρουμε ένα κλήρο -χωραφάκι γόνιμο

μια Γαλάτισσα για σκλάβα και συσσίτιο μόνιμο

Λεγεωνάριος χρόνια και χρόνια

είπα αϊ σιχτίρ, τα μούντζωσα πια

Απ' τις γιορτές, τα μνημεία ηρώων

φεύγει θυμίαμα, μα δεν με ακουμπά

Τα μπλα-μπλα για pax romana

mare nostrum και λοιπά

βρήκα μέρος και τα γράφω

σφόδρα καλλιτεχνικά

Τώρα αξύριστος κλωτσάω ντενεκέδια

σε κουφάλες δέντρων αναπαύομαι

κι όσο για την δόξα που 'λεγα να πάρω

δεν βαριέσαι αδερφέ, δεν βιάζομαι

Τα μπλα-μπλα για pax romana...


Δεν το κάνω επίτηδες . Κάπως έτσι γινέται αγαπητή μου.

Ψάξε λίγο....ΛΕΛΕ ΡΕ

ΔΕ ΛΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

Δε λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα

Κι ακούω μόνον συνθήματα μεταλλικά των μικροφώνων

Ξέρω τ’ όνομά σου, την εικόνα σου

και πάλι από την αρχή

Ψάχνω για μια διέξοδο, γυρεύοντας

μια αλλιώτικη ζωή

Περνάν οι νύχτες, τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες

Ζητώντας κάτι που να μη γίνεται ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη

Ξέρω τ’ όνομά σου, την εικόνα σου

και πάλι από την αρχή

Ψάχνω για μια διέξοδο, γυρεύοντας

μια αλλιώτικη ζωή

Στων χιλιομέτρων την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων

Ακούγονται τώρα σειρήνες, μεταγωγικά κι ασθενοφόρα

Ξέρω τ’ όνομά σου, την εικόνα σου

και πάλι από την αρχή

Ψάχνω για μια διέξοδο, γυρεύοντας

μια αλλιώτικη ζωή

Δε λες κουβέντα...

Ο ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΣ ΜΑΣ ΚΗΠΟΣ

ΞΥΠΝΑΣ ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ , ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΤΣΙ: 1) ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ , ΣΑ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΣ ΜΠΑΜΠΟΥΙΝΟΣ
2) ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΤΙ ΧΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ , ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΥΤΡΑ , ΣΑΝ ΑΓΕΛΑΔΑ ΠΟΥ ΞΙΝΗΣΕ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΕΙΣΑΙ.
ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ , ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ , ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ ΤΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ. ΚΙ ΕΤΣΙ ΑΦΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΠΛΥΣΗ , ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΠΛΥΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, Η ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ .ΠΩΣ ΝΑ ΔΕΙΧΝΩ ΣΗΜΕΡΑ : 1)ΑΝΝΝΝΝΝΝΝΤΡΑΑΑΑΑΣΣΣΣΣ?ΜΕΡΑΚΛΗΣ?ΣΟΒΑΡΟΣ?ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ,ΜΠΑ ΟΧΙ ΑΥΤΟ.ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ , ΝΑΙ ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ, ΠΕΡΝΕΙ ΑΥΤΟ.(ΠΟΥ ΡΕ ΤΡΕΝΟ ΠΕΡΝΑΕΙ)
2)ΑΧ , ΤΙ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΗΜΕΡΑ , ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ ΤΟ ΦΟΡΕΣΑ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΒΔΟΜΑΔΑ , ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΦΟΥΣΤΑ ΔΕΝ Μ ΑΡΕΣΕΙ ΑΛΛΟ , ΑΣΕ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ , ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΙ ΜΑΝΑΡΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!!!!ΓΚΟΜΕΝΟΣ ΑΛΛΑ ΓΚΟΜΕΝΟΣ!!!ΘΑ ΒΑΛΩ ΚΑΤΙ ΟΧΙ ΠΟΛΥ SEXY ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΙΤΙΚΟ.(ΚΑΙ ΝΤΥΝΕΤΑΙ ΠΑΡΘΕΝΑΑΑΑΑΑΑ, ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΟΜΩΣ....)ΤΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΝΑ ΒΑΛΩ?ΟΧΙ....ΟΧΙ.....ΟΧΙ...ΟΧΙ....ΠΟΤΕ.ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ.ΘΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ!!!!(ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΚΟΠΕΛΑ ΜΑΣ ΕΒΑΛΕ ΕΝΑ JEAN ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΜΠΛΟΥΖΑ, ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΞΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΓΚΟΜΕΝΟ , ΤΟΝ ΠΑΙΔΑΡΟ.)

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ :1) "ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ" ΠΩΠΩ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ , ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙΣ.....ΝΑ ΣΕ ΒΑΛΩ ΚΑΤΩ ΝΑ Σ***@#$*@%*$#@%*@#%^*@, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ, ..... "ΑΛΛΑ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΗΝ ΠΡΩΙΝΗ " ΠΩ , ΤΟΝ ΚΑΡΓΙΟΛΗ ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΑΜΑΞΑΡΑ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΠΗΡΕ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΑΕΙ ΑΥΤΟΣ ΜΩΡΕ ,ΕΔΩ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΑΣΙΝΟ , Ε ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ....." ΚΑΙ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΚΕΦΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑ"
2) "ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ" ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΣΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΛΩ, " ΚΟΡΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟ ΑΠΟ ΠΙΣΩ" ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΤΩΡΑ , ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΩ ΜΕΤΑ ΘΕΣΗ ΓΙΑ PARKING ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ...." ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ, ΚΙ ΑΦΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ " ....ΙΙΙΙΙΙΙΙ ΚΟΙΤΑ ΤΗΝ ΑΤΙΜΗ ,ΠΟΥ ΤΟ ΒΡΗΚΕ ΚΑΛΕ ΑΥΤΗ, ΤΣΤΣΤΣΤΣ, ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΦΤΗΝΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ, ΝΑΙ ΝΑΙ , ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Η ΚΑΙΤΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΟΤΙ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΜΑΖΙ.....ΧΜ... ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ....ΑΧ!ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΜΑΓΑΖΙ ΜΕ ΤΣΑΝΤΕΣ , ΚΟΙΤΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΚΑΛΕ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΜΙΑ ΤΣΑΝΤΑ , ΝΑ ΠΑΡΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΠΛΟΥΖΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΟΜΩΣ ..."ΤΗΛ. ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΚΑΜΙΑ ΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΕΡΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΑΜΑΞΙ " ...ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΛΟ ΚΕΦΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑ.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ Η ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΛΕΕΙ ΚΙΟΛΑΣ : 1) ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΗ ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ...ΠΩ .ΕΠΑΘΑ Ε!ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ .....#%@#$....#$%@#%@#%$....2#$@$@#$...!ΑΣΕ ΡΕ , ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚ ΤΟΝ _____________ ΣΗΜΕΡΑ , ΞΕΡΙΕΣ ΤΙ ΑΜΑΞΙ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΠΗΡΕ Ο ΑΡΧΙΔΗΣ......ΠΑΩ ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ,ΘΕΛΕΙΣ ,Α!ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ.ΤΟ ΚΟΨΕΣ ??ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΕΣ.ΜΑΛΙΣΤΑ.ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΔΙΠΛΑ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΦΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΡΙΞΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΓΚΟΜΕΝΑ ΡΕ ΓΑΜΩ.....
2) ΚΛΑΗΜΕΡΟΥΔΙΑ ΣΑΣ , ΤΙ ΚΑΝΕΤΑΙ.ΑΦΗΣΤΕ ΤΙ ΕΠΑΘΑ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΠΕΡΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΑΧΡΗΣΤΟ, ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΜΙΑ ΤΣΟΥΛΑΡΑ , ΕΝΑ ΞΕΚΩΛΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ.ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟΣ , ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ....ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΜΙΑ ΤΣΑΝΤΑ ΣΗΜΕΡΑ , ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΑΙ , ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, 1 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΑΡΓΗΣΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΟΙ #@$%$@$@%@ %@%@% ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΚΟΡΝΑΡΑΝ ,ΕΒΡΙΖΑΝ ,Ε ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΠΕΡΑΣΑ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ,ΓΙΑ ΠΕΣ ΕΣΥ ΤΙ ΕΜΑΘΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ.......ΧΜ!ΚΡΙΜΑ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ,ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΤΑ ΦΟΝΤΑ......

ΣΧΟΛΑΝΕ , ΠΑΝΕ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΑΛΛΑ ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΕ ΤΙ ΟΡΓΙΑ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ Ε?ΠΩΠΩ!

ΝΑΙ , ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, ΕΝΤΑΞΕΙ ΑΠΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ , ΝΟΜΙΖΩ ΔΗΛΑΔΗ.ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΟΤΙ ΝΟΜΙΖΟΥΜΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ?ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ,ΚΑΙ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩΝΤΑΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΗΣΕΙ ΑΛΛΑ ΠΟΥΥΥΥ,ΠΟΙΟΟΟΣΣΣΣ? ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙ ΕΚΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ.

ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΣΤΕ ΛΙΓΟ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ Ι ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΟΧΙ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ, Η ΕΠΕΙΔΗ ΚΡΙΝΟΥΝ ΟΤΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ.
ΚΑΚΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΙΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ, ΑΧ!ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ,ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΚΡΕΑΣ ΜΕΣΑ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΓΑΜΙΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΖΙ.

ΑΛΛΑ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ.ΑΣΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ , ΑΣ ΧΤΥΠΙΟΥΝΤΑΙ, ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΠΟΝΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ.ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΛΑ ΜΕ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ? ΜΕ ΣΕΝΑ? ΝΟΜΙΖΕΙΣ?ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΑΥΤΟ?ΞΑΝΑΨΑΞΤΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ.

ΠΩΠΩ ΡΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΠΡΑΜΑ, ΕΤΥΧΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΕ ΑΠΟΤΥΧΙΑ Ε? ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΚΟΜΑ.ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΑΛΛΟΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΑΛΛΟΙ......(ΑΜΑΝ)ΒΛΕΠΟΥΝ DVD, ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΠΛΑ ΖΟΥΝΕ ΤΗ ΖΩΗ , ΕΚΕΙ ΜΑΡΕΣΕΙ, ΕΚΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ , ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.
ΒΛΕΠΕΙΣ ΦΦΟΡΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΣΕΣ ΧΑΖΟΜΑΡΕΣ ΚΑΙ ΒΛΑΚΕΙΕΣ , ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ, ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΡΟΧΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.

ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ...ΣΤΑ @@ ΣΟΥ ΜΩΡΕ ,ΕΤΣΙ ΕΛΕΓΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΛΕΩ.ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΩ .ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΗΣΥΧΟ ΚΕΦΑΛΙ.


ΛΕΛΕ ΡΕ

Κάτι να γυαλίζει

Σου 'δινα λεφτά για τα ταξίδια
και χρυσάνθεμα απ' της Κίνας τις αυλές
πέτρες σκαλιστές για δαχτυλίδια
και φορέματα από πόλεις μαγικές

Στα παλιά βιβλία του πατέρα
της Αλεξάνδρειας οι μύθοι κι οι γιορτές
για όσα σκορπιστήκαν στον αέρα
και στις θάλασσες τις γκρίζες απ' το χθές

Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό

Σαν του φτωχού Σαρλό την μπαλαρίνα
που χορεύει μες στης νύχτας το ρυθμό
μα η καρδιά σου σαν κλεισμένη σε βιτρίνα
δεν αγγίζει της δικής μου τον παλμό

Ωσπου μια βραδιά ένας σχοινοβάτης
μες στα φώτα αυτού του τσίρκου ισορροπεί
παίρνει ο μορφονιός την μπαλαρίνα
κι είν' μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή

Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό

Μουσική, στοίχοι: Βασίλης Καζούλης

Libraz Rule...

"Ο τρόπος που σκέφτεστε και η αξία που δίνετε στα πρόσωπα και στα γεγονότα αλλάζουν αυτή την περίοδο, με στόχο τη θετική έκβαση κάθε κατάστασης. Κινηθείτε με αισιοδοξία προς τα εμπρός, αφήνοντας πίσω σας δυσλειτουργικές καταστάσεις του παρελθόντος και μην επιτρέψετε σε φοβίες και ψεύτικα διλήμματα να σας κλείσουν τον δρόμο."


Αυτή είναι η πρόβλεψη για το ζώδιο μου για σήμερα, από "Τα Νεα".... Τα σπάω δηλαδή....Αυτά είναι κυρίες και κύριοι...Ένα καλό ψέμα κάθε μέρα, σου φτιάχνει τη διάθεση! Τρέλα είμαστε, και φωτιά στα μπατζάκια μας...Απαραίτητο soundtrack, το νέο αλμπουμ από Ρόδες, που όσο το ακούω, τόσο καλύτερο μου φαίνεται αδέρφια. Και το βράδυ Μιστράλ να τα σπάσουμε παρέα...Έχω να κάνω και κάτι επιστροφές-καταστροφές σήμερα...Μου αρέσω πολύ γιατί είμαι πολύ οκ άτομο, τελικά....

Στιγμές

Έρχονται κάποιες στιγμές, που ενώ έχεις τα πάντα, νιώθεις να μην έχεις τίποτα. Σα να τα πόνταρες όλα σε κόκκινο και μαύρο αλλά η άτιμη σου έφερε πράσινο.. Κάτι τέτοιες στιγμές δε θέλεις να ξέρεις τίποτα. Κλείνεις ερμητικά τα μάτια και βυθίζεσαι σε έναν κόσμο πέρα από τον πραγματικό. Εκεί που τα μικρά και ασήμαντα προβλήματά σου, παίρνουν την μορφή γιγάντιων τεράτων, έτοιμα να σε καταβροχθίσουν. Είναι εκείνες οι στιγμές που πρέπει άμεσα να βρεις την έξοδο κινδύνου. Εκείνη που 'πρεπε να 'χες "σταμπάρει" ξεκινώντας την αναζήτηση σου σ' έναν κόσμο δικό σου, μόνος.. Και καλά όταν ξέρεις που είναι. Την ανοίγεις και την κάνεις από 'κει μέσα. Κάπως ανακουφισμένος που κατάφερες να ξεφύγεις, βρίσκεις ξανά όσα θεωρούσες χαμένα, γελάς κάπως με τον εαυτό σου που 'χε μπει σ' αυτή τη χαζή διαδικασία και συνεχίζεις. Τι γίνεται όμως αν δε τη βρεις; Τι γίνεται αν τη στιγμή που έπρεπε να 'χεις το νου σου στην έξοδο κινδύνου, χάζευες τον πορτοκαλί ήλιο που σου 'δειχνε κάποιος; Τι κάνεις εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή που το τέρας έρχεται κατά πάνω σου κι εσύ δεν έχεις που να πας; Υπάρχουν δύο λύσεις: Να μείνεις άπραγος και να αφήσεις το τέρας να χορτάσει ή να το πολεμήσεις με ότι βρεις μπροστά σου. Με τα χέρια σου, με τις πέτρες, με φωνές με οτιδήποτε! Αν έχεις το κουράγιο να το κάνεις αυτό, όλα τ' άλλα θα διορθωθούν από μόνα τους. Η έξοδος κινδύνου θα εμφανιστεί φαρδιά πλατιά απέναντί σου κι εσύ κύριος θα την περάσεις. Το θέμα είναι σε τι κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή, αφού γλίτωσες, κοιτάς να μετρήσεις τις πληγές σου. Πόσες και σε τι μέγεθος. Γιατί ξέρεις, οι πληγές δε δουλεύουν ποτέ φασόν! Και πάνω που νομίζεις ότι έχεις νικήσει, συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις κανέναν δίπλα σου.. Ξόδεψες τόσο χρόνο σε αναζητήσεις και μάχες κι έχασες την ουσία.. Κι εκείνη τη στιγμή είναι που καταλαβαίνεις ότι δεν ήσουν μόνος! Εσύ επέλεξες αντί της συντροφιάς, έναν κόσμο μοναχικό κι αλλόκοτο. Μόνος με τον εαυτό σου.. Και τότε μόνο αναρωτιέσαι αν έχεις φταίξει κάπου κι εσύ.. Λιγάκι αργά; Άσε τους εγωισμούς, τους φαντασμένους κόσμους σου και ξύπνα!
Ίσως προλάβεις να σώσεις και να σωθείς! Καληνύχτα..

Α butterfly's trail....

I left my windowpane open

I was waiting for something to come in

But I did not expect such a stunning butterfly

Swimming in such a summertime's heat


I observed her for hours and days

Copied down all her special moves and ways

Mark the spots she liked the most

Hoped to be her favorite host


But she kept on flyng and flying around

Always looking for a higher ground

Until one day my shoulder became a landing strip

With lights in the burning night's spear


And then the oddest thing just came up

I touch her and my self was in a trap

I thought she would be eternal nailed to the ground

But down there only I could have been found


So I crawled and crawled for 7 nights time

No take off, I now for sure can decide

I leaned beside her and fall asleep

With her ego wings laying on my hips


The crack of dawn found me wounded seriously

She was stuck on my windowpane demanding to leave

I stood like hypnotized and open it wide

Whether was right or wrong I cannot decide


She stood for a while then flew away

Never looking back, and nothing more to say

Only a bit sadder for a while

Heading for a paradise where the hitmen will be

Enslaving insects with a small fee



She only left me her odoriferousness and her wingdust

Symbols of the prolonging ego lust

Libras don't like making love, she said

They only like to play around with butterflies

Waiting for the morning dusk.


PS: Απαραίτητο soundtrack,A Perfect Circle- "3 Libras" από το album "Μer de Norms"

Ανασκόπηση

Πήγαμε Γιάννενα λοιπόν! Τρομερή πόλη τα Γιάννενα! Ομορφιά και διασκέδαση, πολυκοσμία και απομόνωση. Χρώματα φοβερά και μουσικές που για κάποιο λόγο εκεί ακούγονται διαφορετικές! Αν ήταν λιγάκι πιο κοντά σίγουρα θα την επισκεπτόμασταν συχνότερα! Ένα ακόμη καινούριο είναι πως άντεξα τον Σάββα 7μιση ώρες πήγαινε και 6 ώρες έλα στο λεωφορείο! Χι, χι, χι.. Μη θυμώνεις πλάκα κάνω! Είναι ότι καλύτερο το ταξίδι με παρέα!

Και Σέρρες καλά ήταν. Αν εξαιρέσεις την τραγική ζέστη και τα μαθήματα, όλα καλά ήταν. Συγνώμη ρε Χαρουλάκι που σε άφησα.. Δεν έμεινε όμως και πολύ! Μια βδομαδούλα κι έρχεσαι!

Καλά πήγαμε, καλά ήρθαμε, με κάποιες παράπλευρες απώλειες βέβαια αλλά τι να κάνουμε, όλα μες στη ζωή είναι! Ευχαριστούμε την Κατερίνα που μας άντεξε 4 μέρες και την Χαρούλα που κι αυτή μας άντεξε άλλες τόσες!

Και για να μη ρωτάτε, δε πήγαμε πουθενά αλλού! Οι άλλες πόλεις θα κάνουν καιρό να μας δουν! Επιστρέφουμε με εντυπώσεις από Σαμοθράκη! Τώρα που πήραμε φόρα..!!

Υ.Γ.: Σούλη ένα "καλή επιτυχία" ούτε που μας είπες! Φτου σου! :-p

Υ.Γ.₂: Σαββού, το σχόλιό σου κάντο κατ’ ευθείαν post!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

???

Δεν μιλάω, ακούω και επεξεργάζομαι...Ακούω και επεξεργάζομαι τις χιλιάδες φωνές που κάθε τόσο μου απευθύνονται. Μου απευθύνονται με ύφος και με στόμφο γίγαντα. Γίγαντα με πόδια πήλινα. Πήλινα σαν την κούπα που έπινα καφέ προχτές. Προχτές που συνειδητοποίησα ότι είμαι ασυνείδητος. Ασυνείδητος σαν τον οδηγό που παρατάει το θύμα του καταμεσής στην άσφαλτο και συνεχίζει το ταξίδι. Το ταξίδι που άρχισα φαίνεται να έχει χάσει το δρόμο του. Το δρόμο που φώτιζε στις αρχές, μα όσο η ζωή κυλούσε έχανε το φώς του. Το φως που με τόση απελπισία πασχίζω να κρατήσω ζωντανό. Ζωντανό σε μία πορεία που μας πάει με κουτσά βήματα προς την καταστροφή. Μια καταστροφή που την ξέρουμε και την βλέπουμε, αλλά γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη μεριά. Από την μεριά που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή όμως μέσα στην ανυπαρξία και ατολμία. Μια ατολμία που πάντα θα φαίνεται σε μερικούς ως το μεγαλύτερο ανδραγάθημα. Ανδραγάθημα καθημερινό, σαν το κουβάλημα των ψώνιων από το σούπερ μάρκετ στο σπίτι. Το σπίτι που καθημερινά ρουφάει λίγο παραπάνω από τα δευτερόλεπτα που κυλάνε. Κυλάνε σαν την πέτρα στον ανήφορο που κάποτε θα ξεμείνει από ενέργεια. Την ενέργεια που ποτέ δεν καταφέραμε να ανακτήσουμε απο το σύμπαν. Ένα σύμπαν που κυκλικά αναρροφάται μέσα στην μαυρη τρύπα της βαρύτητας του. Της βαρύτητας που έχουν τα λόγια που ακούω και επεξεργάζομαι, αλλά ποτέ δε θα τα καταλάβω και ούτε θα τα κατανοήσω......

ΥΓ. Thnx στην Κωνσταντίνα για το soundtrack, στους παππούδες για το γεύμα, στο Μουργέλα για το γέλιο, στην Ειρήνη για την φωτόγραφία.

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").


ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Kalo taksidi...

NO MORE

Βυθισμένες άγκυρες

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μη ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μη φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω
τι μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Ερώτηση;

Μπορούν τελικά οι λέξεις να αποδώσουν την αξία μιας στιγμής σιωπής; Ή μήπως όλα αυτά που λένε για την σιωπή είναι μπαρούφες; Σε προηγούμενο μου post τα "έβαλα" με τα νούμερα. Σε αυτό είπα να τα βάλω με τις λέξεις.. Αλλά λέω να μη το κάνω.. Θα παρεξηγηθώ.. Απλά δε μπορώ να καταλάβω κατά πόσο οι λέξεις μπορούν να σου εξασφαλίσουν την αλήθεια. Κατά πόσο ισχύει κάτι, μόνο και μόνο επειδή κάποιος σου λέει πως έτσι είναι. Κι από 'κει και πέρα πόσο διατεθειμένος είσαι να αφήσεις τον εαυτό σου να τα πιστέψει όλα αυτά. Έναν προβληματισμό ήθελα να εκφράσω, αλλά μάλλον και πάλι δε τα κατάφερα.. Πφφφφ... Καληνύχτα..

Καλή σου νύχτα

Με μάτια σπασμένα θλιμμένου παιδιού
Στέκεις εκεί στο κατώφλι του νου
Και οι αναμνήσεις που κρύβω βαθιά
Δεν ξέρω αν είναι κάτι που έχω
Ή κάτι που έχασα πια...

Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...

Ό,τι θυμάσαι, λένε μέσα σου ζει
Ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή
Πικρή σαν το γέλιο μεθυσμένου τρελού
Κάποιου πρεζάκια αρχαγγέλου
Στο βράχο του Λυκαβηττού

Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...

Τι ώρα πήγε ποιος έχει φωτιά
Μίλα μου, είναι η σιωπή πιο βαριά
Πιο βαριά κι απ' τα φώτα
Πιο βαριά κι απ' τους καπνούς
Κι ένα κουρέλι τραγούδησε το τελευταίο του μπλουζ

Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...

Στοίχοι, μουσική: Χρήστος Θηβαίος

Καλή σου νύχτα λοιπόν..

Μια ωραία μέρα!

Χθες ήταν μια πραγματικά καλή μέρα! Δε μπορώ να προσδιορίσω τι ήταν ακριβώς αυτό που την έκανε τόσο καλή.. Ή ίσως και να μπορώ.. Ήταν κάτι απλό: μια καλή παρέα! Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας με τη Χαρούλα στην πολυκοσμία της Κυριακής, χαζέψαμε τον κόσμο που περνούσε και σχολιάζαμε (εννοείται) τους πάντες, μας μάζεψε ο Σαββούλης και πήγαμε Γαλάνη. Στρώσαμε κουβερτούλα, αράξαμε δίπλα στο ποτάμι με μπύρες και σπόρια και χαθήκαμε. Χαθήκαμε ανάμεσα σε κουβέντες που κάναμε συνέχεια, αλλά δεν τις είχαμε προσέξει ποτέ. Λες και το τοπίο τις έκανε μοναδικές! Λες και το ποτάμι, τα δέντρα, τα βουνά μιλούσαν στον καθένα μας ξεχωριστά. Κι εκεί, ανάμεσα στ’ άδεια κουτάκια, τα τσόφλια και τα αποτσίγαρα, κατάλαβα πόσο ευτυχισμένη ένοιωθα. Που ήμουν σ’ εκείνο το μέρος, μαζί με αυτούς τους ανθρώπους! Και συνειδητοποίησα ότι τελικά, τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δεν αποκτούνται με χρήματα! Είναι και θα συνεχίσουν να είναι εκεί χωρίς να ζητάνε αντάλλαγμα! Τέλειο συναίσθημα! Πήραμε και το Κατερινάκι τηλέφωνο να τη βάλουμε σε ανοιχτή ακρόαση, αλλά ο μικρός Φρόυντ δούλευε και δεν απαντούσε. Μόνο αυτή μας έλειπε.. Δε πειράζει, την επόμενη θα πάμε όλοι μαζί! Τέλεια σου λέω!

Υ.Γ. Σούλη μη ζηλεύεις, θα σε πάρουμε κι εσένα μαζί μας!

Κάποτε....

...Κάποτε όταν κοιμόμουν, δεν ήθελα κανένα φωτάκι ανοικτό, ούτε καν το stand by του PC μου, τώρα κοιμάμαι και με τα led του switch ανοικτά να λάμπουν σαν κακή φωτεινή επιγραφή! Κάποτε είχα ένα κινητό και αυτό το έκλεινα όταν κοιμόμουν, τώρα έχω 2 και τα έχω και τα δύο ανοικτά και σε πλήρη ήχο! Κάποτε ξυπνούσα και μία φωνή από το ράδιο μου έφτανε για να μου κάνει παρέα, τώρα έχω το internet, την TV, το Ράδιο, το E της Ελευθεροτυπίας και πάλι αισθάνομαι μοναξιά...Κάποτε είχα 100 τραγούδια στη συλλογή μου και τα ήξερα όλα απέξω όντας πραγματικά ευτυχισμένος, τώρα έχω 150 giga μουσικής και δεν ξέρω τι να ακούσω και με τι να διασκεδάσω... Κάποτε αισθανόμουν σίγουρος για το μέλλον μου, τις προοπτικές μου, τα θέλω και τα πιστεύω μου, τώρα μια ανασφάλεια πλανάται πάνω από το κεφάλι μου...Κάποτε είχα μια αίσθηση ότι μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, αρχίζοντας από τα πιό απλά πράγματα και χρησιμοποιώντας τις πιό απλές συνταγές, τώρα η πολυπλοκότητα της ίδιας της ύπαρξης μου με κάνει να σηκώνω τα χέρια μου ψηλά....Κάποτε γνωρισα μιά λίμνη, που ήθελε να 'ναι θάλασσα...και κάθε που βραδιάζει την τρώει το μαράζι........

ΥΓ1: Κάποτε είχαμε τον Σάββα στο blog, που την κοπάνησε, κάποτε είχαμε και την Κλαίρη...

Μπασκετάκι, η επιστροφή

Πήγαμε, είδαμε και απήλθαμε... Καλά ήταν τα ματσάκια. Από γνωστούς ήταν ο Σπανούλης, ο Σχορτσιανίτης, ο Παπαλουκάς.....Ε, καλά, μπορεί και να μην ήτανε... Αλλά ήταν σίγουρα ο Γαντάς, Ο Φίγκο (ναι, αυτός ήταν) , ο Σάτυρος, Ο Μπίβις, ο Φόρης, ο Σφούλ, ο Βάιος και πολλοί άλλοι παικταράδες. Τελικός απολογισμός: λίγο νικήσαμε, λίγο χάσαμε και λιγάκι κάναμε χαβαλέ! Τελικά είναι να έχεις τον πρωταθλητισμό μέσα σου. Χάθηκα στην μετριότητα της ομάδας. Εκτός από μερικές εκλάμψεις, έμεινα μακρυά από τον καλό μου εαυτο. Στο τέλος παίξαμε και διπλό με το σύστημα 2-1-2 (2 ήταν άμυνα, 1 στο κέντρο και 2 επίθεση για να ρολλάρει η ομάδα) Τρελό παιχνίδάκι, αλλά μας καθάρισε ο Σάτυρος στην λήξη με ένα φοβερό τρίποντο! Άντε και του χρόνου στο ΝΒΑ.

Mpasket....

Παω για μπασκετ και ενώ ετοιμάζομαι έχω βάλει και το Φάιναλ ΚαουντΝταουν (καινούρια μανία αυτή-αγγλικά με ελληνικούς χαρακτήρες και όχι το ανάποδο)...Λέω να καρφώσω σήμερα, έστω και πνευματικά γιατί αλτικά προσόντα δεν είχα ποτέ μου....αυτά από το μέτωπο....θα επιστρέψω με σκορ, συμμετέχοντες και καλούδια...

Νούμερα, η απάντηση

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να δαιμονοποιήσουμε τα νούμερα, τους αριθμούς καλύτερα. Είναι μια έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να ονομάσει το ακατάλυπτο (=Θεός), να ποσοτικοποιήσει το άπειρο, να δώσει όνομα και υπόσταση σε καθημερινές εκφάνσεις τις ζωής. Τα νούμερα, οι αριθμοί καλύτερα, είναι μια διεθνής γλώσσα που αντιστέκεται στο φαινόμενο της Βαβέλ. Όπως η δημιουργία της γλώσσα αναδείχτηκε μέσα από την ανάγκη για επικοινωνία με κοινό κώδικα (δηλ η καρέκλα, να σημαίνει κάτι γνωστό και με αυτή τη λέξη να σχηματίζεις μια ασαφή εικόνα, αλλά λίγο πολύ κοινή όταν την ακούς-αλλο η καρέκλα στο καφενείο και άλλο αυτή του διευθυντή), έτσι και οι αριθμοί δημιουργήθηκαν για αυτή την ανάγκη. Η μάλλον, για την εξέλιξη αυτής της ανάγκης ( το ότι μια καρέκλα είναι μεγάλη είναι μια περιγραφή, αλλά ότι είναι 1.5 μέτρο σε ύψος είναι μια σαφέστερη εικόνα).

Από την άλλη, πολλά φαινόμενα θα ήταν ανούσια δίχως την παρουσία αριθμών. Η μετάδοση της γνώσης και της τεχνογνωσίας θα ήταν αδύνατη χωρίς ένα ισχυρό μαθηματικό υπόβαθρο να την στηρίξει. Ακόμα, ακόμα και αυτός ο "καλός" η "κακός" μαθητής δεν θα ήξερε πόσο καλός η κακός είναι, χωρίς μία ταυτότητα αριθμητική. Παρόλα αυτά, το λάθος δεν είναι στους αριθμούς καθαυτούς, παρά στον τρόπο χρήσης τους.

Και εξηγούμαι: Ο αριθμός είναι μία έκφανση ενός φαινομένου. Ποσοτικοποιούμε ότι καταλαβαίνουμε και ότι είναι δυνατόν. Η καλοσύνη, η εξυπνάδα, η θέληση δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν με αριθμούς (δε δέχομαι το IQ ως μέτρο εξυπνάδας), τουλάχιστον όχι ακόμα. Είναι ορισμένα φαινόμενα τα οποία είναι αρκετά πέρα από την αντίληψή μας, τα οποία η πρόσδοση μιας κλίμακας είναι μέγιστο ολίσθημα. Επομένως, το θέμα είναι κανείς να μάθει να σκέφτεται πέρα από αυτά που μπορεί να δει με την πρώτη ματιά, πέρα από τον πρώτο αριθμό που πολύ εύκολα θα αντικρίσει.

Είναι τα θλιβερά αποτελέσματα της Καρτεσιανής Λογικής αγαπητή μου. Της λογικής αυτής που με τόσο εύκολο τρόπο έχει θέσει τα θεμέλια του "δυτικού" τρόπου σκέψης. Τα πάντα κατακερματίζονται για να γίνουν κατανοητά, τα πάντα σε σημεία και συντεταγμένες, τα νούμερα και εδώ παίζουν βασικό ρόλο. Αλλά όπως είπαν και πολλοί φιλόσοφοι, το όλον είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μερών. Με άλλα λόγια, για να δούμε την πλήρη εικόνα χρειαζόμαστε πολλούς αριθμούς παραπάνω, από ότι δυνάμεθα να κατανοήσουμε ή να ανακαλύψουμε.

Για τους παραπάνω λόγους, ας αφήσουμε τα νούμερα, τους αριθμούς καλύτερα, να κάνουν την δουλειά τους. Αλλά ας πιάσουμε τους "ανθρώπους" που τόσο έυκολα "κοινωνούν" αυτά τα νούμερα και βάζουν ετικέτες και ταμπέλες, όπως πολύ εύγλωττα περιέγραψες. Στο κάτω κάτω, οι αρχαίοι έλληνες, δεν είχαν αριθμούς, παρά γράμματα...

Νούμερα ρεεεεε!!

Τα πάντα έχουν σχέση με νούμερα. Η ηλικία, η ώρα, οι μέρες, η δουλειά, οι σχέσεις, η καταξίωση, η ελευθερία.. Και, ηθελημένα ή αθέλητα, τα έχουμε κατατάξει σε κατηγορίες. Ανάλογα με την έκταση, την σοβαρότητα, την κοινωνική υπόσταση και φυσικά τον αριθμό! Άνθρωποι διαχωρίζουν ανθρώπους κοιτάζοντας μόνο τους αριθμούς.. Τα παιδιά στη γειτονία δε θα σε παίξουν αν είσαι μικρότερος από εκείνους. Επειδή σου λείπουν 2 χρόνια, αυτόματα σε κάνουν να μη ξέρεις να κλωτσάς την μπάλα όπως αυτοί, ακόμη κι αν είσαι ένας μικρός Ροναλντίνιο. Στο σχολείο οι αριθμοί σ’ ένα κομμάτι χαρτί σε κάνουν αγαπητό και ταυτόχρονα μισητό. Με το 10 είσαι ο αγαπημένος του δασκάλου αλλά ο "σπασίκλας" του συμμαθητή με το 7. Και ποιος ασχολείται τώρα με τα 7αρια όταν έχει μπροστά του ολοστρόγγυλα 10αρια; Μπορεί να είσαι ο πιο τρυφερός άνθρωπος πάνω στον πλανήτη, αλλά κανείς δε το προσέχει αν είσαι 1,60 και 75 κιλά.. Δε σε παίρνουν στη δουλειά χωρίς 1,2,3…10,20 χρόνια προϋπηρεσία. Η όρεξη, το μεράκι, η πίστη, η προσπάθεια δε μετράνε. Όταν βγάζεις 600€ το μήνα δεν είσαι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά με 2600€ γίνεσαι περιζήτητος! Ακόμη κι αν τα 600 ήταν ντόμπρα και "δεδουλευμένα".. Ακόμη κι όταν φεύγεις πάλι με νούμερα σε θυμούνται. Τόσο χρονών, με τόσα σπίτια, με τόσες δουλειές, με τόσα δάνεια, με τόσα αυτοκίνητα, με τόσα χρέη, με τόσα κέρδη, με τόσα, με τόσα.. Τα νούμερα είναι αυτά που μετράνε τελικά? 11235813213455.. Ευτυχώς που πότε δε τα πήγα καλά μαζί τους!