Πολεμικό Ναυτικό

Άιντε και ορκιστήκαμε πριν 4 ημέρες......Και τι καταλάβαμε? Σαν νερό πέρασαν οι 17 ημέρες της προπαίδευσης...Σα να μην έγινε τίποτα σπουδαίο...Και εδώ που τα λέμε δεν έγινε τίποτα σπουδαίο κυριολεκτικά...Εκπαίδευση για γέλια και για κλάματα μαζί! Η ασυνενόησία σε όλο της το μεγαλείο από τη μεριά των καραβανάδων και η απόλυτη αδιαφορία και ρέκλα από τη δική μας πλευρά. Μας κάνουμε και τους κάνουμε πλάκα... Όπως και να το δει κανείς είναι ένα τεράστιο χάσιμο χρόνου, το οποίο συμβαίνει γιατί απλά πρέπει να κινείται ένας τεράστιος οικονομικός οργανισμός γύρω του και να στηρίζονται από μεμονωμένες οικογένειες, χωριά και περιφέρειες, μέχρι εταιρίες και ολόκληρη η δημόσια κρατική μηχανή. Τίποτα παραπάνω δεν υφίσταται, κανένας λόγος να συντηρείται ένα τόσο μεγάλο στράτευμα με τόσο προσωπικό, εξοπλισμό και εγκαταστάσεις. Τέσπα, αυτές είναι διαπιστώσεις οι οποίες υπάρχουν από έξω ώς διαισθήσεις ή ως αναγνώσματα-περιγραφές, αλλά όταν το δει κανείς από κοντά, κατανοεί το γελίον το πράγματος και μειδιά κάτω από μουστάκια του (όπως θα έλεγε και μία φίλη μου, καλή της ώρα).

Αυτά τα ολίγα για την ώρα, περισσότερες εμπειρίες από το Πολεμικό Ναυτικό μετά την εκπαίδευση....

ΥΓ: Τραίλη νιώσε και κάνε κανένα ποστ της προκοπής.....Το ίδιο ισχύει και για εσένα Κατ.....Ο Σάββας θητεύει και δεν προσμετράται....

Το γράμμα

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια,
σα να 'ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια.
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας,
να ΄χω το νου μου αδειανό,
να ΄χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει,
δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει.
Θέλω να 'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε,
πως νιώθουμε παράφορα,
πως ζούμε έτσι αδιάφορα.

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια,
χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια.

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις,
να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις.
Έτσι θα σ' αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο,
σα μια γυναίκα μακρινή
που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια,
χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια..

Στίχοι, μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Άκου το τις Κυριακές. Ίσως κάποια στιγμή σταματήσεις να τις μισείς τόσο!

Κουβέντες..

..ξεκινούν πάντα εκ του ασφαλούς και ποτέ δε ξέρεις που θα καταλήξουν. Μπορούν από απλές να γίνουν σύνθετες. Ξεκινάς, για παράδειγμα, να συζητάς για τον καιρό, και πριν καλά καλά το καταλάβεις, καταλήγεις διαφωνείς για τον νέο νόμο-πλαίσιο. Σκοπός της κουβέντας, φυσικά, είναι η επικοινωνία. Από τη μία μπορεί να έχεις κάνει την ίδια κουβέντα άπειρες φορές και να μην έχεις καταφέρει να βγάλεις μια άκρη. Να μην καταφέρεις με λίγα λόγια να επικοινωνήσεις. Και από την άλλη, μπορεί με 2-3 απλές κουβέντες, να λύσεις τα πάντα! Μπορεί πάλι, να κάνεις συνεχώς τις ίδιες κουβέντες, μόνο και μόνο γιατί αυτό σε ανακουφίζει. Γιατί θέλεις απλά σε κάποιον να τα (ξανά)πεις. Υπάρχουν κουβέντες που γίνονται μόνο και μόνο για να περάσει η ώρα. Δεν είναι απαραιτήτως κακές. Ακόμη και αυτές κάποιο αποτέλεσμα φέρνουν στο τέλος. Επίσης έχουμε και τις ψεύτικες κουβέντες. Εκείνες, που, για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν δείχνουν ποιος πραγματικά είσαι. Τώρα γιατί τις κάνουμε αυτές τις κουβέντες; Ειλικρινά δεν ξέρω… Και το κακό είναι ότι πάντα θα τις κάνουμε. Έτσι απλά… Οι καλύτερες κουβέντες όμως, είναι εκείνες που κάνεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Γιατί είναι αληθινές. Καθαρές. Χωρίς υπεκφυγές. Όταν τον κοιτάς στα μάτια κι αυτός καταλαβαίνει τι και πως νοιώθεις. Γιατί τελικά οι κουβέντες δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ωραίο περιτύλιγμα. Η ουσία είναι αλλού. .

Αναμνήσεις

Η βδομάδα που μας πέρασε, ήταν βδομάδα αναμνήσεων. Πόσα πράγματα που είχαμε θαμμένα θυμηθήκαμε! Πήγαμε στο λύκειο με την Κατ. Τριγυρνούσαμε στον τόπο που απεχθανόμασταν τόσο εκείνα τα χρόνια και μ’ έπιασε μια νοσταλγία απίστευτη! Ζωντάνεψαν τόσες εικόνες που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Αθάνατα μαθητικά χρόνια ρε μάγκα! Μετά κατά τύχη έπεσα σε παλιούς συμμαθητές. Είδα καθηγητές. Λες και ήταν όλοι συντονισμένοι αυτή τη βδομάδα! Ακόμη και στη Θεσσαλονίκη πάνω σε καθηγήτρια μου έπεσα! Και το αποκορύφωμα: το χθεσινό βράδυ! Και τι δεν είπαμε! Και τι δε θυμηθήκαμε! Και γελάσαμε… Πω, πω… Η καλύτερή μου! Είχαμε και αρκετό καιρό να βρεθούμε οι 4 μας. Μπορεί και η τελευταία φορά να ήταν στη Σαμοθράκη… Καλέ στη Σαμοθράκη ήταν;;;; Τραγωδία… Είχα πάρα μα πάρα πολύ καιρό να περάσω τόσο καλά! Και μάλιστα να το διασκεδάσω τόσο ανατρέχοντας στο παρελθόν. Και τα καλύτερα έρχονται. Μου δώσατε πολύ δύναμη χθες. Σας ευχαριστώ που είστε οι αναμνήσεις μου…

Για ακόμη μία φορά..

Και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ..Να αποχαιρετιόμαστε για εκατοστή φορά με αγκαλιές, φιλιά και ένα σφίξιμο στο στομάχι.Αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά, πολύ διαφορετικά..Έφυγες εσύ, όχι εγώ.Και μάλιστα ήταν 1000 φορές πιο επώδυνο..

Αλλά ας τα πάρουμε απ'την αρχή..Από τις 19 Απριλίου 2006 που ξεκίνησαν όλα.Για ένα τάβλι βγήκαμε και καταλήξαμε να είμαστε μαζί κοντά 1μιση χρόνο.Ενάμιση χρόνο με πολλά σκαμπανεβάσματα, τσακωμούς, καβγάδες, αλλά και με πολύ πάθος, τρέλα και έρωτα..Από τις πρώτες κιόλας μέρες μας άρχισαν οι αποχαιρετισμοί.Πρώτα εσύ για Θεσσαλονίκη, μετά για Γαλλία, μετά εγώ για Γιάννενα, μετά πάλι εγώ για Γιάννενα και ξανά και ξανά και με το που μας τελείωσαν τα Γιάννενα φεύγεις εσύ οριστικά από Ξάνθη..Λες και μας καταράστηκε κάποιος να μην μπορούμε να συνυπάρξουμε σ' ένα μέρος για πάνω από ένα μήνα!Και τώρα ήρθε και το αποκορύφωμα: ο στρατός!Που σημαίνει ότι το πόσο καιρό θα κάνουμε να ιδωθούμε θα εξαρτάται από τα κέφια του στρατηγού, του λοχία, του αξιωματικού ή και εγώ δεν ξέρω ποιου!Τέλεια..

Αλλά επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς εγώ από σήμερα κιόλας θα αρχίσω να μισώ ό,τι έχει σχέση με τον ελληνικό στρατό, θα σταματήσω τις πολεμικές ταινίες (και την Αλίκη στο ναυτικό!), θα φάω για ακόμη μία φορά τα λεφτά μου στα εισιτήρια και στις κάρτες και θα κάψω ακόμη περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα για να μιλάω στο κινητό, που εν τω μεταξύ θα έχει γίνει προέκταση του χεριού μου!Έτσι για να γουστάρουμε!

Τελικά όμως όλα αυτά θα σβήνουν κάθε φορά που θα βλέπω τα μούτρα σου να μου χαμογελάνε..Και αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή..Σ'αγαπάω..Να ΄ξερες πόσο θα μου λείψεις..Για ακόμη μία φορά..