Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

7 αλήθειες!

Με τη σειρά μου ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση του Πρωτόπλαστου για τις αλήθειες μου!

Οι κανόνες του παιχνιδιού:
1.Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.
2.Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.
3.Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.
4.Ειδοποίησε τους ότι τους έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.

Και ιδού οι δικιές μου:

1. Δε σηκώνομαι ποτέ το πρωί αν δε χτυπήσει τουλάχιστον 2 φορές το ξυπνητήρι! Παρ’ ότι ξέρω πως θα αργήσω 5 με 10 λεπτά στη δουλειά, δε σηκώνομαι ποτέ στο πρώτο χτύπημα αλλά ούτε το βάζω να χτυπήσει 10 λεπτά πριν!
2. Ενθουσιάζομαι με το παραμικρό. Σα μικρό παιδί που του δίνουν καινούριο παιχνίδι! Κακό ή καλό δε ξέρω..
3. Έχω αρρώστια με τον προσκοπισμό! Παρ’ όλο που μου καταναλώνει πολύ χρόνο, δε λέω να τον παρατήσω!
4. Δεν αργώ ποτέ στα ραντεβού μου. Κι εκνευρίζομαι πολύ όταν οι άλλοι το κάνουν. Και μου το κάνουν συνέχεια!
5. Γκρινιάζω πολύ… Κουσούρι μεγάλο το ξέρω, αλλά δε μπορώ να το κόψω!
6. Η ιδανική έξοδος για μένα, είναι σε ταβέρνα με φίλους! Να πίνουμε και να χαχανίζουμε με τις ώρες!
7. Μ’ αρέσει η δουλειά μου. Μπορεί να είναι κουραστική κι αγχωτική, μπορεί να μην ήταν αυτό που ονειρευόμουν να κάνω, αλλά με τον καιρό την αγάπησα!

Ευχαριστώ πολύ τον Πρωτόπλαστο για την πρόσκληση!!
Θα κάνω μια προσπάθεια να προσκαλέσω τους LoRD_D2, kat και savvouko!

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Private Hell


Κόλαση...

Θέλεις να μάθεις πως είναι

Πως μοιάζει και αν σε κάνει να "καίγεσαι"

Θα σου πω τον τρόπο

Να δεις την κόλαση

Όχι μία οποιαδήποτε κόλαση

Αλλά τη δική σου κόλαση

Που κρύβεις βαθειά μέσα σου

Και δε την αφήνεις να βγεί τα πρωινά,

Μα ξεπροβάλει τις νύχτες

Πάμε λοιπόν, δεν έχεις τίποτα να χάσεις

Κλείσε τα μάτια σου

Φτιάξε την κόλασή σου

Και άνοιξε τα μάτια σου

Αυτό ήταν

Καλωσήρθες

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Δευτέρα Παρουσίαση


Στις οχθες του αχερωντα,

Εκει θα σε περιμένω

Σπρωξε τη βάρκα στο μολυσμένα από τα πτώματα νερά του

Σπρώξε τη βάρκα στα αγιασμένα από τις ψυχές νερά του

Ακολούθα το ρευμα και μπες όλο ζωή στον κάτω κόσμο

Μην ξεχάσεις μόνο να βάλεις και τον ήλιο στην πλώρη σου

Γιατί σαν φτάσεις εκεί, θα χρειαστείς το φώς του

Θα χρειαστείς το φως για να ανοίξεις τα μάτια από τις ψυχές

Τόσων νεκρών που για χιλιάδες χρόνια γίνονται στολίδια στις μάυρες όχθες

Στις όχθες αυτές σταμάτα και γέμιζε τη βάρκα σου με τα φαντάσματα

Μάζεψε κάθε τυραννισμένο πλάσμα από το σάπιο τούτο τόπο

Μάζεψε τα και με τη βία, γιατί να ξέρεις στα μάτια του παράδεισος φαίνεται ο βόθρος

Γέμισε τη βάρκα σου και ας μοιάζει να μην έχει χώρο

Οι ψυχές συμπιέζονται με χάρη θα το δείς

Αμα τους δώσεις για τον πάνω κόσμο λόγο

Ισως ώρες, μερές, χρόνια, χιλιετίες χρειαστείς για να γεμίσεις το σκαρί αυτό

Μα όταν θα το πράξεις, πάρε με και μένανε και βάλε με στην πρύμνη,

Να κοιτάω πίσω μην τυχών και έρθει αυτός που οι άλλοι ονομάζουν Χάροντα

(Εγώ τον λέω κάπως αλλιώς που δεν μπορώ να πω μπροστά σας)

Ξεκίνα το ποτάμι ανάποδα

Το κύμα θα έχεις κόντρα και όλους τους αέρηδες εχθρούς για το σκοπό σου

Με πίστη και υπομονή ξεκίνα το αργό μα χαρούμενο ταξίδι

Κωπηλάτες θα είναι οι ψυχές και δείκτης σου ο ήλιος

Και σαν ο ανήφορος δείχνει να τελειώσει,

Στο αντάμωμα του Αχέρωντα με το Μεγάλο πέλαγο,

Θα αρχίσει η Δευτέρα Παρουσίαση.


ΥΓ: Η φωτό του Χρήστου Α. Μοντέλο η Μ. Μουσική, God is an astronaut-Forever Lost, μέσα από το All is violent, all is bright (2005)

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Καν..


Και κάπως έτσι τελείωσε το καλοκαίρι.. Με τη γεύση των χειλιών σου στο στόμα μου και τη μυρωδιά σου στο μαξιλάρι μου.. Όταν σε είδα να φτάνεις, χύμα, με σαγιονάρες και κόκκινος σαν τον αστακό δε μπορούσε να περάσει απ’ το μυαλό που θα καταλήγαμε.. Ή καλύτερα, από που θα ξεκινούσαμε. Μπήκες με το έτσι θέλω στη ζωή μου, πήρες τα πινέλα σου (για να μη πω τα κουπιά σου!) και της έδωσες κι άλλα χρώματα! Τη γέμισες με τα γέλια σου, την ηρέμησες με τα χάδια σου.. Τη φρόντισες.. Και να ‘ξερες πόσο της άρεσε αυτό! Δε φοβήθηκες να μου δείξεις τι νιώθεις, δε κώλωσες! Αντί να αμπαρωθείς, εσύ έκανες ακριβώς το αντίθετο! Δε δίστασες και δε δείλιασες. Και μ’ έκανες κι εμένα να μη φοβάμαι. Να μη σκέφτομαι. Να είμαι ο εαυτός μου.. Κι είχα ανάγκη να είμαι εγώ! Για πρώτη φορά να είμαι εγώ! Το εγώ που έγινε εμείς.. Εμείς.. Και τα 121 τα έχω γραμμένα στα παλιά μου τα παπούτσια! Τίποτα δεν είναι! Θα είναι απλά, 121 λόγοι παραπάνω για να έρχομαι κοντά σου.. Κοντά σου.. Έτσι όπως με κρατούσες όλες αυτές τις μέρες.. Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουνε ‘ρθει.. Και θα ‘ρθουν.. Το νιώθω..

Κυριακή 3 Αυγούστου 2008

The lemon tree


Όχι, δε θα μιλήσω για το τραγούδι των fool's garden (χαζόκηπος;). Θα μιλήσω για μία ταινία απλή, βατή και κατανοητή που μέσα από την απλότητά της κερδίζει το θεατή και τον κάνει να σκεφτεί λιγάκι παραπέρα, όσο χρειάζεται για να μην χαλάσει το βράδυ του.

"Η λεμονιά" λοιπόν, ένα έργο περί της σχέσεως παλαιστινίων και ισραηλινών (τα πεζά αρχικά γράμματα είναι επιτηδευμένη απαξίωση της εθνικότητας γενικώς και όχι λάθος). Το στόρυ βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Υπουργός άμυνας του ισραήλ μετακομίζει σε έπαυλη στη Δυτική Όχθη όπου συνορεύει με τον κήπο χήρας παλαιστίνιας όπου κυριαρχούν οι λεμονιές που της άφησε ο πατέρας της. Οι λεμονιές υποτίθεται ότι κρίνονται απειλή για την ασφάλεια του υπουργού και πρέπει να κοπούν. Η χήρα προσφεύγει στη δικαιοσύνη και όλα γυρίζουν γύρω από αυτό.

Στην πραγματικότητα το έργο λίγη σχέση έχει με την διένεξη στη Δυτική Οχθη. Περισσότερο χτυπάει στις διενέξεις μεταξύ των ανθρώπων. Εξαργυρώνει ουσιαστικά ένα φυλετικό-εθνικό παράλογο μίσος, σε μία βουβή αντιπαράθεση δύο ανθρώπων που ουσιαστικά δε μιλάνε ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο. Στον περίγυρο υφίστανται πολλοί χαρακτήρες που αντικατοπτρίζουν πτυχές κάθε κοινωνίας. Αυτούς που μπορούν αλλά δεν θέλουν να κάνουν κάτι για να αλλάξει ο κόσμος, αυτούς που θέλουν αλλά δεν μπορούν, αυτούς που χρησιμοποιούν ευκαιρίες περιστασιακά για να αυτοαναδειχτούν, αυτούς που ασυνείδητα αποστασιοποιούνται γιατί το πρόβλημα έχει φύγει από τις πλάτες τους και εθελοτυφλούν.

Η ταινία είναι αργή σχετικά, στατική, με κατά στιγμές ωραία φωτογραφία. Ενώ μετακινείται στο χώρο (Ραμάλα, Ιερουσαλήμ, Ουάσιγκτον), κοιτάζει στο μικρόκοσμο των ατόμων χωρίς να δίνει βήμα στις "χωροταξικές" ανησυχίες κανενός. Μόνο το τείχος που υψώνεται περήφανο γύρω από την παλαιστίνη και το επιβλητικό ανώτατο δικαστήριο δεσπόζουν ως εικόνες, πέρα από τα σπίτια των εναγομένων.

Τελικά, παρασύρει τον θεατή σε μία βουβή θλίψη για την κατάντια στην οποία περιέρχεται η κοινωνία και οι σχέσεις των ανθρώπων. Η κοινωνία μπορεί να βρίσκεται στο ισραήλ, αλλά καθρεφτίζεται άνετα στο κάτοπτρο κάθε μοντέρνας χώρας. Η κάθαρση δε θα έρθει σε καμία στιγμή.

ΥΓ: Την ταινια την είδα μαζί με το Κατερινάκι, στο θερινό κινηματογράφο Ναταλι στη Θεσσαλονίκη.
ΥΓ2: Τα ναρκωτικά που πήραμε ήταν: ΤΧC- Κομπόστα, Puschifer- Momma Sed (Tandimonium Mix)

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

Βλάστη 11-13/7/2008


Τα σπάσαμε και πάλι. Γιορτές της Γης στη Βλάστη Κοζάνης με το Κατερινάκι. Η Βλάστη είναι ένα χωριό στο νομό Κοζάνης στα 1200 μέτρα υψόμετρο, ενώ το Κατερινάκι με ταλαιπωρεί τα τελευταία 2,5 χρόνια. Οι Γιορτές της Γής από την άλλη ήταν μία καλή δικαιολογία α) για να ξεφύγουμε β) για να δούμε τους KULTUR SHOCK που είναι το τελευταίο αντίκσιον του υπογράφοντα.

Μετά από 5 μέρες στο στρατόπεδο, φορτώσαμε τον πούντακλα και ξεκινήσαμε. Μετά από ένα εύκολο και ξεκούραστο ταξίδι επί της Εγνατίας, φτάσαμε στη Βλάστη και σκαρφαλώσαμε στο καμπινγκ που είναι αρκετά μακρύτερα από το συναυλιακό χώρο. Στήσαμε τη σκηνή σε κλίση, πράγμα το οποίο μας έκανε να ξυπνάμε κάθε τόσο για να επανέρθουμε στα ίσα μας, αλλά τι να κάνεις πάνω στο βουνό. ΄Ηταν ήδη αργά και επομένως ντυθήκαμε και πήγαμε ευθύς στο φεστιβάλ. Μαλακία μου που είδα τον τραγουδιστή των Κ.S και δεν του μίλησα. Άρχισε το φεστιβάλ με τον Khalid K. που η μόνη περιγραφή που μπορώ να του κάνω είναι ότι είναι ένας τρελός περφόρμερ. Μας έφτιαξε τρελά τη διάθεση για την κόλαση που θα ακολουθούσε με τους K.S. Και τελικά ακολούθησε....Τρελά κέφια και μουσική σχεδόν μεταλλική βασισμένη σε βαλκανικούς ρυθμούς. Αλλά το Κατερινάκι κρύωνε και δεν ήταν και πολύ στα καλά του (γμτ) και επομένως μείναμε στα πίσω διαζώματα.

Την επόμενη μέρα καφεδάκι στην πλατεία του χωριού και ταβλάκι (αλλά μας τελείωσε η πίτα, ε μωρό). Μετά κονσερβοποιημένο φαί στη σκηνούλα (σ.σ να πω ότι το κατερινάκι ανεβοκατέβηκε την απόσταση από το κάμπινγκ στο χωριό με τα πόδια μεσημεριάτικα, ήρωας*3) υπνάκος και μετά από μία στάση στα τραπεζάκια του καμπινγκ όπου είχε στηθεί αυτοσχέδιο γλέντι ξανά κάτω στο χωριό. Περιμένοντας τις συναυλίες φάγαμε καλαμπόκι, είδα με μία ομάδα κρουστών και συναντήσαμε τη μισή Ξάνθη εκεί. Είδαμε κάτι βαλκάνιους τζαζάδες και μία μπάντα με χάλκινα αλλά το Κατερινάκι και πάλι νύσταξε (τι πρωτότυπο θεέ μου) και πήγαμε πάνω για υπνάρα.

Την επόμενη καταλήξαμε στην Κοζάνη στο σπίτι του Murder (να είναι καλά) όπου και ξεβρωμίσαμε. Με την βοήθεια του Νίκου γνωρίσαμε και την Κοζάνη και μετά σπίτια μας...

Τι μας άρεσε:

  • Το κάμπινγκ ήταν ελεύθερο και δεν είχε σχέση με τις συναυλίες. Έτσι μπορούσες να κατασκηνώσεις φορ φρι.
  • Οι Κ.S που τα σπάσανε.
  • Η όλη φάση της καγκουριάς και του ακτιβισμού που δεν είχε δηθενιές.
  • Το χωριό με την απαράμιλλη φυσική ομορφιά.
  • Τα καλαμπόκια από τον μοναδικό καλαμποκά, που πρέπει να έβγαλε τα κέρατά του.
  • Που είδαμε τη μισή Ξάνθη.
Τι μας χάλασε:

  • Οι ελλιπείς εγκαταστάσεις σχετικά με τις τουαλέτες. Για τις γυναίκες ήταν ένα πλήγμα.
  • Που κατηφόριζε η σκηνούλα μας, και τσουλούσαμε.
  • Τα πολλά αυτοκίνητα στο κάμπινγκ, μαζί με το δικό μας. Σαν την Τσιμισκή σε ώρα αιχμής.
  • Που είδαμε τη μισή Ξάνθη.
  • Που το Κατερινάκι έβαλε τη μικρή μνήμη στη φωτογραφική μηχανή και έτσι έχουμε μόνο 10 φοτό και 2 μικρα βιντεάκια. Μπράβο ρε μωρό μου!
Άντε και του χρόνου.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Μουσική


Θα σου δώσω τις νότες για να φτιάξεις μουσική,
Όμως άλλαξέ τες και κάνε το τέλος τους αρχή
Βάλτες στο μεγάλο τσουκάλι της πιό κακιάς μάγισσας
Ανακάτεψέ τες καλά με την κουτάλα τη μεγάλη
Και βγάλε τραγούδι αχνιστό και περίεργο.

Θα σου δώσω το ρυθμό να χορέψεις
Όμως βγες νωρίς απο τα βήματά τα πεπατημένα,
περπάτα με αυτόν στις βουνοπλαγιές και τα ποτάμια
χόρεψε τον ήλιο στα πέλματά σου
αντάριασε τη θάλασσα στροβιλίζοντας με χάρη το κορμί
Και κάνε το χορό επανάσταση και αιτία κοσμογονίας.

Θα σου δώσω το όργανο να φτιάξεις το τραγούδι,
Όμως μην τολμήσεις να το δείς συμβατικά,
Φύσα στις μπαγκέτες και χτύπα την κιθάρα
Χάϊδεψε το πιάνο κλωτσώντας την τρομπέτα
Σημάδεψε με το ακορντεόν και πυροβόλησε με τη φυσαρμόνικα
Σκοτώνοντας όλα τα δήθεν και τα πρέπει.

Θα σου δώσω ακόμα ακόμα και τους στίχους-γιατί και αυτοί μουσικοί κρύβουν-
Όμως πλάσε λέξεις περίεργες και ακατάληπτες
Να μιλάς με τα πουλιά και να σε κατανοούν τα άστρα και οι άνεμοι
Χωρίς να καταλαβαίνουν να σε κοιτάν οι άτεχνοι
Μιάς ζωής τον όλεθρο να χρειάζονται για βρούν την αρχή και το τέλος σου.

Θα σου δώσω μέχρι και στάδια και πλατείες κόσμο γεμάτες
Όμως μην πλανευτείς από τα χειροκροτήματα και τις φωνές
Σταμάτα τη μουσική σου, γυρνα τους την πλάτη και μίλα τους
Πείσε τους για το μάυρο της ελπίδας και το λευκό του θανάτου χρώμα
Κράτησε μαζί σου τους λίγους, τους μερικούς, τον ένα που θα μαγευτεί
Και ίσως τότε να μου πεις πως έχεις κάνει μουσική.

ΥΓ: Η φωτογραφία στην κεφαλή είναι και πάλι του Χρήστου Α. Η ιδέα όμως πήγασε από το άκουσμα του άλμπουμ Rabbit Habbits των Μan Man και από χίλιες δυό άλλες σκέψεις που τρέχουν ενώ τρέχω.

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

1 αλήθεια, 3 ψέμματα!

1-Ήταν απόγευμα και με την "αλητοπαρέα" κατεβήκαμε για μπάνιο. Κάποιος έριξε την ιδέα να πάμε μέχρι τη σχεδία (ο Απόστολος θα ήταν) και όλοι συμφωνήσαμε. Η σχεδία ήταν τοποθετημένη περίπου στα 2.5 μέτρα βάθος. Φτάσαμε μια χαρά και ξαπλωθήκαμε πάνω της. Που να ξέραμε όμως, ότι με τον θόρυβο που προκαλέσαμε μέσα στο νερό θα "ξυπνούσαμε" τις ατελείωτες τσούχτρες που χαλάρωναν κάτω από την ηρεμία της σχεδίας! Και μέσα σε λίγα λεπτά, γύρω μας, είχε γεμίσει τσούχτρες! Φυσικά και δε μπορούσαμε να φύγουμε! Οι άντρες της παρέας επέμεναν ότι πρώτα έπρεπε να πέσουν τα γυναικόπαιδα γιατί είχαν μικρότερο εκτόπισμα. Σιγά μη πέφταμε! Σουρούπωσε κιόλας κι αρχίσαμε να κρυώνουμε. Μιας και δε πήγαινε άλλο, αποφασίσαμε να πέσουμε όλοι μαζί. Και το κάναμε! Βουτήξαμε.. Και… Άουτσ..! Τελικά οι τσούχτρες δε φάνηκε να κατάλαβαν ότι ήμουν μία από το είδος τους… Γύρισα πίσω κατακόκκινη.. Και φυσικά στη σχεδία δε ξαναπήγα!

2-Πέρσι το καλοκαίρι ξεκινήσαμε με την kat, τον savvouko και την Χαρά για Σαμοθράκη. Είχαμε κλείσει δωμάτια και εισιτήρια και μέσ’ στην τρελή χαρά ξεκινήσαμε για Σαμοθράκη! Θα πηγαίναμε μέχρι την Αλεξανδρούπολη με το αυτοκίνητο, θα το αφήναμε εκεί και θα παίρναμε το πλοίο για Σαμοθράκη. Με τρελές μουσικές και κέφια ξεκινήσαμε γύρω στις 4 από Ξάνθη. Κάπου πάνω στην Εγνατία, έξω από την Κομοτηνή, το αυτοκίνητο αρχίζει να κάνει νερά… Στην αρχή νομίζαμε πως ο savvoukos μας έκανε πλάκα και τον βρίζαμε, αλλά κάθε άλλο παρά πλάκα ήταν! Το αυτοκίνητο πήγαινε με 10 και μούγκριζε συνεχώς! Για καλή μας τύχη ήμασταν κοντά στην ανατολική έξοδο της Κομοτηνής και βγήκαμε από Εγνατία. Για ακόμη καλύτερη μας τύχη βρήκαμε ένα συνεργείο πάνω στον δρόμο. Αφού κοίταξαν για λίγο το αυτοκίνητο, μας είπαν ότι δε γίνεται να το φτιάξουν και θα ‘πρεπε να το αφήσουμε εκεί. Σα τους παλαβούς καλούμε ταξί και ξεκινάμε για Αλεξανδρούπολη. Δυστυχώς όμως η τύχη μας σταματούσε εκεί… Μόλις πήραμε την στροφή για το λιμάνι, βλέπαμε την Νόνα Μαίρη να σαλπάρει από το λιμάνι… Πάει η Σαμοθράκη… Ήμασταν τόσο στεναχωρημένοι που για περίπου μισή ώρα δε μιλούσε κανείς.. Μέχρι που το πήραμε απόφαση και γυρίσαμε απογοητευμένοι σπίτια μας..

3-Σέρρες, εξεταστική Σεπτεμβρίου. Έδινα μάθημα στις 11 το πρωί. Τότε με φιλοξενούσε η ξαδέρφη μου μιας και το σπίτι το είχα ξενοικιάσει. Είχα πάει από το προηγούμενο βράδυ για να μη ξυπνάω από τα χαράματα και τρέχω Σέρρες. Πριν από μένα, γύρω στις 9 έδινε μάθημα η ξαδέρφη μου. Η οποία από συνήθεια, φεύγοντας, κλείδωσε την πόρτα! Ξυπνάω λοιπόν γύρω στις 10 και αφού ετοιμάζομαι πάω να φύγω. Αμ δε! Πανικοβλήθηκα! Την έπαιρνα ξανά και ξανά τηλέφωνο και δε το σήκωνε. Όταν με πήρε, από τα ουρλιαχτά μου δε καταλάβαινε τι έλεγα. Ήρθε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, εγώ έφυγα σα σφαίρα για το ΤΕΙ, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά… Μη ρωτάτε, εννοείται πως ο κομπλεξικός καθηγητής δε μ’ άφησε να γράψω! Το μάθημα το χρωστάω ακόμα. Τα μπινελίκια που άκουσε η ξαδέρφη όμως ήταν άλλο πράμα!!

4-Είχε έρθει Παρασκευή και η kat μου είχε πάει Ξάνθη. Και μιας κι είχα καιρό να δω και τους δικούς μου, ξεκίνησα για το σπίτι χωρίς να τους πω τίποτα. Να τους κάνω έκπληξη! Το ήξεραν η Χαρά και ο savvoukos γιατί είχε πέσει πρόταση να πάμε όλοι μαζί αλλά δεν μπορούσαν να έρθουν μαζί μου (πάλι καλά!). Μιλάω με την μαμά μου και της λέω ότι θα πέσω για ύπνο και να μη με πάρει τηλέφωνο, στην kat το ίδιο και ξεκινάω το μεσημεράκι με το τρένο για να τους κάνω έκπληξη! Τι το θελα; Γύρω στα 15 λεπτά έξω από τις Σέρρες νοιώθουμε το τρένο αν τραντάζετε. Ηλίθιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, όπως ότι χτυπήσαμε καμιά πέτρα και δε τρέχει κάστανο, μέχρι που είδα τον στύλο της ΔΕΗ να πέφτει πάνω στο τρένο. Για την ακρίβεια, το τρένο έπεσε πάνω στον στύλο της ΔΕΗ. Ναι καλά καταλάβατε, το τρένο εκτροχιάστηκε κι εγώ όχι μόνο έκπληξη δεν έκανα, αλλά ανάγκασα savvouko και Χαρά να έρθουν να με μαζέψουν από τη μέση του πουθενά για να γυρίσω πάλι Σέρρες! Από τότε έκανα 3 μήνες να ανέβω ξανά σε τρένο και για εκπλήξεις ούτε που ήθελα να ακούσω!

Τόση γκαντεμιά χωράει σε έναν άνθρωπο; Καλά όχι γιατί μόνο μία από τις 4 είναι αληθινή! Προσκαλώ kat, LoRD_D2 και savvouko. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω τις ιστορίες σας! Πρωτόπλαστη σ’ ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Έχει πλάκα!

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008



«Θέλω να ζήσω» τους είπε…


Και αυτοί του έδωσαν ένα τόπο πεθαμένο

Γεμάτο θάνατο και απελπισία

Και του είπαν: «Ζήσε και γέννησε ζωή»


«Θέλω να ανασάνω» τους είπε…


Και αυτοί του χάρισαν έναν αέρα μουχλιασμένο

Υγρό και σάπιο με βρώμα από υπόνομο και χολή

Και του είπαν: « Ανέπνευσε και γέμισε οξυγόνο»


«Θέλω να πετάξω» τους είπε…


Και αυτοί του προσέφεραν έναν ουρανό μολύβι

Που κολλάει στα φτερά και χαμηλώνει μέρα με τη μέρα

Και του είπαν: «Πέτα και φτάσε στον ήλιο»


«Θέλω να δημιουργήσω» τους είπε…


Και αυτοί του έδωσαν σπασμένα σφυριά και παλιές ιδέες

Τα καρφιά είχαν σκουριάσει και είχαν σφηνωθεί στα αραχνιασμένα μυαλά

Και του είπαν: «Δημιούργησε και φτιάξε τον κόσμο»


«Θέλω να ταξιδέψω» τους είπε…


Και αυτοί του χάρισαν ένα τρένο που πήγαινε μόνο Ανατολικά

Χωρίς μηχανοδηγό, χωρίς φρένα και δίχως ράγες

Και του είπαν: « Ταξίδεψε και πες μας για τον κόσμο»


«Θέλω να βασιλέψω» τους είπε…


Και αυτοί του προσέφεραν ένα βασίλειο στον ασπρόμαυρο βάλτο

Με υπηκόους βατράχια, έντομα και φίδια και νερά δυσώδη

Και του είπαν: «Βασίλεψε και γίνε τρανός και μέγας»


«Θέλω να πεθάνω» τους είπε…


Και αυτοί του κατασκεύασαν το πιο ωραίο φέρετρο του κόσμου

Οργάνωσαν κηδεία λαμπερή με μαυροντυμένες μοιρολογίστρες

Προσκλητήρια θανάτου μοίρασαν λευκά με μεγάλα μαύρα γράμματα

Και του είπαν: «Πέθανε και πες μας πως είναι στην άλλη μεριά, γιατί αυτή είναι η αποστολή σου»



ΥΓ: Το παρόν το εμπνεύστηκα από τη φωτογραφία που βρίσκεται στην κορυφή του. Η φωτογραφία είναι γέννημα του φίλου Χρήστου Α. (στο υποσχέθηκα ότι θα έγραφα κατι φίλος). To soundtrack περιελάμβανε τα τραγούδια: Reign από UNKLE, GhostWriter απο RJd2 , Pulse απο Αrchive, Frenchy's από Holy Fuck, Ovary Stripe από Kasabian και One of these days από Pink Floyd.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Ροζ συννεφάκι..

..Κάποτε διαλύεται.. Όταν είσαι 10 "αγαπάς" τον παιδικό σου φίλο, πιάνεστε από το χέρι και υπόσχεστε να παντρευτείτε, κάπου ανάμεσα στο κρυφτό και το τζαμί.. Μετά στα 14, νιώθεις πως είναι να ερωτεύεσαι. Ένας ολοκαίνουριος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου κι εσύ δεν κρατιέσαι να τον ανακαλύψεις. Ονειρεύεσαι τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις και ψάχνεις χιλιάδες ρομαντικούς τρόπους για να αλλάξεις τον κόσμο! Κάπου στα 17 αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Σχεδιάζεις την φοιτητική σου ζωή και τη φαντάζει σα μια μεγάλου μήκους 7ήμερη. Συνεχίζεις την επανάσταση σου και δε θέλεις τη μαμά σου να σε ρωτάει "πως έγραψες" και "αν έφαγες". Στα 21 έχεις διαλέξει τους φίλους σου, έχεις γνωρίσει πολλές παρέες, έχεις πληγωθεί, έχεις αγαπήσει, έχεις νιώσει ευτυχισμένος.. Παλεύεις να πάρεις το πτυχίο σου και ξεκινάς δειλά να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στον πραγματικό κόσμο. Στα 23 έχεις ξεχάσει τον παιδικό σου φίλο που τόσο αγαπούσες, άφησες την επανάσταση σε κάποιον 15χρονο, σταμάτησες να προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο.. Όχι γιατί το επέλεξες, αλλά γιατί έτσι σου επέβαλλαν να κάνεις. Όλες οι θεωρίες για τη ζωή σου καταρρέουν και κάποιοι σου το επιβεβαιώνουν καθημερινά. Με κάθε τρόπο. Τι γίνεται όμως όταν εσύ δεν θέλεις να τους πιστέψεις; Όταν δε θέλεις καν να τους ακούσεις; Όταν τη στιγμή που σου λένε πως πρέπει να συμβιβαστείς, εσύ το μόνο που θέλεις είναι να κλείσεις τ’ αυτιά σου και να φωνάξεις δυνατά για να μην ακούς; Κάπου καταλαβαίνεις ότι δε μπορείς να τα έχεις όλα όπως τα θέλεις. Όπως τα έχεις φανταστεί. Συμφωνώ! Αλλά όχι και να ξεπουλάς τα πάντα για να μπορείς να έχεις μια μικρή θεσούλα στη δική τους ζωή! Και τι έγινε που εγώ κοιμάμαι ακόμη στο ροζ συννεφάκι μου; Ενοχλώ κανέναν;

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Μετά από πολύ καιρό...


Μετά από πολύ καιρό ένα πόστ. Αλλάξαμε στρατόπεδο, αλλάξαμε ρυθμούς, ειδικότητες...Χαμός στο ίσωμα, που λέει και η μάνα μου η ηρωίδα. Αλλά αυτό το κείμενο είναι για άλλα πράματα...

Πάντα ένιωθα ότι μου έλειπε κάτι ως άνθρωπος... Κάτι που θα ήθελα να το είχα, αλλά ποτέ δε θα το αποκτήσω. Όχι, μην πάει ο νους σας στο κακό, δεν είναι ούτε λεφτά, ούτε γυναίκες ούτε άλλα υλικά αγαθά. Είναι εκείνο το προτέρημα να μπορείς να διαβάζεις τους ανθρώπους από ένα βλέμμα, να καταλαβαίνεις τα πάντα από μία ματιά, μιά κουβέντα, ένα νεύμα (μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο). Να εισχωρείς τόσο βαθειά στην ψυχή τους, όσο χρειάζεται για να μάθεις το τι συμβαίνει χωρίς να απαιτείται το ελάχιστο...Προχτές μου συνέβη ξανά και ειλικρινά τρόμαξα. Τρόμαξα, γιατί δεν μπορώ να το πράξω εγώ...Γιατί δεν τολμώ ή δεν προσπαθώ να το ασκήσω! Νιώθω το είναι μου να γυμνώνεται και εγώ να είμαι τόσο μικρός και ανήμπορος, ώστε με δυσκολία να προσπαθώ να αρθρώσω κουβέντα.

Ζηλεύω λοιπόν....Ζηλεύω όταν κάποιος το κάνει σε εμένα ενώ εγώ πρέπει να "μελετήσω τις γραφές" να "διηλήσω τον κώνωπα" για να να βγάλω ένα γαμημένο συμπέρασμα, που στην τελική είναι και λάθος! Ζηλεύω όταν κάποιος με γνωρίζει καλύτερα από εμένα, χωρίς να έχει γνωρίσει πρακτικά εμένα (Ζηλεύω με την έννοια του θαυμάζω και όχι του φθονώ). Πότε θα μάθω να βλέπω με την ψυχή και όχι με τα ωραία "πράσινα" μου μάτια; Και ως πότε θα αφήνω την πόρτα του μυαλού μου ανοικτή; Άντε πέράστε να δούμε τι θα καταλάβετε!

PS: Nέο άλμπουμ από τους M. Lanegan και I. Campbell-Sunday at Devil Dirt...Για κάτι τέτοια ζεστά βράδια!

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Πορεία

Σηκώνω τον καθρέπτη μου...
Λίγο παραπάνω...
Αντί για δρόμο να βλέπω ουρανό,
Να ανασαίνω τα σύννεφα
Καθώς γεμίζουν με όνειρα
την ντροπή του να είσαι άνθρωπος
Το μεγαλείο της καταστροφής σου
Και τον πόνο της αναγέννησης
Την ελπίδα του ήλιου που ξεπροβάλλει
Από την γκρίζα θάλασσα
Κάθε λιγότερη αυγή
Που πάει το ρολόι προς το θάνατο
Ρίχνοντας το σκιάχτρο ολοένα πιότερο
στο χέρσο χωράφι που δεν τρέφει τον εαυτό του
και όμως, σε χωρίζει απο την ελευθερία και αγγίζει
τον ουρανό προκαλώντας σε να βγάλεις τη στολή
του παλιάτσου που συντοφευεί τις μονοφθαλμες ηδονές
ενός αγώνα που χάθηκε πριν αρχίσει...
Κάποτε ήσουν αισιόδοξος, πως σε άλλαξε έτσι μία νύχτα(;)

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Πτυχίο; Τί είναι αυτο;;

Ανοίγω λοιπόν μια ωραία πρωία τον υπολογιστάκο και μπαίνω στο ίντερνετ. «Για να δούμε», σκέφτομαι, «βγήκε το μάθημα που περιμένω;» Μπαίνω στο site του τρελού ΤΕΙ μας, βάζω κωδικούς και κάνω είσοδο στην ηλεκτρονική γραμματεία ( γιατί η ηλεκτρονική γραμματεία μας μάρανε τρομάρα μας!). Πατάω πάνω στο μάθημα και τι εμφανίζεται; 4,6… Και το ξανακοιτάω. 4,6… Και πάλι το κοιτάω μπας και αλλάξει. Αλλά εκείνο τίποτα. Παραμένει 4,6… Και αρχίζω να παίρνω ανάποδες. Και τα νεύρα γίνονται κρόσσια. Και φυσικά ξεσπάω στην Ηλιάνα και την Κατερίνα.. Λες κι αυτές μου φταίγανε που κόπηκα για ακόμη μία φορά σε ένα μάθημα που το δίνω ξανά και ξανά και ξανά από το 3ο εξάμηνο. (σημείωση: έχω φτάσει αισίως το 10ο εξάμηνο και ακόμη χρωστάω 2 μαθήματα του ίδιου καθηγητή από το 3ο εξάμηνο) Και μπορεί κάποιος να μου πει, (ακόμη μια σημείωση: τα μαθήματα αυτού του καθηγητή, τα χρωστάνε μαζί με μένα πάνω από 700 άτομα από διάφορα εξάμηνα) ποιος είναι αυτός ο μαλάκας και ο κάθε μαλάκας που εμποδίζει το μέλλον του κάθε νέου για ένα κωλόχαρτο; Και ρε πούστη, ένας γαμημένος βοηθός λογιστή θα βγω από το γαμώ-ΤΕΙ σας, ούτε γιατρός να σφάξω κανέναν, ούτε μηχανικός να πέσει κανένα ταβάνι στα κεφάλια σας. Όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι, μη ξεχνιόμαστε! Ρε μαλάκα, τα δικά σου παιδιά θα ήθελες να στα ταλαιπωρεί ένα αρχίδι για ένα γαμημένο πτυχίο; Λες και έχουμε και άπειρες επιλογές στην αγορά εργασίας. Ναααα μάτσο περιμένουν οι δουλειές! Έλεος! ΜΑΛΑΚΑ! Για ένα πτυχίο κι έναν αρχικαριόλη, κατάντησα να μιλάω σα νταλικέρης.. Συγνώμη για το λεξιλόγιο. Ήθελα κάπως να εκτονωθώ. Όχι ότι το 4,6 θα αλλάξει.. Αλλά έτσι.. Για το γαμώτο..

Κυριακή 16 Μαρτίου 2008

Γαμοθράκη



Είπα να ποσταρω έτσι για πλάκα, μιας και είμαι ο μόνος που ποστάρω σε αυτό το μπλόγκ...(δεν σας χάλασε όμως, γιατί είμαι ο καλυτερότερος από όλους)....Τα νέα μας λοιπόν:

1. Ήρθαν οι νέοι και επιτέλους χαλαρώσαμε
2. Ξαναέγινα οδηγός και οδηγάω μια τρελή καμιονέτα
3. Επιτέλους ξαναήρθε το Ινετ

Επί του παρόντος ακούω το τελευταίο σιντι του Σεμπάστιαν Μπαχ, που είναι τρελή βρωμοροκιά-Αμερικανια, από αυτό που μας έλειπε τόσο καιρό ντε....Κάνει και ο νεκρός ο Αξελ, ναι ο γιου κουντ μπι μαιν κάτι 2ρα και 1α φωνητικα και ακούγεταιιιιι τοοοοσο ωραία το γαμημένο ...... Μπακ του δε γκουντ ντειζ......

Κυριακή σήμερα και θα ψήσουμε στο ΝΑΣΣΘ και θα περάσουμε πολύ καλά....γουστάρω θητεία με τα 1000 (Στρατόκαυλος;). Άντε και την Τρίτη άδεια, να την κοπανήσουμε απο το μπουρδ....λο. Τόσο καλα......

Υ.Γ: ΓαμοΘράκη έπρεπε να το λένε το νησι....ΛοΛ....
Υ.Γ2: Να πήξετε νέοι

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Ματαιοδοξία


Ματαιοδοξία

Ένας καθρέπτης που αστράφτει,

Αντανακλά την γύμνια της ψυχής σου,

Της νιότης σου κομμάτια αρπάζοντας

Θεμέλια στοιβάζει στον πύργο της ηδονής ενός αποκλεισμένου.


Χωρίς ντρόπή του δίνεσαι απλόχερα

Ρίχνοντας μαζί την πανοπλία σου και τη ασπίδα

Μεθυσμένη εισέρχεσαι σε ένα πόλεμο σκληρό

Μαχόμενη το τέρας το ξύλινο που αλλαλάζει.


Όλο ρωτάς με στόμφο το γυαλί «Η ομορφότερη ποιά να’ ναι;»

Σάμπως και δεν ξέρεις την απάντηση απ’ τα πρώτα

Όλο εκφράσεις και κορμοστασιά αλλάζοντας

Σε μία απέλπιδα προσπάθεια την μοναξιά σου να του κρύψεις.


Αγγίζοντας και πλάθοντας από ασπρόμαυρες εικόνες ήχους

Κολυμπάς στα κρύα μαρμάρινα πατώματα

Βουτώντας σε ένα θλιμμένο και λάγνο ωκεανό

Ενώ φοβάσαι μήπως τις αμαρτίες σου ξεπλύνει.


Και όσο τα αδηφάγα μάτια του κατόπτρου τρέφονται με δέρμα και σκιά

Ξεκινάς τον έρωτα τον μοναχικό με το ερμαφρόδιτο το κτήνος

Που μιά σε βιάζει δίχως κραυγή να μπορείς να αρθρώσεις

Μια το σοδομίζεις με τ’ αγγιγμά σου μόνο.


Σαν τυλιχτείς ένα γύρο γύρω του, μόνο τότε θα σιγάσει

Το κλάμα σου να ακουστεί θα αφήσει δυνατά

Μιας ηδονής ανάμνηση και μέλλουσας δημιουργίας

ο ήχος θα αναδυθεί μέσα απ’ τα αναφηλιτά σου.


Η ώρα θα σημάνει τότε, το είδωλο να απαντήσει

Να ορίσει των πάντων ομορφότερη ότι είσαι

Όχι όμως δίχως το κτήνος μέσα σου

Σπόρο και απόδειξη της έκθεσής σου στο φώς το στιγμιαίο.


Και συ με μιάς θα το κομματιάσεις

Με μια ματιά, δυό κεραυνούς μέσα από τις κόρες

Για να τραβήξεις απ’τα κομματιασμένα σπλάχνα του

Της απόγνωσής σου την αιτία.


Τι μένει μετά, εκτός από τον μοιραίο ύπνό;

Τίποτα, συ και το τέρας ανάμεσα στα στήθη και στα όνειρά σου

Παιδί πιά και όργανο πειθήνιο

Στη χαραυγή της νέας μέρας.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Τρεις φωτογραφίες του έρωτα....



Αρνήσαι να τον αφήσεις να φύγει
Λες και το λεωφορείο στον θάνατο θα τον πάρει
Αφήνεις το κλάμα να στάξει στην άσφαλτο
Απλώνοντας τα χέρια που όλο ξεμακραίνουν

Θυμάσαι πριν 2 μέρες που είχες κολλήσει
Όπως κατεβαίνατε τις σκάλες του Μετρό
Έρεε ο έρωτας στο κρύο μέταλλο
Φυτεύοντας λουλούδια στο πλατίσκαλο

Έτρεξες πίσω απο τις ρόδες του φευγιού
Μέχρι να χάσεις τη μυρωδιά του στο σκοτάδι
Την στιγμή άρπαξες και την έχωσες στο σακίδιο σου
Περιμένωντας το αύριο, του άυριο, ώ άυριο...

Και καθώς σε άφηναν οι δυνάμεις σου στη μέση
Έπεσες να ξαποστάσεις σε εκείνο του πόθου το κρεβάτι
Που με στοργή περίσσεια είχε σαν σήμερα στεγάσει
Τη φωτογραφία του έρωτα σε ασπρόμαυρο φόντο

Το περίμενα ότι θα σε ξαναβρώ, έστω με άλλη μορφή
Με άλλο σχήμα και βλέμμα που κοιτάζει σταθερά
Στοβαγόνι της απόγνωσης με τα τοπία να τρέχουν
Πάνω από την κόχη του βιβλίου που κρατάς

Έυχομαι να δένουν τα λόγια του βιβλίου με τα τοπία που τρέχουν
Και ότι για εκείνο δάκρυσες, στον επόμενο σταθμό να περιμένει
Κρατώντας όλη τη αγωνία και το δάκρυ σου
Με στοργή να στα ξανακλείσει στου στήθους σου το κέντρο.

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Βλέπε με το μυαλό


Καθόμουν μόνος στη σκοπιά, διαβάζοντας το "Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του", του Max Stirner. Σηκώνοντας το βλέμμα μου, παρατήρησα το μπουκαλάκι με το νερό που είχα μαζί μου. Λίγο πιό κάτω από το λαιμό του μπορούσα να διακρίνω τα εξής τυπωμένα: "Δεκ 2008". Αυτόματα η ματιά μου έδωσε στον εγκέφαλό μου εντολή και σκέφτηκα "Οκ, δεν έχει λήξει ακόμα". Στη συνέχεια όμως, όταν συγκρότησα τη δευτερεύουσα σκέψη μου, χαμογέλασα γιατί απλά το νεράκι το είχα γεμίσει από τη βρύση πριν 2 ώρες.

Το γεγονός αυτό ξεκίνησε μία αλληλουχία από σκέψεις και υποθέσεις.Φυσικά δεν είναι ότι ανακάλυψα την Αμερική, αλλά συνήθως στα απλά και τα τετριμένα εγκλωβίζεται ο νούς. Να λοιπόν τι σκέφτηκα: Είσαι ουδέτερος παρατηρητής. Κοιτάς το κλείστό μπουκαλάκι νερό. Βλέπεις την ημερομηνία. Και αμέσως σου απευθύνεται η ερώτηση: Θα το έπινες και γιατί.

Εν πρώτοις, θα έλεγες ναι. Όμως θα παρατηρούσες αν το καπάκι έχει ξανανοιχτεί? Θσ σκεφτόσουν αν το μπουκάλι έχει ξαναγεμίσει? Είναι δυνατόν κάποιος να έχει τυπώσει άλλη ημερομηνία? Έχει ρίξει κανείς κάτι στο νερό? Έχει πιεί κανείς από το μπουκάλι πριν από εσένα, και αν ναι ποιος ήταν? Το περιεχόμενό του είναι πράγματι νερό? Έχει παραμείνει το μπουκάλι εκτεθιμένο στο φώς και στη ζέστη ώστε να αλλιωθεί το περιεχόμενο?

Γνωρίζω ότι είναι παρατραβηγμένο να κάνει κανείς τέτοιες σκέψεις για κάτι τόσο απλό. Και φυσικά θα υπάρχουν πληροφορίες για το που είναι το μπουκάλι (το περιβάλλον δλδ-Αν ήταν στα ράφια ενός Σ/Μ πιθανότατα δεν θα κάναμε αυτές τις σκέψεις, ενώ αν ήταν σε μία χωματερή μάλλον θα το ελέγχαμε). Παρόλα αυτά, ένα τέτοιο απλοποιημένο παράδειγμα δείχνει σε εμένα, και υποθέτω και σε εσάς, ένα πράγμα: Ότι έχει γεμίσει ο κόσμος συμβάσεις και ταμπέλες που μας δίνουν ένα μικρό κομμάτι της πληροφορίας, αλλά μας αποκρύπτουν ένα άλλο μεγαλύτερο. Στο μεγαλύτερο αυτό κομμάτι κρύβονται στοιχεία, άλλωτε πολύ σημαντικά και άλλωτε όχι τόσο. Όμως το μυαλό αισθάνεται ασφαλές και ικανοποιημένο, τόσο ώστε να επαναπαυτεί με τα τα δεδόμενα και να μην σκεφτεί πιό μακρυά.

Φυσικά αγαπητοί μου, η ποιότητα της πληροφορίας που μας κρύβεται στην καθημερινότητα είναι το σημαντικό κομμάτι της γνώσης. Είναι κατά κύριο λόγο αυτό που μας ενδιαφέρει άμεσα. Και όσο δεν το ψάχνουμε, βυθιζόμαστε στο σκοτάδι και την άγνοιά μας. Δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δεί την πλήρη εικόνα. Ετσι, όταν φτάσουμε σε ένα σημείο όπου θα έχουμε εξαπατηθεί, θα κοιτάξουμε πίσω στον όγκο των πληροφοριών οπου δεν είχαμε αναζητήσει και θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο από απόγνωση, ενώ κάποιος θα καγχάζει ικανοποιημένος.

Για αυτό σας ξορκίζω, κοιτάτε με το μυαλό και όχι με τα μάτια. Κρατήστε το ενεργό και σε εγρήγορση, ψάχνοντας λιγάκι πιό βαθία την επόμενη φορά ανάλογα πάντα με τα συμφέροντά σας και την χρονική σας πολυτέλεια (άλλος μύθος που θα αναφερθώ στο μέλλον). Είναι τουλάχιστον άνοστο να τρως την καρπουζόφλουδα, ενώ μέσα υπάρχει τόσο γλυκία και κατακόκκινη σαρκα.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008

Μνημες και θύμισες

Ένα από τα δυνατά μου σημεία πάντα ήταν η μνήμη μου. Μιλάμε για μνήμη ελέφαντα, θυμόμουν τα πάντα και για τα πάντα. Εντάξει, δεν είχα και φωτογραφική μνήμη, αλλά απόστήθιζα πολύ εύκολα, κρατούσα πολλές πληροφορίες στο μυαλό μου, ακόμα και για τα πιό μικρά και κατά κοινή ομολογία "αχρηστα" πράματα. Το μυαλό κάλπαζε με τα χίλια....

Τελευταία, άρχισα να χάνομαι. Δυσκολεύομαι να συγκρατήσω απλά πράματα που πριν μερικό καιρό τα θεωρούσα δεδομένα: Ονόματα απο τοποθεσίες, συγκροτήματα, γενέθλια, γιορτές κλπ. Νιώθω σαν να είμαι σε μία κατάσταση διαρκούς αφηρημάδας. Σαν η πληροφορία να είναι δεμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μου, και το χέρι της αποκομιδής της να μην την φτάνει ποτέ- ή να μου έρχεται σε άκυρη στιγμή, τότε που έχω εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να θυμηθω-.

Γιατρέ μου, εσύ που ξέρεις τόσα πολλά, για πες μου, τι έχω? Είναι η βαρύτητα πολλών πραγμάτων μαζί μου με βαραίνουν, μπλέκονται και κάθονται το ένα πάνω από το άλλο, αδυνατώντας να αναδυθούν? Μήπως άρχισα να μεγαλώνω και να αρχίζουν τα πρώτα σημάδια εκφυλλισμού του εγκεφάλου? Τα κινητά και όλη αυτή η ακτινοβολία η οποία δέχομαι καθημερινα, υπάρχει περίπτωση να μου νεκρώνουν ένα προς ένα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα αργά και βασανιστικά? Η' μήπως το Κατερινάκι μου έχει πάρει το μυαλό (μη φας εσύ θα έχουμε γλαρόσουπα το βράδυ)

Από τα πιό αστεία πράγματα πάντως που συμβάινουν στην κατάστασή μου, είναι ότι για πάρω 3 πράματα από το φοριαμό μου στο στρατόπεδο, κάνω 8 διαδρομες, κλειδώνοντας και ξεκλειδώνοντας κάθε φορα....Ημαρτον....

ΥΓ. Ξεκολλάτε γιατί χανόμαστε......

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

Π.


Και κάπως έτσι νιώθεις να αλλάζουν όλα! Έτσι απλά! Αρκεί μονάχα ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο και τίποτε παραπάνω.. Σα να πήρε στο χέρι του ένα σφουγγάρι κι έσβησε από πάνω σου τη κακή διάθεση, τα νεύρα, τη γκρίνια (καλά μεταξύ μας τώρα, η γκρίνια δε θα φύγει ποτέ, αλλά λέμε τώρα!) και άρχισε να γράφει πάνω σου καινούρια πράγματα. Δικά του πράγματα. Πράγματα που δε τα είχες ξαναδεί ούτε είχες ξανακούσει. Πράγματα που, ευτυχώς, δε σου θυμίζουν τίποτα! Σε πιάνει απ’ το χέρι και σε τραβάει σε μια διαδρομή που ποτέ δε φανταζόσουν πως θα ακολουθούσες, γιατί το κεφάλι σου δε χωρούσε τέτοιου είδους αναζητήσεις. Τις θεωρούσες ανούσιες. Νόμιζες πως δε σου χρειάζονται. Ότι ήσουν βολεμένος μια χαρά.. Και τώρα.. γεννιούνται καινούρια πράγματα που δε κρατιέσαι να τ’ ανακαλύψεις! Εσύ, που η σταθερότητα είναι συνώνυμο σου και το ρίσκο, άγνωστο στο λεξιλόγιο σου! Πράγματα τόσο διαφορετικά, που ενώ θα ‘πρεπε να σε τρομάζουν, τα αισθάνεσαι πιο οικεία κι από τις καθημερινές σου συνήθειες! Μα το κυριότερο είναι ότι μαζί του, αισθάνεσαι καλά… Σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι με τον δικό του, μοναδικό τρόπο..