Δευτέρα Παρουσίαση

Στις οχθες του αχερωντα,

Εκει θα σε περιμένω

Σπρωξε τη βάρκα στο μολυσμένα από τα πτώματα νερά του

Σπρώξε τη βάρκα στα αγιασμένα από τις ψυχές νερά του

Ακολούθα το ρευμα και μπες όλο ζωή στον κάτω κόσμο

Μην ξεχάσεις μόνο να βάλεις και τον ήλιο στην πλώρη σου

Γιατί σαν φτάσεις εκεί, θα χρειαστείς το φώς του

Θα χρειαστείς το φως για να ανοίξεις τα μάτια από τις ψυχές

Τόσων νεκρών που για χιλιάδες χρόνια γίνονται στολίδια στις μάυρες όχθες

Στις όχθες αυτές σταμάτα και γέμιζε τη βάρκα σου με τα φαντάσματα

Μάζεψε κάθε τυραννισμένο πλάσμα από το σάπιο τούτο τόπο

Μάζεψε τα και με τη βία, γιατί να ξέρεις στα μάτια του παράδεισος φαίνεται ο βόθρος

Γέμισε τη βάρκα σου και ας μοιάζει να μην έχει χώρο

Οι ψυχές συμπιέζονται με χάρη θα το δείς

Αμα τους δώσεις για τον πάνω κόσμο λόγο

Ισως ώρες, μερές, χρόνια, χιλιετίες χρειαστείς για να γεμίσεις το σκαρί αυτό

Μα όταν θα το πράξεις, πάρε με και μένανε και βάλε με στην πρύμνη,

Να κοιτάω πίσω μην τυχών και έρθει αυτός που οι άλλοι ονομάζουν Χάροντα

(Εγώ τον λέω κάπως αλλιώς που δεν μπορώ να πω μπροστά σας)

Ξεκίνα το ποτάμι ανάποδα

Το κύμα θα έχεις κόντρα και όλους τους αέρηδες εχθρούς για το σκοπό σου

Με πίστη και υπομονή ξεκίνα το αργό μα χαρούμενο ταξίδι

Κωπηλάτες θα είναι οι ψυχές και δείκτης σου ο ήλιος

Και σαν ο ανήφορος δείχνει να τελειώσει,

Στο αντάμωμα του Αχέρωντα με το Μεγάλο πέλαγο,

Θα αρχίσει η Δευτέρα Παρουσίαση.

ΥΓ: Η φωτό του Χρήστου Α. Μοντέλο η Μ. Μουσική, God is an astronaut-Forever Lost, μέσα από το All is violent, all is bright (2005)

Καν..

Και κάπως έτσι τελείωσε το καλοκαίρι.. Με τη γεύση των χειλιών σου στο στόμα μου και τη μυρωδιά σου στο μαξιλάρι μου.. Όταν σε είδα να φτάνεις, χύμα, με σαγιονάρες και κόκκινος σαν τον αστακό δε μπορούσε να περάσει απ’ το μυαλό που θα καταλήγαμε.. Ή καλύτερα, από που θα ξεκινούσαμε. Μπήκες με το έτσι θέλω στη ζωή μου, πήρες τα πινέλα σου (για να μη πω τα κουπιά σου!) και της έδωσες κι άλλα χρώματα! Τη γέμισες με τα γέλια σου, την ηρέμησες με τα χάδια σου.. Τη φρόντισες.. Και να ‘ξερες πόσο της άρεσε αυτό! Δε φοβήθηκες να μου δείξεις τι νιώθεις, δε κώλωσες! Αντί να αμπαρωθείς, εσύ έκανες ακριβώς το αντίθετο! Δε δίστασες και δε δείλιασες. Και μ’ έκανες κι εμένα να μη φοβάμαι. Να μη σκέφτομαι. Να είμαι ο εαυτός μου.. Κι είχα ανάγκη να είμαι εγώ! Για πρώτη φορά να είμαι εγώ! Το εγώ που έγινε εμείς.. Εμείς.. Και τα 121 τα έχω γραμμένα στα παλιά μου τα παπούτσια! Τίποτα δεν είναι! Θα είναι απλά, 121 λόγοι παραπάνω για να έρχομαι κοντά σου.. Κοντά σου.. Έτσι όπως με κρατούσες όλες αυτές τις μέρες.. Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουνε ‘ρθει.. Και θα ‘ρθουν.. Το νιώθω..