Άγιος Λαυρέντιος - Η επιστροφή!

Μία τρελή από Ορεστιάδα, 2 τρελές από Ξάνθη, μία τρελή από Θεσσαλονίκη και μία τρελή από Τρίκαλα που μπορούν να συναντηθούν;;;; Μα στον Άγιο Λαυρέντιο φυσικά! Το “come back” έγινε το ΠΣΚ που μας πέρασε. «Δύο μέρες ακόμα στον Παράδεισο» λέγαμε χαζογελώντας και δε θα μπορούσαμε να πέσουμε περισσότερο μέσα! Και δεν ήταν και πάρα πολύ δύσκολο τελικά να το κανονίσουμε. Έφτασε μόνο να προτείνει η Νατάσσα μία ημερομηνία και να συμφωνήσουμε όλοι! Ή σχεδόν όλοι.. (για ‘σας χτυπάει η καμπάνα Νίκο και Σπύρο – Γιάννη!!)
Το χωριό ήταν ακριβώς έτσι όπως το θυμόμασταν: ομορφιά που σου κόβει την ανάσα και αυτή τη φορά ντύθηκε και στ’ άσπρα! Και φυσικά μόνο εμείς θα μπορούσαμε να το οργώσουμε όλο μέσα στο χιόνι! Μουσικές και εικόνες που σου θυμίζουν ότι την ποιότητα, δε χρειάζεται να τη ψάχνεις στα μεγάλα και φανταχτερά, αλλά στα μικρά και τα απλά.. Η διασκέδαση τόσο αυθεντική, τόσο έντονη, που σ’ έκανε να αναρωτιέσαι αν έχεις διασκεδάσει ποτέ με αυτόν τον τρόπο. Γεύσεις με ουσία όπου κι αν πηγαίναμε. Ακόμα κι ο καφές, είναι πιο νόστιμος εκεί πάνω ρε παιδιά!
Και φυσικά, δε μπορώ να μην αναφέρω για ακόμα μία φορά την ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Το πόσο «σπίτι» μας το νοιώθουμε όλοι αυτό το χωριό. Και τους ανθρώπους του οικογένεια μας.. Μπορεί να ακούγονται λίγο τραβηγμένα αυτά που γράφω, αλλά σας το ορκίζομαι, μόνο μια δοκιμή θα σας πείσει! Το χωριό άνοιξε την αγκαλιά του και μας έβαλε μέσα: μας τάισε, μας πότισε (και δε συμφέρουμε και στο ποτό τη τρέλα μας!), μας κοίμισε, μας κουβάλησε για ακόμα μία φορά στην «καρότσα» του και μας θύμισε πως έχουμε ανθρώπους εκεί που, ακόμα κι αν περάσει καιρός, αυτοί θα μας περιμένουν σαν να μας είχαν δει μόλις χθες..
Το ευχαριστώ είναι λίγο.. πολύ λίγο.. Γιατί όταν κάποιος σου προσφέρει ποιότητα ζωής, δεν υπάρχουν λόγια να τον ευχαριστήσεις!
Να ‘στε πάντα γεροί και δυνατοί για να μας αντέχετε! Αναμένουμε τον Μάρτη για να ξαναβρεθούμε! 3μηνη αντιβίωση, έτσι δεν είπε ο γιατρός ρε κορίτσια;
Εις το επανιδείν! Και είναι δέσμευση απ’ όλους μας!

Άγιος Λαυρέντιος

Με τη μούρλα που κουβαλάμε η Kat κι εγώ, ξεκινήσαμε μία Τετάρτη πρωί και πήραμε τα βουνά και τα λαγκάδια. Εθελοντισμός στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου. Μαζί με άλλα 6 άτομα, θα καθαρίζαμε ένα καλντερίμι – μέχρι την Πέμπτη, δε ξέραμε καν πως μοιάζει αυτό το καλντερίμι!! - και θα μέναμε όλοι μαζί, 8 άγνωστοι, σε ένα σπίτι. Αρκετά διστακτικά ξεκινήσαμε, όχι πως δε θέλαμε να πάμε, απλά δε ξέραμε τι θα αντιμετωπίζαμε. Κι άντε, εγώ είμαι λιγάκι μαθημένη σε αυτά, η Kat μου άραγε, πως θα το έπαιρνε;;
Κανενός το μυαλό δε μπορούσε να χωρέσει τι θα γινόταν μετά την 4η μέρα που όχι απλά γνωριστήκαμε, αλλά παραγνωριστήκαμε όπως πολύ σωστά είπε η Νατάσσα!!.. Γίναμε μία οικογένεια, μία παρέα τόσο δεμένη που κανείς από εμάς δε μπορούσε να το φανταστεί! 8 διαφορετικοί άνθρωποι, μέσα σε ένα χωριό παραμύθι, ΖΗΣΑΜΕ! Η δουλειά, οι βόλτες, το φαί, το τσίπουρο, οι εικόνες, οι μουσικές, τα άλογα, η φύση, οι μυρωδιές, η φιλοξενία, οι άνθρωποι, όλα σε εκείνο τον τόπο μας έκαναν κι εμάς λίγο καλύτερο από αυτό που ήμασταν.
Μάθαμε από Γάλλους καθηγητές, ελληνικές μουσικές.
Μάθαμε από ανθρώπους της μεγαλούπολης, να ξεχωρίζουμε τον Τοξότη στον έναστρο ουρανό.
Μάθαμε τι πάει να πει αυθεντικότητα, μέσα σε ένα κόσμο ψεύτικο.
Μάθαμε πως ακόμα υπάρχει φιλοξενία και φιλότιμο.
Μάθαμε πως είναι να σου ανοίγει το σπίτι του ένας άγνωστος.
Μάθαμε πως είναι να περπατάς στο δρόμο και να σου λένε όλοι «καλημέρα!».
Μάθαμε πως είναι η ζωή χωρίς βενζινοκίνητο όχημα!! Και είναι τόσο ωραία!!
Μάθαμε όλα τα τσίπουρα του Πηλίου! (Αυτό κι αν ήταν γνώση!!!)
Μάθαμε πως παίζουν τα παιδιά στις πλατείες.
Μάθαμε πως είναι να ξυπνάς και να βλέπεις αντίκρυ σου χαμόγελα..
Μάθαμε πως είναι να χάνεσαι στο πράσινο και την ομορφιά ενός χωριού που δε περιγράφεται με λέξεις..
Μάθαμε πολλά..
Για όλα αυτά.. ευχαριστούμε..

Δημήτρη, Έλενα, Κατερίνα, Κωνσταντίνα, Λαυρέντη, Μυρσίνη, Ναταλία, Νατάσσα, Νίκο, Παντελή, Σπύρο, Χορτο – φάγοι και μη να ‘στε πάντα καλά! Καλή αντάμωση!!

Κειμήλια..!!

Σήμερα το πρωί κι ενώ ήμουν βουτηγμένη στα νούμερα, χτυπάει το τηλέφωνο μου! Μια φωνή που κάτι μου θύμιζε αλλά δε μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι.. Σα να άνοιγα ένα συρτάρι, χρόνια κλειστό και από μέσα του να ξεπηδούσανε ήχοι και εικόνες από το παρελθόν.. Και με το άκουσμα του ονόματος της, τρελάθηκα από τη χαρά μου! Ήταν η Ν. Είχα να την δω πάνω από 8 χρόνια.. σίγουρα.. μπορεί και παραπάνω ούτε κι εγώ καλά καλά θυμάμαι! Παντρεύεται μου λέει! Και πριν καλά καταλάβω, βρέθηκε στο γραφείο, να στέκεται απέναντι μου με το ίδιο χαμόγελο που την είχα χαιρετήσει πριν χρόνια στον μακρύ χωματόδρομο κάτω στη θάλασσα.. Στο μαγικό μας εκείνο κουτί, που όλους μας χωρούσε και όλους μας προστάτευε.. Ένα κουτί με χρυσαφένια άμμο, μπλε θάλασσα κι εμάς να τρέχουμε ανάμεσα σε αγκάθια και καλαμιές με γυμνά πόδια.. Εκεί που το κρυφτό το βράδυ εξελισσόταν σε μεγάλο κυνήγι περιπέτειας, απίστευτων σεναρίων και γέλιων μέχρι δακρύων.. Εκεί που το κολύμπι μέχρι μία σχεδία 2x2, ήταν ολυμπιακό πρωτάθλημα! Εκεί που το μπιλιάρδο και το ποδοσφαιράκι σε ένα "κλαμπ", θύμιζαν αλήτικο στέκι σε αμερικάνικη ταινία. Εκεί που όλοι βγάζαμε τις ψυχές μας και τις ακουμπούσαμε χωρίς δισταγμό ο ένας στον άλλο.. Εκεί που δώσαμε τα πρώτα μας φιλιά, στις κούνιες κάτω από τον καθαρό ουρανό.. Εκεί που πάντα θα γυρνάμε ακόμη κι αν μας πιάνουν τα κλάματα.. Όπως σήμερα, που πέρασαν όλες αυτές οι σκηνές μπροστά από τα βουρκωμένα μάτια της Ν. Όλα αυτά θα είναι πάντα βαθειά χαραγμένα στις μνήμες όλων μας.. Και ακόμη κι αν κάποιος θέλει να τις διαγράψει – που δε νομίζω πως κάποιος από εμάς θέλει – δε πιστεύω πως θα τα καταφέρει ποτέ.. Παιδικά και εφηβικά χρόνια σε εκείνη τη θάλασσα είναι ένα κοινό μεγάλο κομμάτι στις ζωές και των 11.. Αυτό το κομμάτι λοιπόν, έκανε την Ν. μετά από τόσα χρόνια, να με καλέσει στον γάμο της! Σε έναν γάμο με καλεσμένους εμάς κι ακόμη λίγα άτομα.. Με το τραπέζι να γίνεται στην αυλή του σπιτιού της.. Αυτή η αυλή θα χωρέσει όλη τη θάλασσα!! Και όλα τα χρόνια που ο ένας στεκόταν άφοβα δίπλα στον άλλο.. Και τα χρόνια που, ακόμη κι αν είμαστε μακριά. Θα συνεχίσει ο ένας να στέκεται δίπλα στον άλλο.. Άλλωστε ήταν και το πρώτο τραγούδι που ακουγόταν από το σκονισμένο βινύλιο όταν φτάναμε στο "κλαμπ".. stand by me..
N. να είσαι πάντα ευτυχισμένη! Με το ίδιο χαμόγελο που σήμερα μου θύμισες!
Κι όσο για τους υπόλοιπους.. stand by me..

Από το κείμενο μπορεί να μη βγάλετε άκρη. Τα έγραφα έτσι όπως ακριβώς μου ερχόταν στο μυαλό. Είναι τόση η χαρά και τόσα τα συναισθήματα που με κατέκλεισαν σήμερα, που δε μπορώ να σκεφτώ και πολύ καθαρά. Ίσως το παραπάνω να είναι μία ωδή στο παρελθόν.. το καλύτερο.. το δικό μου..

Ψηλά..!

"Ακόμη κι αν τα πράγματα δεν έρχονται έτσι ακριβώς όπως τα θέλεις, σημασία έχει να σηκώνεις ψηλά το κεφάλι και να προχωράς..!"
Αυτή είναι μία φράση που κοντά ένα χρόνο με συντροφεύει. Να προχωράς μπροστά. Μόνο μπροστά! Γιατί όσο κι αν το θέλεις, ο χρόνος ποτέ δε γυρίζει πίσω..
Ένοιωσα πολλές φορές την απόρριψη. Ακόμη κι αν δε μου φαίνεται, την έχω ζήσει μέχρι το κόκαλο. Πονάει ξέρεις η απόρριψη. Από μικρή θυμάμαι δεν ήμουν τίποτε το ιδιαίτερο. Μέτρια μαθήτρια, ήσυχο παιδί, όχι ιδιαίτερα αστεία, συγκαταβατική και λίγο εγωίστρια. Ποτέ δε με διάλεγαν για τίποτα. Πότε δεν ήμουν η αγαπημένη κανενός δασκάλου. Δεν ήμουν καλή σε κανένα άθλημα και, πέρα από ένα κυνήγι χαμένου θησαυρού, δεν είχα κερδίσει κανένα βραβείο. Αλλά είχα συμβιβαστεί με όλα αυτά. Ποτέ δε μου έδωσε κανένας την εντύπωση ότι ήμουν καλή με κάτι. Δεν έτρεφα ποτέ ψεύτικες ελπίδες. Και προχωρούσα. Με κάποια αναπόφευκτα σκαμπανεβάσματα κάποιες στιγμές, αλλά πάντα προχωρούσα. Και τη ζωή μου, μόνη μου την έφτιαξα. Δε τη χρωστάω σε κανέναν. Χρωστάω αρκετά πράγματα στους 2-3 ανθρώπους που μου στάθηκαν πραγματικά, αλλά το ότι έχω καταφέρει να είμαι δε το οφείλω πουθενά. Και δε θέλω κανείς να μου δίνει ελπίδες. Ούτε να μου λέει λόγια που να μου χαϊδεύουν τ' αυτιά. Τα σιχάθηκα αυτά. Δε τα θέλω. Θέλω μόνο αλήθειες. Αλήθειες για μένα, για σένα.. για τη ζωή, για το σήμερα.. Γιατί αύριο δεν υπάρχει. Μη μου μιλάς για το αύριο. Δε θέλω να ξέρω.. Ούτε εσύ ξέρεις.. Ψηλά το κεφάλι και προχωράω! Ούτως ή άλλος κανείς δε με διαλέγει για τίποτα.. μόνη μου επιλέγω.. Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου! Καιρός ήταν δε νομίζεις;

Για τις διαδυκτιακές φίλες μου,
Πρωτόπλαστη και meggie..

"Η σχέση που διευκολύνει την ωρίμανση πάντα προυποθέτει ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να γνωρίσεις πλήρως τον άλλον."

Αυτή λοιπόν η φράση του Irvin Yalom στο βιβλίο του 'Ο δήμιος του έρωτα' με έβαλε σε σκέψεις χθες το βράδυ.. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε με τους ανθρώπους είναι να τους κατηγοριοποιούμε και να τους διαμορφώνουμε στο μυαλό μας, όπως εμείς οι ίδιοι θέλουμε, πριν καλά καλά τους γνωρίσουμε. Μπαίνουμε σε ένα περίεργο τριπάκι να πλάθουμε τον άλλον όπως μας αρέσει με το 'καλημέρα σας'. Όπως πολύ ωραία είπε ο Προυστ: ''Περιτυλίγουμε το φυσιογνωμικό περίβλημα του πλάσματος που βλέπουμε με όλες τις ιδέες που έχουμε ήδη σχηματίσει για κείνο, και στην πλήρη εικόνα του που συνθέτουμε μέσα στο μυαλό μας, οι ιδέες αυτές έχουν σίγουρα την κυρίαρχη θέση.'' Έτσι, πριν ακόμη ανταλλάξουμε μια δεύτερη κουβέντα έχουμε φτιάξει μια εικόνα του άλλου στο μυαλό μας, γεγονός που μας εμποδίζει να τον γνωρίσουμε πραγματικά και πολλές φορές μας οδηγεί στο να ερωτευόμαστε το δημιούργημα μας και όχι αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Πέρα όμως από αυτό, ένας ακόμη λόγος που μας αποτρέπει από το να μάθουμε ουσιαστικά κάποιον είναι ότι σχεδόν πάντα οι άνθρωποι είναι επιλεκτικοί σ'αυτά που αποκαλύπτουν στους άλλους. Θα γυρνούσατε ποτέ αν απαριθμήσετε σε κάποιον που τον γνωρίζετε λίγες μόνο μέρες τα ελαττώματα σας; Θα λέγατε ποτέ πράγματα που κάνατε και ντρέπεστε γι΄αυτά; Πλασάρουμε λοιπόν στον άλλον την εικόνα που θέλουμε να δώσουμε για μας και όχι την αληθινή μας εικόνα. Αλλά τώρα που λέω αληθινή εικόνα..ποια είναι η αληθινή μας εικόνα; Και πόσο εύκολο είναι να την προσδιορίσουμε; Είμαστε, κατά τη γνώμη μου, τόσο πολυσύνθετα όντα που ποτέ δε μένουμε στάσιμοι ούτε στο χαρακτήρα μας ούτε στις απόψεις μας ούτε καν στα ιδανικά μας. Και δε φταίμε εμείς γι΄αυτό. Το περιβάλλον μας είναι αυτό που μας διαμορφώνει και οι αμέτρητες εμπειρίες μας αυτές που μας χαρίζουν την πολυπλοκότητά μας. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πέσετε από τα σύννεφα για τη συμπεριφορά κάποιου που νομίζατε ότι ξέρετε ξανασκεφτείτε το.. Τον ίδιο μας τον εαυτό δεν αναγνωρίζουμε πολλές φορές.. Θα ήμασταν τουλάχιστον επιπόλαιοι αν πιστεύαμε οτί γνωρίζουμε κάποιον άλλον..


Υ.Γ.: Αφιερωμένο στο Σοφάκι..