"Ακόμη κι αν τα πράγματα δεν έρχονται έτσι ακριβώς όπως τα θέλεις, σημασία έχει να σηκώνεις ψηλά το κεφάλι και να προχωράς..!"
Αυτή είναι μία φράση που κοντά ένα χρόνο με συντροφεύει. Να προχωράς μπροστά. Μόνο μπροστά! Γιατί όσο κι αν το θέλεις, ο χρόνος ποτέ δε γυρίζει πίσω..
Ένοιωσα πολλές φορές την απόρριψη. Ακόμη κι αν δε μου φαίνεται, την έχω ζήσει μέχρι το κόκαλο. Πονάει ξέρεις η απόρριψη. Από μικρή θυμάμαι δεν ήμουν τίποτε το ιδιαίτερο. Μέτρια μαθήτρια, ήσυχο παιδί, όχι ιδιαίτερα αστεία, συγκαταβατική και λίγο εγωίστρια. Ποτέ δε με διάλεγαν για τίποτα. Πότε δεν ήμουν η αγαπημένη κανενός δασκάλου. Δεν ήμουν καλή σε κανένα άθλημα και, πέρα από ένα κυνήγι χαμένου θησαυρού, δεν είχα κερδίσει κανένα βραβείο. Αλλά είχα συμβιβαστεί με όλα αυτά. Ποτέ δε μου έδωσε κανένας την εντύπωση ότι ήμουν καλή με κάτι. Δεν έτρεφα ποτέ ψεύτικες ελπίδες. Και προχωρούσα. Με κάποια αναπόφευκτα σκαμπανεβάσματα κάποιες στιγμές, αλλά πάντα προχωρούσα. Και τη ζωή μου, μόνη μου την έφτιαξα. Δε τη χρωστάω σε κανέναν. Χρωστάω αρκετά πράγματα στους 2-3 ανθρώπους που μου στάθηκαν πραγματικά, αλλά το ότι έχω καταφέρει να είμαι δε το οφείλω πουθενά. Και δε θέλω κανείς να μου δίνει ελπίδες. Ούτε να μου λέει λόγια που να μου χαϊδεύουν τ' αυτιά. Τα σιχάθηκα αυτά. Δε τα θέλω. Θέλω μόνο αλήθειες. Αλήθειες για μένα, για σένα.. για τη ζωή, για το σήμερα.. Γιατί αύριο δεν υπάρχει. Μη μου μιλάς για το αύριο. Δε θέλω να ξέρω.. Ούτε εσύ ξέρεις.. Ψηλά το κεφάλι και προχωράω! Ούτως ή άλλος κανείς δε με διαλέγει για τίποτα.. μόνη μου επιλέγω.. Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου! Καιρός ήταν δε νομίζεις;
Για τις διαδυκτιακές φίλες μου,
Πρωτόπλαστη και meggie..
