???

Δεν μιλάω, ακούω και επεξεργάζομαι...Ακούω και επεξεργάζομαι τις χιλιάδες φωνές που κάθε τόσο μου απευθύνονται. Μου απευθύνονται με ύφος και με στόμφο γίγαντα. Γίγαντα με πόδια πήλινα. Πήλινα σαν την κούπα που έπινα καφέ προχτές. Προχτές που συνειδητοποίησα ότι είμαι ασυνείδητος. Ασυνείδητος σαν τον οδηγό που παρατάει το θύμα του καταμεσής στην άσφαλτο και συνεχίζει το ταξίδι. Το ταξίδι που άρχισα φαίνεται να έχει χάσει το δρόμο του. Το δρόμο που φώτιζε στις αρχές, μα όσο η ζωή κυλούσε έχανε το φώς του. Το φως που με τόση απελπισία πασχίζω να κρατήσω ζωντανό. Ζωντανό σε μία πορεία που μας πάει με κουτσά βήματα προς την καταστροφή. Μια καταστροφή που την ξέρουμε και την βλέπουμε, αλλά γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη μεριά. Από την μεριά που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή όμως μέσα στην ανυπαρξία και ατολμία. Μια ατολμία που πάντα θα φαίνεται σε μερικούς ως το μεγαλύτερο ανδραγάθημα. Ανδραγάθημα καθημερινό, σαν το κουβάλημα των ψώνιων από το σούπερ μάρκετ στο σπίτι. Το σπίτι που καθημερινά ρουφάει λίγο παραπάνω από τα δευτερόλεπτα που κυλάνε. Κυλάνε σαν την πέτρα στον ανήφορο που κάποτε θα ξεμείνει από ενέργεια. Την ενέργεια που ποτέ δεν καταφέραμε να ανακτήσουμε απο το σύμπαν. Ένα σύμπαν που κυκλικά αναρροφάται μέσα στην μαυρη τρύπα της βαρύτητας του. Της βαρύτητας που έχουν τα λόγια που ακούω και επεξεργάζομαι, αλλά ποτέ δε θα τα καταλάβω και ούτε θα τα κατανοήσω......

ΥΓ. Thnx στην Κωνσταντίνα για το soundtrack, στους παππούδες για το γεύμα, στο Μουργέλα για το γέλιο, στην Ειρήνη για την φωτόγραφία.