Σημείωση

Και κάπως έτσι κατέληξα να μιλάω στον εαυτό μου.. Με τον savvouko φαντάρο και τον lord να κάνει διακοπές! Έτσι κι εγώ θα μπορέσω να κλαφτώ όσο θέλω χωρίς να με κοροϊδέψουν!!! Τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα! Κάτι ήθελα να πω τώρα εγώ γι’ αυτό ξεκίνησα να γράφω αλλά το ξέχασα.. Πω πω, κάτι πρέπει να κάνω με την επιλεκτική μου μνήμη! Τι ήταν; Α, ναι! Έβλεπα τις προάλλες τον Νικόλα να παίζει στο πάτωμα με κάτι μπάλες, παπάκια κι άλλα διάφορα καινούρια πράγματα που του είχαν πάρει.. Άφηνε το ένα κι έπιανε το άλλο. Κι έσκαγε στα γέλια όταν έκανες παιχνίδια με το δικό του παιχνίδι! Αλλά τα παλιά του παιχνίδια ούτε που τα κοίταζε. Κάπως έτσι νομίζω λειτουργούμε ακόμα. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Όταν έρχεται κάτι καινούριο στη ζωή μας, ενθουσιαζόμαστε κι ασχολούμαστε περισσότερο μαζί του απ’ ότι με ότι υπήρχε μέχρι τη στιγμή της εισβολής των νέων δεδομένων. Κι ίσως καμιά φορά να πέφταμε και με τα μούτρα. Και πέφτοντας σε κάτι με τα μούτρα σε κάνει καμιά φορά να μην βλέπεις αντικειμενικά και λογικά κάποια πράγματα. Και καμιά φορά σε κάνει να αδικείς αυτό που είχες, παρότι μπορεί αυτό να ήταν 1,000 φορές καλύτερο από αυτό που σου δώσανε τώρα.. Γιατί καμιά φορά επίσης μας πασάρουν και πράγματα που, σε κάποια άλλη στιγμή, λιγότερο ευάλωτη, δε θα τους δίναμε καμία μα καμία σημασία! Το θέμα είναι να μπορέσεις να κρίνεις αν αυτό το καινούριο στη ζωή σου αξίζει ή όχι. Έστω κατά προσέγγιση, όχι απόλυτα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να κρατήσεις τον εαυτό σου θωρακισμένο και αρνητικό σε νέα γεγονότα και καταστάσεις. Απλά μπορείς να τα φέρεις κάπως στα μέτρα σου χωρίς να σε φέρουν εκείνα στα δικά τους. Τι κάθομαι και λέω μεσημεριάτικα! Προσοχή στους νέους εισβολείς χωρίς να υψώνεις τοίχους μπροστά σου! Σε περιμένω!