Μνημες και θύμισες

Ένα από τα δυνατά μου σημεία πάντα ήταν η μνήμη μου. Μιλάμε για μνήμη ελέφαντα, θυμόμουν τα πάντα και για τα πάντα. Εντάξει, δεν είχα και φωτογραφική μνήμη, αλλά απόστήθιζα πολύ εύκολα, κρατούσα πολλές πληροφορίες στο μυαλό μου, ακόμα και για τα πιό μικρά και κατά κοινή ομολογία "αχρηστα" πράματα. Το μυαλό κάλπαζε με τα χίλια....

Τελευταία, άρχισα να χάνομαι. Δυσκολεύομαι να συγκρατήσω απλά πράματα που πριν μερικό καιρό τα θεωρούσα δεδομένα: Ονόματα απο τοποθεσίες, συγκροτήματα, γενέθλια, γιορτές κλπ. Νιώθω σαν να είμαι σε μία κατάσταση διαρκούς αφηρημάδας. Σαν η πληροφορία να είναι δεμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μου, και το χέρι της αποκομιδής της να μην την φτάνει ποτέ- ή να μου έρχεται σε άκυρη στιγμή, τότε που έχω εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να θυμηθω-.

Γιατρέ μου, εσύ που ξέρεις τόσα πολλά, για πες μου, τι έχω? Είναι η βαρύτητα πολλών πραγμάτων μαζί μου με βαραίνουν, μπλέκονται και κάθονται το ένα πάνω από το άλλο, αδυνατώντας να αναδυθούν? Μήπως άρχισα να μεγαλώνω και να αρχίζουν τα πρώτα σημάδια εκφυλλισμού του εγκεφάλου? Τα κινητά και όλη αυτή η ακτινοβολία η οποία δέχομαι καθημερινα, υπάρχει περίπτωση να μου νεκρώνουν ένα προς ένα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα αργά και βασανιστικά? Η' μήπως το Κατερινάκι μου έχει πάρει το μυαλό (μη φας εσύ θα έχουμε γλαρόσουπα το βράδυ)

Από τα πιό αστεία πράγματα πάντως που συμβάινουν στην κατάστασή μου, είναι ότι για πάρω 3 πράματα από το φοριαμό μου στο στρατόπεδο, κάνω 8 διαδρομες, κλειδώνοντας και ξεκλειδώνοντας κάθε φορα....Ημαρτον....

ΥΓ. Ξεκολλάτε γιατί χανόμαστε......