Ματαιοδοξία

Ματαιοδοξία

Ένας καθρέπτης που αστράφτει,

Αντανακλά την γύμνια της ψυχής σου,

Της νιότης σου κομμάτια αρπάζοντας

Θεμέλια στοιβάζει στον πύργο της ηδονής ενός αποκλεισμένου.

Χωρίς ντρόπή του δίνεσαι απλόχερα

Ρίχνοντας μαζί την πανοπλία σου και τη ασπίδα

Μεθυσμένη εισέρχεσαι σε ένα πόλεμο σκληρό

Μαχόμενη το τέρας το ξύλινο που αλλαλάζει.

Όλο ρωτάς με στόμφο το γυαλί «Η ομορφότερη ποιά να’ ναι;»

Σάμπως και δεν ξέρεις την απάντηση απ’ τα πρώτα

Όλο εκφράσεις και κορμοστασιά αλλάζοντας

Σε μία απέλπιδα προσπάθεια την μοναξιά σου να του κρύψεις.

Αγγίζοντας και πλάθοντας από ασπρόμαυρες εικόνες ήχους

Κολυμπάς στα κρύα μαρμάρινα πατώματα

Βουτώντας σε ένα θλιμμένο και λάγνο ωκεανό

Ενώ φοβάσαι μήπως τις αμαρτίες σου ξεπλύνει.

Και όσο τα αδηφάγα μάτια του κατόπτρου τρέφονται με δέρμα και σκιά

Ξεκινάς τον έρωτα τον μοναχικό με το ερμαφρόδιτο το κτήνος

Που μιά σε βιάζει δίχως κραυγή να μπορείς να αρθρώσεις

Μια το σοδομίζεις με τ’ αγγιγμά σου μόνο.

Σαν τυλιχτείς ένα γύρο γύρω του, μόνο τότε θα σιγάσει

Το κλάμα σου να ακουστεί θα αφήσει δυνατά

Μιας ηδονής ανάμνηση και μέλλουσας δημιουργίας

ο ήχος θα αναδυθεί μέσα απ’ τα αναφηλιτά σου.

Η ώρα θα σημάνει τότε, το είδωλο να απαντήσει

Να ορίσει των πάντων ομορφότερη ότι είσαι

Όχι όμως δίχως το κτήνος μέσα σου

Σπόρο και απόδειξη της έκθεσής σου στο φώς το στιγμιαίο.

Και συ με μιάς θα το κομματιάσεις

Με μια ματιά, δυό κεραυνούς μέσα από τις κόρες

Για να τραβήξεις απ’τα κομματιασμένα σπλάχνα του

Της απόγνωσής σου την αιτία.

Τι μένει μετά, εκτός από τον μοιραίο ύπνό;

Τίποτα, συ και το τέρας ανάμεσα στα στήθη και στα όνειρά σου

Παιδί πιά και όργανο πειθήνιο

Στη χαραυγή της νέας μέρας.