Κειμήλια..!!

Σήμερα το πρωί κι ενώ ήμουν βουτηγμένη στα νούμερα, χτυπάει το τηλέφωνο μου! Μια φωνή που κάτι μου θύμιζε αλλά δε μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι.. Σα να άνοιγα ένα συρτάρι, χρόνια κλειστό και από μέσα του να ξεπηδούσανε ήχοι και εικόνες από το παρελθόν.. Και με το άκουσμα του ονόματος της, τρελάθηκα από τη χαρά μου! Ήταν η Ν. Είχα να την δω πάνω από 8 χρόνια.. σίγουρα.. μπορεί και παραπάνω ούτε κι εγώ καλά καλά θυμάμαι! Παντρεύεται μου λέει! Και πριν καλά καταλάβω, βρέθηκε στο γραφείο, να στέκεται απέναντι μου με το ίδιο χαμόγελο που την είχα χαιρετήσει πριν χρόνια στον μακρύ χωματόδρομο κάτω στη θάλασσα.. Στο μαγικό μας εκείνο κουτί, που όλους μας χωρούσε και όλους μας προστάτευε.. Ένα κουτί με χρυσαφένια άμμο, μπλε θάλασσα κι εμάς να τρέχουμε ανάμεσα σε αγκάθια και καλαμιές με γυμνά πόδια.. Εκεί που το κρυφτό το βράδυ εξελισσόταν σε μεγάλο κυνήγι περιπέτειας, απίστευτων σεναρίων και γέλιων μέχρι δακρύων.. Εκεί που το κολύμπι μέχρι μία σχεδία 2x2, ήταν ολυμπιακό πρωτάθλημα! Εκεί που το μπιλιάρδο και το ποδοσφαιράκι σε ένα "κλαμπ", θύμιζαν αλήτικο στέκι σε αμερικάνικη ταινία. Εκεί που όλοι βγάζαμε τις ψυχές μας και τις ακουμπούσαμε χωρίς δισταγμό ο ένας στον άλλο.. Εκεί που δώσαμε τα πρώτα μας φιλιά, στις κούνιες κάτω από τον καθαρό ουρανό.. Εκεί που πάντα θα γυρνάμε ακόμη κι αν μας πιάνουν τα κλάματα.. Όπως σήμερα, που πέρασαν όλες αυτές οι σκηνές μπροστά από τα βουρκωμένα μάτια της Ν. Όλα αυτά θα είναι πάντα βαθειά χαραγμένα στις μνήμες όλων μας.. Και ακόμη κι αν κάποιος θέλει να τις διαγράψει – που δε νομίζω πως κάποιος από εμάς θέλει – δε πιστεύω πως θα τα καταφέρει ποτέ.. Παιδικά και εφηβικά χρόνια σε εκείνη τη θάλασσα είναι ένα κοινό μεγάλο κομμάτι στις ζωές και των 11.. Αυτό το κομμάτι λοιπόν, έκανε την Ν. μετά από τόσα χρόνια, να με καλέσει στον γάμο της! Σε έναν γάμο με καλεσμένους εμάς κι ακόμη λίγα άτομα.. Με το τραπέζι να γίνεται στην αυλή του σπιτιού της.. Αυτή η αυλή θα χωρέσει όλη τη θάλασσα!! Και όλα τα χρόνια που ο ένας στεκόταν άφοβα δίπλα στον άλλο.. Και τα χρόνια που, ακόμη κι αν είμαστε μακριά. Θα συνεχίσει ο ένας να στέκεται δίπλα στον άλλο.. Άλλωστε ήταν και το πρώτο τραγούδι που ακουγόταν από το σκονισμένο βινύλιο όταν φτάναμε στο "κλαμπ".. stand by me..
N. να είσαι πάντα ευτυχισμένη! Με το ίδιο χαμόγελο που σήμερα μου θύμισες!
Κι όσο για τους υπόλοιπους.. stand by me..

Από το κείμενο μπορεί να μη βγάλετε άκρη. Τα έγραφα έτσι όπως ακριβώς μου ερχόταν στο μυαλό. Είναι τόση η χαρά και τόσα τα συναισθήματα που με κατέκλεισαν σήμερα, που δε μπορώ να σκεφτώ και πολύ καθαρά. Ίσως το παραπάνω να είναι μία ωδή στο παρελθόν.. το καλύτερο.. το δικό μου..