Για ακόμη μία φορά..

Και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ..Να αποχαιρετιόμαστε για εκατοστή φορά με αγκαλιές, φιλιά και ένα σφίξιμο στο στομάχι.Αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά, πολύ διαφορετικά..Έφυγες εσύ, όχι εγώ.Και μάλιστα ήταν 1000 φορές πιο επώδυνο..

Αλλά ας τα πάρουμε απ'την αρχή..Από τις 19 Απριλίου 2006 που ξεκίνησαν όλα.Για ένα τάβλι βγήκαμε και καταλήξαμε να είμαστε μαζί κοντά 1μιση χρόνο.Ενάμιση χρόνο με πολλά σκαμπανεβάσματα, τσακωμούς, καβγάδες, αλλά και με πολύ πάθος, τρέλα και έρωτα..Από τις πρώτες κιόλας μέρες μας άρχισαν οι αποχαιρετισμοί.Πρώτα εσύ για Θεσσαλονίκη, μετά για Γαλλία, μετά εγώ για Γιάννενα, μετά πάλι εγώ για Γιάννενα και ξανά και ξανά και με το που μας τελείωσαν τα Γιάννενα φεύγεις εσύ οριστικά από Ξάνθη..Λες και μας καταράστηκε κάποιος να μην μπορούμε να συνυπάρξουμε σ' ένα μέρος για πάνω από ένα μήνα!Και τώρα ήρθε και το αποκορύφωμα: ο στρατός!Που σημαίνει ότι το πόσο καιρό θα κάνουμε να ιδωθούμε θα εξαρτάται από τα κέφια του στρατηγού, του λοχία, του αξιωματικού ή και εγώ δεν ξέρω ποιου!Τέλεια..

Αλλά επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς εγώ από σήμερα κιόλας θα αρχίσω να μισώ ό,τι έχει σχέση με τον ελληνικό στρατό, θα σταματήσω τις πολεμικές ταινίες (και την Αλίκη στο ναυτικό!), θα φάω για ακόμη μία φορά τα λεφτά μου στα εισιτήρια και στις κάρτες και θα κάψω ακόμη περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα για να μιλάω στο κινητό, που εν τω μεταξύ θα έχει γίνει προέκταση του χεριού μου!Έτσι για να γουστάρουμε!

Τελικά όμως όλα αυτά θα σβήνουν κάθε φορά που θα βλέπω τα μούτρα σου να μου χαμογελάνε..Και αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή..Σ'αγαπάω..Να ΄ξερες πόσο θα μου λείψεις..Για ακόμη μία φορά..