Ταξιδεύω το εγώ μου..

Και ο κύκλος των συναυλιών (τουλάχιστον για την άνοιξη) έκλεισε με τα ΄Κίτρινα ποδήλατα' και μια πολύ ωραία εμφάνιση κάτω από το φως του ήλιου. Ο Γιώργος (κούκλος, θεός, 'κούρος',όπως θα έλεγε η Ιρένα)-τραγουδιστής και ένας από τα δύο αδέλφια που έφτιαξαν το γκρουπ- έδωσε ρέστα καθώς για δύο περίπου ώρες χτυπιόταν κάτω από τον ήλιο με θερμοκρασία άνω των 25 βαθμών κελσίου! Η συναυλία έγινε στα πλαίσια των γιορτών νεολαίας με αποτέλεσμα εκτός από μας και κανα δυο παρέες ακόμη, όλοι οι υπόλοιποι να είναι κατά μέσο όρο 14 με 15 χρονών. Δεν μπορώ να κρύψω ότι στην αρχή ένιωθα άβολα κυρίως για να μη με δει ο Γιάννης (ο μαθητής μου) να χοροπηδάω στο 'Ταξιδεύω το εγώ μου'! Ευτυχώς ο Γιάννης δεν ήταν εκεί και ανενόχλητη απόλαυσα όλο το σκηνικό. Τραγούδια με πάθος, ένταση και πολύ θυμό, ένα συγκρότημα ζωντανό που παρόλο που δεν είχε κόσμο μπροστά του (διότι όλοι κάθονταν κάτω από τα δέντρα!) δεν πτοήθηκε και έδωσε μία ακόμη υπέροχη παράσταση.
Καλύτερη στιγμή: όταν δανείστηκα την ανεμελιά, τη ζωηράδα, την αθωότητα των παιδιών πριν ξαναγυρίσω στην πραγματικότητα. Καλύτερο τραγούδι : "Μη μ' αγγίζεις".


Μη μ' αγγίζεις

Αξίζει απόψε να φύγω
σε μέρες που δε ζούσα
Να θυμηθώ όσα να κάνω δε μπορούσα
Χιλιάδες σκέψεις μέσα μου βαθιά

Υπήρχαν λόγοι που δεν ήθελα να σε πιστέψω
Τις μικρές σου αφορμές να γιατρέψω
Πες ξανά πια ό,τι θες και νομίζεις
ονειρέψου με μα μη μ' αγγίζεις

Είμαι σύρμα από ρεύμα κομμένο
Σ' αγαπώ είμ' εδώ κι επιμένω
Να γκρεμίζω τα τείχη που χτίζεις
ονειρέψου με μα μη μ' αγγίζεις

Δε θέλω απόψε να φύγω σε χρόνια που δε ζούσα
Τον εαυτό μου πάντα μέσα μου κρατούσα
Γνώριμες σκέψεις λόγια μαγικά

Υπήρχαν λόγοι που δεν ήθελα να σε φοβίσω
Τη μικρή σου ενοχή να ξυπνήσω
Τώρα πες πια ό,τι θες και νομίζεις
ονειρέψου με μα μη μ' αγγίζεις..