Καρεκλοκένταυροι και Τυπολάτρες

Σίγουρα έχουμε πρόβλημα σε αυτή τη χώρα, και μάλιστα μεγάλο. Είμαι και εγώ μέρος του προβλήματος όσο δεν αντιδρώ και συμβιβάζομαι με τις πρακτικές του και τις μεθόδους του. Το πρόβλημα είναι το ότι ενδιαφερόμαστε παραπάνω για τους τύπους και τα προσχήματα, ενώ αδιαφορούμε για το πραγματικό μέγεθος και την ουσία της εκάστοτε υπόθεσης. Ίσως υπεργενικεύω καταστάσεις, αλλά έτσι νιώθω. Βλέπω ένα μεγάλο γραφειοκρατικό τέρας να έχει απλωθεί και να εγείρονται περισσότερες αντιδράσεις για το ότι χάθηκε ένα χαρτί, παρά για το ότι χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας. ΄Ενας λανθάνων καθωσπρεπισμός, ως ωραιοφανής μανδύας, και ένας ποταμός σαπίλας κυλάει κάτω από αυτόν, σιγοτρώγοντας τα θεμέλια της ύπαρξης μας.

Οι καρεκλοκένταυροι, όλα αυτά τα γαλαζοπρασινοκοκκινοκιτριναστοδιαλοπια παιδιά, είναι οι "τίμιοι" φύλακες και προστάτες του κάστρου της φιγούρας. Ξέρουνε τι τρέχει πίσω από τα τείχη αλλά κωφεύουν και το παίζουν τοποτηρητές ενός έργου τέχνης. Και τραβάνε και άλλους μαζί τους, φίλους, γνωστούς, άτομα που πουλιούνται για να ζούνε σε μία ψευδαίσθηση μαζί με άλλους. Και τελικά είναι τόσοι πολλοί και τόσο καλά οργανωμένοι, που τελικά πιστεύεις το ωραίο ψέμα τους και γίνεσαι τροχός της άμαξας τους. Εύγε.