Σήμερα για πρώτη φορά παρακολούθησα μία συγκέντρωση της ομάδας. Από περιέργεια, επειδή μου είπε η μάνα μου, επειδή δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω, δεν ξέρω! Είδα εκεί τα παιδιά που είχα στην αγέλη. Μεγάλωσαν... Μ' έπιασε ένα πράγμα ανεξήγητο! Νοσταλγία, μελαγχολία, συγκίνηση ούτε που μπορώ να το πω με σιγουριά! Τα μικρούλια που έπαιζα μαζί τους, τα έπιανα από το χέρι και τα κανάκευα για να μη κλαίνε όταν χτυπούσαν, τώρα παίζουν μόνα τους, δε θέλουν να σε πιάσουν από το χέρι και όταν χτυπάνε απλά συνεχίζουν αυτό που κάνανε. Απαντούν σε ερωτήσεις, δε τις κάνουνε. Σε βοηθάνε, δε τα βοηθάς. Αντιστράφηκαν τόσο πολύ οι ρόλοι που μπερδεύτηκα! Βγήκα έξω από την αίθουσα γιατί ένοιωθα ότι δεν είχα πλέον θέση ανάμεσα τους. Είχαν μεγαλώσει και δε με είχαν ανάγκη! Και τότε, αντί να στεναχωρηθώ περισσότερο, κατά έναν περίεργο τρόπο για μένα, χάρηκα! Η μελαγχολία έφυγε και χαμογέλασα! Όταν έχεις να κάνεις με παιδιά, ανοίγεις έναν κόσμο παραμυθένιο, διαλέγουν το δικό τους παραμύθι κι εσύ το ζεις μαζί τους! Γεμίζεις μόνο από ένα τους χαμόγελο! Μακάρι όλα τους να χαμογελούν πάντα κι ας μη μ' έχουν πια ανάγκη! Κι εγώ θα ζω μέσα στα παραμύθια τους όποτε κι όταν το θελήσουν! Μπορεί να μη καταλάβετε τι είναι αυτό που έγραψα, να το θεωρήσετε χαζό και να το προσπεράσετε. Δυστυχώς δε μπορώ και να το εξηγήσω! Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτό που προσπαθώ να περιγράψω και μάλλον δε τα καταφέρνω, είναι ένα συναίσθημα ξεχωριστό, μοναδικό! Τα "παιδιά μου" μεγάλωσαν...