Το τελευταίο αντίο

Τρέμοντας μη ζήσει μόνος του ως τα 80, μελαγχολούσε στο παράθυρο, σα να ‘χε μείνει πάνω σ’ ένα τρένο, μία στάση πέρα απ’ τον προορισμό του.. Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου.. Μακρινή αγάπη.. Ολέθρια.. Που τώρα δε ζω παρά για να σ’ αναστήσω.. Μα να που τα λόγια δε φτάνουν πια. Τα λόγια είναι φενάκη.. Κι η αλήθεια, εσύ.. Εσύ.. Μένεις να μ’ οδηγείς με τη σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό, το χάος μου.. Που φρόντισες να το γεμίσεις με τη φωνή σου. Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου; Μακρινή.. Μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη.. Μακρινή.. Μακρινή, που είσαι τώρα; Μ’ άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα. Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στη σκιά.. Πώς να πω ότι όλα αυτά είναι ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στην πηγή σου; Θέλω να ‘ρθω να σε βρω! Είσαι γλυκιά και σ’ αγαπάω! Μονάχα όταν έρχεσαι να φοράς τα ρούχα που μ’ αυτά σε γνώρισα.. Έτσι σ’ αγάπησα.. Έτσι σε πίστεψα.. Σ’ αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική. Μετά, απόκτησες μια κρούστα ασάφειας. Απ’ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια. Σ’ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από τη γη, καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή.. Και όλα μετά τα σβήνει.. Μη ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά. Δεν υπάρχουν. Μα κι αν υπήρχαν, δε θα ξέραμε γι’ αυτά.. Δε θα ξέραμε.. Δεν έχω άλλα δάκρυα.. Μισώ το γράψιμο που είναι εκτόνωση. Μου δίνει την αίσθηση πως κάνω το χρέος μου απέναντι σου. Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη.. Για πάντα χαμένη.. Είναι να κλαίω για σένα.. Να κλαίω.. Να κλαίω.. Κι όταν δε το μπορώ.. Αρρωσταίνω..

Στίχοι: Βασίλης Βασιλικός
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Αφήγηση: Γιώργος Κιμούλης