Ομορφιά

Σήμερα, συνειδητοποίησα κάτι το οποίο κλωθογυρνούσε στο μυαλό μου πολύ καιρό τώρα. Τυγχάνει λοιπόν να κάνω μια διπλωματική στο νοσοκομείο και έρχομαι κάθε μέρα σε επαφή με γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικούς υπαλλήλους, καθαρίστριες και ασθενείς. Τόσο καιρό είχα μια αίσθηση ότι κάθε άνθρωπος που συναντάω εκεί μέσα έχει μια ανεξήγητη ομορφιά, μια γοητεία που σε κάνει να τον ερωτευθείς παράφορα. Να τον ερωτευτείς, έστω για μερικά δευτερόλεπτα. Να τον ερωτευτείς αδιαφορώντας για το φύλο του, την ηλικία του, την θέση του. Να τον ερωτευτείς μόνο και μόνο για τον τρόπο με τον οποίο σου μιλάει και για τον τρόπο που σου συμπεριφέρεται. Σήμερα κατάλαβα το γιατι…

Βλέπω άτομα κουρασμένα, που όμως το βλέμμα τους έχει την καθαρότητα της ευχαρίστησης. Βλέπω άτομα με τις πιζάμες τους, ταλαιπωρημένα, φρεσκοεγχειρισμένα, να χαμογελάν σαν να διασκεδάζουν. Βλέπω ηλικιωμένους να αποκαλούνται από το προσωπικό «κούκλα μου» ή «καλέ μου» και ξαφνικά να αναζωογονούνται. Βλέπω γιατρούς που μέσα στον πανικό τους, μου χτυπάνε φιλικά την πλάτη, δίνοντας μου έτσι απίστευτη δύναμη.

Πάνω από όλα όμως, κατανόησα μέσα σε όλα αυτά που είδα, τι δύναμη έχει ένα απλό χαμόγελο και μια καλή κουβέντα. Κατάλαβα ότι για να δεσμεύσεις ηθικά έναν άνθρωπο, με την καλή έννοια πάντα, αρκεί ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που ο άλλος θα το θυμάται, αν όχι για όλη του τη ζωή, τουλάχιστον όσο καιρό οι ζωές και οι δουλειές σας διασταυρώνονται.

Και κάπως έτσι ερωτεύεσαι, σε ερωτεύονται, αγαπάς και σε αγαπάνε. Και έτσι μαθαίνεις τι πάει να πει ζωή και πως έχει βρει το δρόμο της μέσα από τους θανάτους. Χαμογελώντας…

ΥΓ: Είδα και το θάνατο στο νοσοκομείο. Αλλά νομίζω ότι μου χαμογελούσε και αυτός. Ας είναι, αν δε φιλιώσουμε μαζί του, θα τον φοβόμαστε μια ζωή. Και θα πεθαίνουμε μια ζωή, μέχρι να πεθάνουμε…